Τζακ Λέμον – Ο πιο «ωραίος» τύπος στην παρέα με τα πιο θλιμμένα μάτια

Ο Τζακ Λέμον ήταν ένας από τους λίγους ηθοποιούς που κατέκτησαν το είδος που ονομάζεται κωμωδία-δράμα. Ως εκ τούτου, ο Λέμον ήταν ένας «κλόουν» για την εποχή του άγχους. Ο Χάρολντ Λόιντ, η μεγάλη προσωποποίηση της κωμικής αισιοδοξίας στη βωβή οθόνη, είδε τον Λέμον ως διάδοχό του.

Όμως η αισιοδοξία των χαρακτήρων του Λέμον δοκιμάστηκε από προβλήματα πιο σπαρακτικά από τις συνήθεις πλοκές του Λόιντ «πάρε τη δουλειά, κέρδισε το κορίτσι».

Στο «Ένα Παράξενο Ζευγάρι» (The Odd Couple), ο Λέμον αντιμετώπισε το διαζύγιο με μια τιτάνια κρίση ιγμορείου- στο «Οι Αιχμάλωτοι της 2ας λεωφόρου» (The Prisoner of Second Avenue) απολύθηκε – και έπαθε νευρικό κλονισμό, στα «Φιλαράκια» (‘Buddy Buddy)’, σκέφτηκε να αυτοκτονήσει και του υπενθύμισαν στην κλινική σεξ ότι «πρόωρη εκσπερμάτιση σημαίνει ότι πρέπει πάντα να ζητάς συγγνώμη’».

Πού έβρισκε οΤζακ Λέμον την κατανόηση της άλλης πραγματικότητας – ανεπάρκεια, αποτυχία, αγωνία, ανασφάλεια, θλίψη και απελπισία – για να την υποδυθεί όντας ένας αξιοσημείωτα ευχάριστος ηθοποιός, πλούσιος, διάσημος και αρεστός στην πραγματική ζωή;

Ο κίτρινος Λέμον

Όταν ο Λέμον αφηγούνταν την ιστορία της ζωής του -σε συνεντεύξεις στα γυρίσματα για τα «Φιλαράκια»- την αφηγούνταν ως κωμωδία, αλλά τα μάτια του έπαιζαν πάντα ένα πιο θλιβερό σενάριο. «Γεννήθηκα στο νοσοκομείο Newton-Wellesley στο Νιούτον της Μασαχουσέτης -μέσα στο ασανσέρ» άρχιζε.

Η μητέρα του έπαιζε μπριτζ και είχε αγνοήσει τους πόνους του τοκετού για πολύ καιρό. Ήταν 8 Φεβρουαρίου του 1925. «Γεννήθηκα δύο μήνες πρόωρα, με έναν όρχι που αρνιόταν να πέσει και οξύ ίκτερο – και η νοσοκόμα αστειεύτηκε: «Θεέ μου, κοίτα τον κίτρινο Λέμον». Τουλάχιστον, αυτό μου είπε η μητέρα μου».

Κωμικό κάρμα ή όχι, ο Λέμον πίστευε ότι η μητέρα του ήταν τόσο τρομοκρατημένη από την αναξιοπρεπή είσοδό του στον κόσμο που κατέστησε οριστική την απόφασή της να μην κάνει άλλα παιδιά.

Το ροχαλητό, ο πρώτος του ρόλος

Η «υποκριτική» καριέρα του ξεκίνησε με ένα ροχαλητό που έκανε στο σαλόνι με την παρέα του, όταν ήταν περίπου 7 ετών: «Βρήκα περίπου 25 διαφορετικά ροχαλητά, συμπεριλαμβανομένου του ροχαλητού του εμπορικού τρένου, που ακουγόταν σαν ένα ατελείωτο εμπορικό τρένο που περνάει με βουητό από μια διασταύρωση».

Σε ένα αστείο γύρισμα της μοίρας ο νεαρός Τζακ Λέμον επινόησε αυτό το ροχαλητό περίπου την εποχή που οι γονείς του άρχισαν να κοιμούνται σε ξεχωριστές κρεβατοκάμαρες. Η Μίλντρεντ Λέμον εξήγησε στον γιο της ότι ο πατέρας του κοιμόταν χωριστά από εκείνη επειδή την κρατούσε ξύπνια με το ροχαλητό του. Η παιδαριώδης προσπάθειά του να κάνει το ροχαλητό να φαίνεται αστείο και ελκυστικό δεν θα ήταν η τελευταία του προσπάθεια να ανακουφιστεί από το άγχος μέσω της κωμωδία.

«Είχα μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία, αλλά αυτή μετριάζονταν με μια οξεία επίγνωση του πόνου» παραδέχτηκε ο Λέμον.

Οι φίλοι του, στο Χόλιγουντ, μιλούσαν για τη βαθιά αγάπη του Λέμον και για τους δύο γονείς του και για την ενασχόλησή του μαζί τους μέχρι το θάνατο του πατέρα του από καρκίνο το 1962 και το θάνατο της μητέρας του το 1967. Ο πατέρας του ήταν πωλητής. Η μητέρα του, η γλεντζού και «εξυπνάκιας», έζησε χωριστά από τον σύζυγό της για είκοσι χρόνια και τον αγαπούσε μέχρι την ημέρα που πέθανε.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Jack Lemmon (@jack_u_lemmon)

«Οι γονείς μου έπρεπε να είχαν χωρίσει όταν ήμουν 10 ή 11 ετών»

«Ποτέ μην πουλάς το προϊόν σου» του δίδαξε ο πατέρας του, «πούλα τον εαυτό σου». Ο πατέρας του Λέμον πήρε μια θέση στο Ναυτικό κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά δεν πήγε ποτέ στο κολέγιο. Σε αντιστάθμισμα, έστειλε τον μοναχογιό του σε τρία αποκλειστικά σχολεία -Rivers Country Day, Phillips Academy στο Andover της Μασαχουσέτης και Χάρβαρντ- ενώ ο ίδιος εξελίχθηκε και έγινε αντιπρόεδρος πωλήσεων για την Doughnut Corporation of America. Του πιστώνεται η εξασφάλιση ζάχαρης με δελτίο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για να συνεχίσει να παράγει ντόνατς και η δημιουργία μιας αμερικανικής αγοράς ντόνατς στην Ευρώπη μετά τον πόλεμο.

Τα επαγγελματικά ταξίδια έπαιρναν τον πατέρα του Τζακ μακριά για όλο και μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα και η μητέρα του, η οποία χαρακτηρίστηκε από τον γιο της ως «ελεύθερο πνεύμα», άρχισε να περνά όλο και περισσότερο χρόνο στο μπαρ του ξενοδοχείου Ritz-Carlton της Βοστώνης.

Οι γονείς του Λέμον δεν καυγάδιζαν ποτέ μπροστά του, αλλά μια φορά, άκουσε τη μητέρα του να απειλεί ότι θα ζήσει στο Ritz-Carlton. «Οι γονείς μου έπρεπε να είχαν χωρίσει όταν ήμουν 10 ή 11 ετών, είτε με πλήγωναν είτε όχι» θα πει αργότερα ο Λέμον. «Μερικές φορές οι άνθρωποι μένουν μαζί, νομίζοντας ότι ίσως κάνουν χάρη στα παιδιά – και δεν το κάνουν. Γιατί, εκτός κι αν τα παιδιά είναι τελείως άχρηστα, ξέρουν. Ξέρουν. Και αυτό είναι χειρότερο».

Δεδομένου ότι και οι δύο γονείς αγαπούσαν τον Τζακ, ήλπιζε ότι αν δεν τους δημιουργούσε προβλήματα – και, στην πραγματικότητα, προσπαθούσε να είναι πάντα χαρούμενος και ευδιάθετος – θα μπορούσαν να επικεντρωθούν στο να αγαπούν ο ένας τον άλλον. Δεν πέτυχε, αλλά δημιούργησε την εικόνα του Λέμον ως ενός ανέμελου ατόμου χωρίς ιδιαίτερη πολυπλοκότητα -αν δεν κοιτάξεις στα μάτια του.

«Υπάρχει πολλή θλίψη εκεί» είπε ένας μακροχρόνιος φίλος του Λέμον. «Στα 14 του χρόνια, ο Τζακ ήταν 100 ετών. Αλλά δεν ξέρω κανέναν στη ζωή που να έχει πετύχει πραγματικά κάτι και να μην είχε κάποιες αντιξοότητες νωρίς στη ζωή του. Ο πόνος του Τζακ δεν στράφηκε ποτέ προς τα μέσα και δεν έγινε πικρόχολος. Ο Τζακ μετατράπηκε σε κάτι θετικό».

Κακός μαθητής, καλός άνθρωπος

Το φθινόπωρο του 1943, ο Λέμον άρχισε να ζει το όνειρο του πατέρα του να πάει στο Χάρβαρντ, αλλά ήταν κακός μαθητής σε όλα τα θεωρητικά μαθήματα. Ήταν εξαιρετικός, ωστόσο, στη μουσική και στα θεατρικά. Η σχεδόν φωτογραφική μνήμη που τον βοηθούσε πάντα ως ηθοποιό, του επέτρεψε να περάσει αρκετά τεστ για να παραμείνει στο σχολείο με αναστολή.

Ως πρόεδρος της Λέσχης Hasty Pudding του Χάρβαρντ, έπαιζε θεατρικά και έγραφε τραγούδια. Η υποκριτική του έτυχε μεγαλύτερης αποδοχής από τη σύνθεση τραγουδιών και το παίξιμο πιάνου, οπότε προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε.

Πάνω απ’ όλα, ο Λέμον ήθελε την αποδοχή από τον πατέρα του, την πιστοποιημένη αμερικανική επιτυχία. «Είχα έναν συνδυασμό αγάπης και σεβασμού – και δέους – για τον πατέρα μου» είπε αργότερα. «Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ήθελα να τον εντυπωσιάσω. Τώρα συνειδητοποιώ ότι ποτέ δεν χαλάρωσα αρκετά μαζί του. Δεν ήταν ότι είχε απαιτήσεις από εμένα. Απλά εγώ που ήθελα να ανταποκριθώ στο μέτρο».

Δείτε το βίντεο

Το «θέμα» ήταν πάντα ο πατέρας

Τα επόμενα πέντε χρόνια, ο Λέμον έκανε περίπου 400 ρόλους στην τηλεόραση. Ο επικεφαλής των ταλέντων της Columbia Pictures ενδιαφέρθηκε για τις κωμικές του ικανότητες και, το 1953, ο Λέμον είχε συμβόλαιο με την Columbia και τον ανδρικό πρωταγωνιστικό ρόλο στο «It Should Happen to You». Μετά από δύο ακόμη ταινίες, ο Λέμον υποδύθηκε τον Σημαιοφόρο Πούλβερ στον «Κύριο Ρόμπερτς» του Χένρι Φόντα και έγινε σταρ.

Στη Νέα Υόρκη το 1949, ο Λέμον άρχισε να φλερτάρει τη Σύνθια Στόουν, μια νεαρή ηθοποιό. Στις 7 Μαΐου του 1950 ο πατέρας του Λέμον συνόδευσε το ζευγάρι στον γάμο τους, αλλά η μητέρα του Λέμον ήταν στη Βοστώνη – σε νοσοκομείο. Σύμφωνα με τον Λέμον, είχε πιει και δεν είχε φάει, είχε πάρει χάπια για να κοιμηθεί, μετά σηκώθηκε και προσπάθησε να μαγειρέψει κάτι, ανοίγοντας τη σόμπα υγραερίου αλλά ξεχνώντας να την ανάψει. Οι γείτονες μύρισαν το αέριο και της έσωσαν τη ζωή, αλλά ήταν πολύ άρρωστη για να παρευρεθεί στο γάμο.

Ο πρώτος γάμος του Λέμον, ο οποίος έληξε με διαζύγιο το 1956 λόγω ασυμβίβαστου, τους χάρισε έναν γιο, τον Κρις, το 1954. Η ηθοποιός Φελίσια Φαρ έγινε η δεύτερη κυρία Λέμον, στις 17 Αυγούστου 1962, στο Παρίσι, όπου γύριζε την «Τροτέζα» (Irma La Douce).

Μη μπορώντας να επιλέξει, ο Λέμον είχε δύο κουμπάρους, τους σκηνοθέτες Μπίλι Γουάιλντερ και Ρίτσαρντ Κουίν. Ο Τζακ και η Φάρφελ (όπως αποκαλούσε τη Φελίσια) απέκτησαν μια κόρη, την Κόρτνεϊ, που γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου του 1966.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Jack Lemmon (@jack_u_lemmon)

Το δραματικό τέλος των γονιών του

Ο πατέρας του ηθοποιού μετακόμισε στην Καλιφόρνια όταν συνταξιοδοτήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Λίγο αργότερα, η μητέρα του Λέμον ήρθε στο Χόλιγουντ και πήρε ένα διαμέρισμα. Η Μίλι Λέμον ζούσε μόνη της, αλλά ήταν κοντά στον γιο της, έγινε καλή φίλη με τη σύζυγό του και διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον πρώην σύζυγό της. Το μπαρ του ξενοδοχείου Bel-Air αντικατέστησε εκείνο του Ritz-Carlton.

Ο πατέρας του Λέμον πέθανε από καρκίνο στις 30 Μαρτίου 1962, ενώ ο ηθοποιός γύριζε το «Μέρες Κρασιού και Λουλουδιών», για το οποίο κέρδισε την τρίτη του υποψηφιότητα καλύτερου ηθοποιού. Κάθε μέρα, ο ηθοποιός πηγαινοερχόταν από το πλατό στο κρεβάτι του νοσοκομείου: «Το πέρασα όλο αυτό μαζί του».

Τότε, το 1967, η Μίλι Λέμον επρόκειτο να περάσει τη μέρα με τον γιο και τη νύφη της και την 2χρονη εγγονή της. Ωστόσο, δεν άνοιξε την πόρτα όταν πήγε ο Τζακ να την πάρει. Η πόρτα του διαμερίσματός της ήταν κλειδωμένη και ο Λέμον αναγκάστηκε να εισβάλει, βρίσκοντας τη μητέρα του στο κρεβάτι, νεκρή από προφανή καρδιακή ανεπάρκεια, ντυμένη για να τον επισκεφθεί.

Ο Λέμον κέρδισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου για το «Μερικοί το Προτιμούν Καυτό» (1959) του Μπίλι Γουάιλντερ. Μεταμφιεσμένος ως μέλος μιας ορχήστρας μόνο για γυναίκες, ο Λέμον ήταν ντυμένος γυναίκα για το 80% της ταινίας και δεν συνειδητοποίησε μέχρι να δουν την ταινία όσοι γνώριζαν τη μητέρα του ότι υποδυόταν την Μίλι Λέμον -μανιερισμοί, ίδιο χτένισμα, ίδια όλα.

Πότης και ιππότης

«Από την ημέρα που έκανα το «Μέρες κρασιού και Λουλουδιών», δεν ξέρετε πόσοι άνθρωποι με θεωρούν μεθύστακα και μου στέλνουν γράμματα που μου λένε για τις δόξες των Α.Α.», θα πει ο Λέμον. Για χρόνια, ο ηθοποιός όπως και οι γονείς του, ήταν πότης μαρτίνι, λάτρης της συνήθειας «των τριών μαρτίνι». Αλλά είχε επίσης τη φήμη του απόλυτου επαγγελματία που δεν άφηνε ποτέ το ποτό του να επηρεάσει την υποκριτική του.

Οι φήμες για αλκοολισμό, ωστόσο, τροφοδοτήθηκαν από τη σύλληψη του Λέμον για οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, το 1976, και από μια εμφάνιση στην εθνική τηλεόραση το 1974, όταν ο φίλος του Τζέιμς Κάγκνεϊ πήρε το βραβείο ζωής του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου και ο Λέμον έβγαλε έναν ακατάληπτο λόγο/φόρο τιμής στον Κάγκνεϊ.

«Στο δείπνο με τον Κάγκνεϊ, είχα πιει τρία ή τέσσερα ποτήρια κρασί» είπε ο Λέμον, «αλλά έπαιρνα φάρμακα γιατί την επόμενη μέρα θα εγχειριζόμουν (για διόρθωση κήλης) και ο γιατρός δεν μου είπε – θα έπρεπε να το ξέρω – »για όνομα του Θεού, μην πιεις». Όταν άκουσα τη φωνή μου να βγαίνει από μέσα μου, το μυαλό μου δούλευε, αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω καθαρά. Ήταν ένας εφιάλτης» πρόσθεσε ο ηθοποιός, ο οποίος έδωσε τον πιο κουλ ορισμό για το επάγγελμά του:

«Πιστεύω ότι η υποκριτική είναι μια εξαιρετικά υγιής διαδικασία. Η κύρια γοητεία της είναι ότι όλοι θα θέλαμε να την κάνουμε. Όλοι το κάνουμε ως παιδιά, αλλά καθώς μεγαλώνουμε διδασκόμαστε ότι καλό θα ήταν να μην το είχαμε κάνει».

*Ο Τζακ Λέμον γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1925 στο Νιούτον και πέθανε στις 27 Ιουνίου του 2001 στο Λος Άντζελες.