Ανδρέας Καραντώνης: Το κακό είναι πως πολύ σπάνια πάμε προς κάποια εκκλησία…

Στις 27 Ιουνίου 1982 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 72 ετών και ύστερα από πολύμηνη ασθένεια, ο Ανδρέας Καραντώνης, αξιόλογος λογοτέχνης και κριτικός.

Ο ανδριώτης Καραντώνης σπούδασε νομικά στην Αθήνα, αλλά σύντομα άρχισε να ασχολείται με την ποίηση και τη λογοτεχνία γενικότερα.

Την περίοδο 1935-1940 συνδέθηκε με τα σημαντικότερα ονόματα του ποιητικού χώρου και βοήθησε πολύ ως κριτικός στην καθιέρωση των νεοτέρων εξ αυτών.

Κύριο όργανό του υπήρξαν Τα Νέα Γράμματα, περιοδικό που διηύθυνε ο ίδιος και μέσα από το οποίο πέρασε ολόκληρη η νεότερη ποιητική γενιά – αυτή θεωρείται η μεγαλύτερη συνεισφορά του Καραντώνη στα ελληνικά γράμματα.

Η εν λόγω λογοτεχνική επιθεώρηση (α’ περίοδος: 1935-1940, β’ περίοδος: 1944-1945) αποτέλεσε εκδοτικό βήμα των χαρακτηριστικότερων εκπροσώπων της περίφημης Γενιάς του ’30 και συνέτεινε καθοριστικά στη διαμόρφωση των όρων υποδοχής του έργου τους.

Μετά τον πόλεμο ο Καραντώνης άρχισε να συνεργάζεται με το ραδιόφωνο (εκπομπές κριτικού περιεχομένου) και με διάφορες εφημερίδες των Αθηνών ως κριτικός λογοτεχνίας. Παράλληλα, αποτέλεσε έναν από τους κυριότερους πνευματικούς άξονες γύρω από τους οποίους συσπειρώθηκαν οι πολέμιοι του κομμουνισμού και της αριστερής διανόησης στη χώρα μας.

Ο Καραντώνης, που τιμήθηκε με διάφορα λογοτεχνικά βραβεία, συνέγραψε κριτικές μελέτες (για τον Παλαμά, τον Σεφέρη, τον Ελύτη κ.ά.) και ταξιδιωτικά δοκίμια, ενώ ασχολήθηκε επίσης με την ποίηση, το θέατρο (θεατρόμορφα κείμενα) και τη λογοτεχνική μετάφραση.

Ένα από τα πολλά ποιήματα του Καραντώνη είχε δημοσιευτεί στο υπ’ αριθμόν 832 τεύχος της Νέας Εστίας, που είχε κυκλοφορήσει την 1η Μαρτίου 1962.

Έφερε τον τίτλο «Με τον Προφήτη Ηλία», και ήταν ένα από εκείνα τα ποιήματα που –όπως έγραφε στο ίδιο τεύχος της Νέας Εστίας ο Καραντώνης– «αυθόρμητα πάνε προς κάποια μεταφυσική έστω και εγκόσμια, έστω και εμπειρική, που πάνε προς κάποια εκκλησία. Είτε μέσα μου ανακαλύπτω αυτή τη ροπή, είτε οπουδήποτε αλλού, τη θεωρώ πολύτιμη. Το κακό είναι πως πολύ σπάνια πάμε προς κάποια εκκλησία…»