Ρένα Παγκράτη: «Το θέατρο είναι η αγάπη μου, δεν είναι όμως η ζωή μου»

Η Ρένα Παγκράτη ανήκε στην κατηγορία των ηθοποιών που επέλεγε κυρίως κωμικούς ρόλους. Δεν φοβόνταν να τσαλακώσει την εικόνα της. Να γίνει το κορίτσι με την αγένεια ή αυτό με τον αντισυμβατικό λόγο. Στο μυαλό και στη συνείδηση των θεατών ήταν πάντα ένα χαμογελαστό παιδί.

Ωστόσο, η καλλιτεχνική διαδρομή της είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Η μακρόχρονη αποχή από το σανίδι ήταν εκείνη που την έφερε τόσο σε οικονομικό, όσο και προσωπικό αδιέξοδο. Έτσι, η άτυχη ηθοποιός σε μία στιγμή ακραίας απόγνωσης, καταναλώνει μεγάλο αριθμό ηρεμιστικών χαπιών και βάζει τέλος στη ζωή της με αυτόν τον τραγικό τρόπο. Ήταν 25 Ιουνίου του 1998. Και εκείνη μόλις 49 χρόνων.

Ένα άδοξο τέλος

Η αυτοκτονία της έρχεται ως συνέπεια της οικονομικής στενότητας και της ανεργίας στην οποία είχε περιέλθει τα τελευταία χρόνια. Στην αποχαιρετιστήρια επιστολή ανέφερε ότι εκτός από πολύ λίγους συναδέλφους της, κανένας άλλος δεν προθυμοποιήθηκε να της δώσει δουλειά. Ο μοναδικός ρόλος που πήρε τη δεκαετία του ’90 και πριν από την αυτοκτονία της, ήταν ένας ρόλος στη «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου.

Η ίδια είναι αρκετά υπερήφανη για να ζητήσει βοήθεια αρκετά απελπισμένη να ελπίζει σε κάτι «Άντε πες ότι θα πληρώσω το ενοίκιο. Και μετά; Δεν θέλω να βγω στη ζητιανιά». Όταν το τελευταίο της αποκούμπι, ο Θόδωρος που σχεδιάζουν να παντρευτούν, χάνει αιφνιδιαστικά τη ζωή του όλα για εκείνη κατάρρευσαν.

Η τελευταία συνέντευξη στην τηλεόραση πριν 30 χρόνια

Η τελευταία τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε η Ρένα Παγκράτη ήταν στην εκπομπή «Επόψεις» του SevenX (νυν ΣΚΑΪ) το 1993. Εκεί η ηθοποιός έκανε μία σύντομη αναδρομή στην έως τότε πορεία της στο θέατρο, τη μουσική και τον κινηματογράφο.

Τα πρώτα χρόνια και το Εθνικό Θέατρο

«Σε ηλικία 8 ετών πρωταγωνιστώ στην παιδική σκηνή του θεάτρου Βρετάνια και μετά στην παιδική σκηνή του θεάτρου Αθηνών. Εκείνη την εποχή η Έλλη Λαμπέτη έψαχνε το κοριτσάκι που θα έπαιζε στην παράσταση «Το Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν». Είχα την τύχη μετά από ακρόαση να παίζω σε αυτή την παράσταση.

Μετά το τέλος των παραστάσεων, το Εθνικό Θέατρο με κάλεσε να παίξω σε δικές του παραγωγές, υπό τη σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Μινωτή και πρωταγωνίστρια την Κατίνα Παξινού, όπως «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» και άλλα έργα, πάντα κλασσικού ρεπερτορίου.

Όταν τελείωσα τη δραματική σχολή, έπαιξα στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στο «Ξύπνημα της Νιότης». Πάντα με ακολουθεί και ακολουθώ το κλασσικό ρεπερτόριο.

Το αναρχικό κορίτσι με την αγένεια, το σπιρτόζικο

Από κι έπειτα βγήκα στο Ελεύθερο Θέατρο, όπου πήγα στον θίασο Μυράτ-Ζουμπουλάκη και έπαιξα – πάντα κλασσικό ρεπερτόριο – στα «Πρόβατα στον διάδρομο προσγειώσεως». Εδώ έπαιξα τον πρώτο ρόλο που κάπως χαρακτήρισε τη μετέπειτα καριέρα μου: το αναρχικό κορίτσι με την αγένεια, το σπιρτόζικο, σκαμπρόζικο, κεφάτο, αυτό που ξέρετε συνήθως από μένα.

Μετά έπαιξα το «Παράξενο τάμα», τον πρώτο καρατερίστικο ρόλο του θεατρικού έργου του Ντίαζ Γκόμεζ, παρότι την ίδια περίοδο έπαιζα και στη «Θεία Λένα» τη Γαρουφαλίτσα από τη Φουσκομαγουλίτσα με τα κοτσιδάκια στην τότε ΥΕΝΕΔ. Επίσης, στην «Ιωάννα των Σφαγείων» του Μπρεχτ δίπλα στη Βούλα Ζουμπουλάκη.

Μετά από κει πήγα στον θίασο Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ, όπου έπαιξα στη Θεατρίνα του Σόμερς Ετμό τον γιο της. Κάναμε μία πολύ πετυχημένη παράσταση και περιοδεία.

Οι Νοστράδαμος

Μετά από κει έχω συμμετοχή στο πολύ γνωστό φωνητικό συγκρότημα, τους Νοστράδαμος. Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, δισκογραφικές επιτυχίες στην εταιρεία Λύρα, πολλές τηλεοπτικές επισκέψεις όπου μία από αυτές ήταν και το «Λούνα Παρκ», που μόλις είχε ξεκινήσει με πολύ μεγάλη επιτυχία. Εκεί με είδε ο Γιάννης ο Δαλιανίδης, μου λέει «Εσύ τι είσαι, ηθοποιός, τραγουδίστρια; Θα τα πούμε εμείς οι δύο».

Και τα είπαμε για 7 χρόνια με τη γνωστή επιτυχία που έχετε δει όλοι σας. Από κει και μετά η καριέρα μου άρχισε να παίρνει μία άλλη τροπή και ύφος. Έπαιξα στην επιθεώρηση, στο μιούζικαλ, στην πρόζα κωμωδία, στο μπουλβάρ. Από κει και μετά ήρθαν κι οι ταινίες.

Η πρώτη, του αλησμόνητου Κώστα Καραγιάννη, που με βάφτισε – αν μπορώ να το πω – πρωταγωνίστρια κοντά στη Ρένα Βλαχοπούλου, τη μία και μοναδική που έχουμε στο είδος της.

Οι βιντεοταινίες και ο Γιάννης Δαλιανίδης

Αυτά τα έργα ήταν ταινίες που έκαναν μία πολύ καλή καριέρα στον κινηματογράφο, στις αίθουσες, σπάνιο πράγμα σήμερα, και μετά στο βίντεο και κατόπιν στην τηλεόραση που τα βλέπετε. Και μετά τα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, το «Βασικά καλησπέρα σας», το «Έλα να αγαπηθούμε ντάρλιγνκ», «Καμικάζι αγάπη μου», ποιος δεν τα ξέρει;

Αυτό τον καιρό ετοιμάζω μία περιοδεία που θα γίνει στην Κύπρο, στην Κέρκυρα και στον Καναδά τραγουδιστικά με το συγκρότημά μου και πάντοτε όπως είδατε το θέατρο, η μουσική και ο κινηματογράφος με ακολουθούν και τα ακολουθώ, αυτή είναι η δουλειά μου, η αγάπη μου. Δεν είναι όμως η ζωή μου. Αυτό το είδος ξέρω να υπηρετώ και σας ευχαριστώ που μέσα από αυτό το 5λεπτο και το κανάλι SevenX για την αγάπη και την τιμή που μου δώσατε να με ξεχωρίσετε».

Η Ρένα Παγκράτη έκανε την τελευταία της τηλεοπτική εμφάνιση στην εκπομπή «Κόκκινη Κάρτα», που παρουσίαζε ο Γιώργος Παπαδάκης στον ΑΝΤ1 τη σεζόν 1995-96. Κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο του Βύρωνα στις 27 Ιουνίου 1998.