Το «μπράβο» στον Πάνο Τσακλόγλου και η κατάργηση του θρησκευτικού όρκου

62 μέλη της κυβέρνησης πήγαν στο Προεδρικό Μέγαρο για να ορκιστούν, μαζί με τις οικογένειές τους. Σέλφι, χαρά, κλάματα, πηγαδάκια, ωραίες παρουσίες και μοντέρνα ντυσίματα. Αυτά απασχολούν από το πρωί της Τρίτης τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης.

Προσωπικά, η πιο σημαντική είδηση, πέραν όλων αυτών των… χαρούμενων στιγμών, είναι ότι 61 υπουργοί και υφυπουργοί της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, ορκίστηκαν με θρησκευτικό όρκο και μόλις 1 με πολιτικό.

Ο Πάνος Τσακλόγλου. Και μπράβο του γιατί απλά τολμάει να πάει κόντρα στο συντηρητικό εκείνο ρεύμα που ουσιαστικά τροφοδοτείται από την ακροδεξιά, από ψεκασμένα κόμματα, από εμπόρους του Χριστού και της Παναγίας και από πολιτικούς της κακιάς ώρας που κάνουν πολιτικές καριέρες μόνο και μόνο πουλώντας τη θρησκευτική τους ταυτότητα.

Και δεν αδικώ εκείνους που θέλουν να ορκίζονται με θρησκευτικό όρκο, αφού έτσι το έχει επιβάλει το Σύνταγμα ή κάποιες παραδόσεις άλλων εποχών.

Δικαίωμά τους, και να πιστεύουν και να ορκίζονται με όποιο τρόπο επιθυμούν.

Όμως, αν θέλουμε πραγματικά εν έτει 2023 να μιλήσουμε για διαχωρισμό του κράτους από την Εκκλησία, οφείλουμε να ξεκινήσουμε από τον θρησκευτικό όρκο και την κατάργησή του.

Δεν σε κάνει λιγότερο αποτελεσματικό στα καθήκοντά του ο τρόπος του όρκου που επιλέγεις. Δεν θα είναι οι 61 υπουργοί και υφυπουργοί καλύτεροι από τον Πάνο Τσακλόγλου που επέλεξε να υπηρετήσει τη συνείδησή του και κυρίως που έχει το θάρρος να είναι το «άσπρο» πρόβατο σε μια «μαύρη» εποχή.

Με την επιλογή του θρησκευτικού όρκου μέσα στο ναό της Δημοκρατίας, στο Προεδρικό Μέγαρο, απλά το άτολμο πολιτικό σύστημα επιμένει να εμπλέκει τα του Θεού με τα του Καίσαρος.

Επιλέγουν οι πολιτικοί απλά να χαϊδεύουν τα αυτιά του χριστεπώνυμου πλήθους, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο τον σφιχτό εναγκαλισμό της εκκλησιαστικής με την πολιτική εξουσία.

Ο σεβασμός στη θρησκεία είναι απόλυτος. Όπως και στους φορείς αυτής, τους ιερωμένους όποιο βαθμό κι αν κατέχουν.

Ο σεβασμός στον Χριστιανισμό, όπως και σε κάθε άλλη θρησκεία είναι στοιχείο της δημοκρατίας και της ανεξιθρησκείας. Και απόλυτα σεβαστό ότι πάνω από το 90% του ελληνικού λαού πιστεύει.

Άλλο, όμως, αυτό, κι άλλο η συνειδητή εμπλοκή της Εκκλησίας στην πολιτική εξουσία. Κι όχι για κανέναν άλλο σοβαρό λόγο.

Απλά και μόνο γιατί οι πολιτικοί κοιτάζουν το κόστος που μπορεί να έχουν με μια διαφορετική επιλογή τους.

Φοβούνται με λίγα λόγια μη τυχόν και οι ψηφοφόροι τους γυρίσουν την πλάτη αν δεν επιλέξουν τον θρησκευτικό όρκο. Πόσο μικροπρεπές και ασήμαντο…

«Αντιχριστιανικός» ο όρκος

Κι από την άλλη, ας διαβάσουμε όλοι την άποψη του σημαντικού Ελληνα ιατρού, του Δημήτρη Λινού στα «Νέα» πριν από μερικές ημέρες για το θέμα.

Ο κ. Λινός είπε μεταξύ άλλων ότι ουσιαστικά ο θρησκευτικός όρκος που δίνουν οι πολιτικοί στη Βουλή ή στο Προεδρικό είναι… αντιχριστιανικός.

Γράφει: « Ο ίδιος ο Χριστός, έχει ξεκαθαρίσει: «Εγώ δε λέγω υμίν μη ομόσαι όλως». Αλλού στην Καινή Διαθήκη  διαβάζουμε: «Προ πάντων δε, αδελφοί μου, μη ομνύετε μήτε εις τον ουρανόν, μήτε την γην, μήτε άλλον τινά όρκον». Ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι «όπως υπάρχει η εντολή μη φονεύσεις έτσι υπάρχει και το μη ορκιστείς». Μάλιστα, στην ερώτηση «και τι να κάνει κάποιος όταν είναι ανάγκη για να ομόση;» απαντά «όπου είναι παράβασις νόμου, εκεί δεν χωρεί καμία ανάγκη».

Αλλά ας δούμε κι άλλες «αιρετικές» θέσεις:

Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος το 2015 είχε πει: ««Η κατάργηση του θρησκευτικού όρκου δεν δημιουργεί πρόβλημα στην Εκκλησία. Αντιθέτως, είναι συνέπεια της διδασκαλίας της, σύμφωνα με την οποία το «ναι» πρέπει να είναι «ναι» και το «όχι», «όχι», τόνιζε ο Αρχιεπίσκοπος.

Μάλιστα ο ίδιος έλεγε το το 2008 στην Καθημερινή, ότι: «Ως προς τους πρωτεργάτες των σκανδάλων και των οικονομικών καταχρήσεων οποιαδήποτε μορφή όρκου δεν γίνεται φραγμός, όταν ο έσω άνθρωπος έχει ισοπεδωθεί».

Με απλά λόγια, αν ένας πολιτικός είναι λαμόγιο (κατά το κοινώς λεγόμενο) και σκάνδαλα θα κάνει, και θα κλέψει και κανένας θρησκευτικός όρκος δεν θα τον εμποδίσει.

Ουκ ολίγοι μητροπολίτες έχουν ταχθεί υπέρ της κατάργησης του θρησκευτικού όρκου.

Ο μητροπολίτης Αργολίδας, κ. Νεκτάριος, είχε πει παλιότερα, όταν δεν είχε ορκιστεί ο Αλέξης Τσίπρας:
«Εγώ είμαι κατά της θρησκευτικής ορκωμοσίας όχι μόνο στην Βουλή, όχι μόνο στις υπηρεσίες, αλλά και στα δικαστήρια. Είναι απαράδεκτο να ορκιζόμαστε στο Ευαγγέλιο. Το να ορκιζόμαστε στο Ευαγγέλιο που είναι κατά του όρκου το θεωρώ απαράδεκτο, γι’ αυτό και πολύ καλά έκανε ο κ. πρωθυπουργός που δεν ορκίστηκε και μακάρι να ‘ρθει η ώρα να σταματήσει ο όρκος. Ας βρεθεί κάτι άλλο».

Ο δε Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος, τόνιζε: «Δεν αποκτά κανένα κύρος ούτε ωφελείται σε τίποτα το ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας μας από τέτοιες διαδικασίες όπως είναι ο όρκος».

Αλλωστε, αν θέλουμε να μάθουμε λίγη ελληνική ιστορία, τον όρκο στην Ελλάδα δεν τον επέβαλε η Εκκλησία αλλά η πρώτη Βασιλεία του Οθωνα.

Ο σπουδαίος ακαδημαϊκός και πρώην υπουργός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος είχε οδηγηθεί στο δικαστήριο και είχε καταδικαστεί μάλιστα, μια απόφαση που προκάλεσε διεθνή σάλο.

Ο κ. Δεσποτόπουλος χρόνια αργότερα είχε πει για τον όρκο στα δικαστήρια ότι είναι πρωτόγονος θεσμός με μαγικό χαρακτήρα: «Θεσμός που προσβάλει άμεσα την αξιοπρέπεια του ανθρώπου», ενώ η σύνδεσή του με θρησκευτικές αξίες υποστήριζε ο ακαδημαϊκός «αποτελεί πραγματική ιεροκαπηλία», καθώς το ίδιο το Ευαγγέλιο «απαγορεύει ρητά και ριζικά τον όρκο».

«Ο θεσμός του όρκου γεννήθηκε σε πρωτόγονους λαούς, όπου επικρατούσε ο μαγικός χαρακτήρας σε πολλές εκδηλώσεις της ζωής των ανθρώπων. Η ουσία του όρκου έχει μαγική ρίζα. Εκείνος που ορκιζόταν, π.χ. στο σπαθί του ή στο κεφάλι του, πίστευε πως με τις λέξεις του όρκου δέσμευε μαγικά, έτσι έθετε σαν ενέχυρο, το σπαθί του ή το κεφάλι του, ώστε σε περίπτωση ψευδορκίας ή επιορκίας να εκπληρωνόταν από τη δύναμη της μαγείας, τη σύμφυτη με τις λέξεις του όρκου, η αυτο-κατάρα, η συστατική του όρκου, να καταστρεφόταν δηλαδή το «ενεχυρασμένο» αγαθό, το σπαθί του ή το κεφάλι του», τόνιζε ο ακαδημαϊκός.

Ως προς τον θρησκευτικό χαρακτήρα του όρκου, ο κ. Δεσποτόπουλος έλεγε ότι αποτελεί ακόμη και προσβολή των θρησκευτικών αξιών», ενώ «η χρήση του όρκου με τέτοια έννοια είναι σκηνοθεσία της πολιτικής εξουσίας και σχεδόν απάτη».

Τι σχέση έχει λοιπόν ο όρκος με τα θρησκευτικά πιστεύω του καθενός και κυρίως με το αν θα υπηρετήσει την πατρίδα και το λαό με σύνεση και πίστη;

Καμία, όμως, όλο αυτό το θρησκευτικό πανηγύρι που στήνεται κάθε φορά που πρέπει να ορκιστεί μια Βουλή ή μια κυβέρνηση, δεν τολμά κανείς να το καταργήσει.

Δεν τολμά κανείς να επιλέξει επιτέλους τους διακριτούς ρόλους και για τον ίδιο.

Ότι μπορείς να είσαι άριστος και χρήσιμος πολιτικός χωρίς απαραίτητα να οργίζεσαι αγγίζοντας το ευαγγέλιο ή κρατώντας την πλάτη του άλλου που κρατάει την πλάτη κάποιου άλλου, ο οποίος αγγίζει το ευαγγέλιο.

Αστειότητες δηλαδή…