Μεταναστευτική πολιτική δίχως την Ευρώπη

Πολλές φωνές ακούγονται τελευταία για την ανάγκη να συνειδητοποιήσει η Ευρώπη το πρόβλημα των μεταναστευτικών ροών και να αλλάξει πολιτική προσαρμόζοντάς τη στις ρεαλιστικές πραγματικότητες. Οι ελπίδες όμως που υπάρχουν για κάτι τέτοιο δεν είναι μάλλον ρεαλιστικές. Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, και ιδιαίτερα σε αυτές του Βορρά, οι λαϊκές αντιδράσεις εναντίον οποιασδήποτε προοπτικής εισδοχής μουσουλμάνων μεταναστών κάνουν ανέφικτη κάθε προοπτική αλλαγής πολιτικής.

Από τη μια πλευρά οι λεγόμενες ανθρωπιστικές αντιλήψεις των χωρών του Βορρά κάνουν δύσκολη την αποφασιστική αντιμετώπιση από τις χώρες του Νότου των αστείρευτων ροών παράνομων μεταναστών. Κι από την άλλη δεν δείχνουν πρόθυμες οι χώρες αυτές να αλλάξουν τις κοινοτικές αποφάσεις και να δείξουν περισσότερη αλληλεγγύη στο τεράστιο ανθρώπινο βάρος που σηκώνουν οι χώρες του Νότου.

Είναι αυτονόητο λοιπόν πως χώρες όπως η Ελλάδα θα πρέπει να αγνοήσουν την Ευρώπη και να πάρουν στα χέρια τους την ευθύνη για την αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού. Προσαρμόζοντας τη νομοθεσία, όπου χρειάζεται, στις νέες πραγματικότητες και υιοθετώντας συμπεριφορές που βασικός τους στόχος θα είναι η υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων της χώρας και όχι οι ανάγκες των μεταναστών. Αυτό στην πράξη σημαίνει ριζική αλλαγή της εφαρμοζόμενης πολιτικής απέναντι σε όσους παραβιάζουν σύνορα και αναθεώρηση της διαδικασίας αντιμετώπισης των αιτημάτων για άσυλο.

Ο νόμος για όσους περνούν παράνομα τα εθνικά σύνορα είναι περίπου απόλυτος. Σύλληψη και κράτηση. Οπως γίνεται για τον καθένα που βρίσκεται σ’ αυτήν την κατάσταση. Δεν εξαιρούνται από τις διατάξεις του νόμου οι λεγόμενοι μετανάστες ή αυτοαποκαλούμενοι πρόσφυγες. Μια παράδοξη ευρωπαϊκή πρακτική έχει καθιερώσει τη μεταφορά τους σε «δομές» και τη χρηματοδότησή τους με ειδικά επιδόματα. Ολα αυτά πρέπει να καταργηθούν. Στη θέση τους θα πρέπει να υπάρξει η σύλληψη, ο επαναπατρισμός ή, όπου αυτό δεν είναι εφικτό λόγω έλλειψης εγγράφων, ο εκτοπισμός σε σημεία της επικράτειας (ακατοίκητα νησιά, όπως είχαν προτείνει οι «Financial Times») μέχρι την έκδοση στις χώρες τους.

Πρέπει να γίνει πασιφανές σε όλους πως ουδείς πρόκειται να εισέλθει και να κατοικήσει στη χώρα εφόσον εισέλθει παράνομα, παραβιάζοντας σύνορα. Οποιος επιθυμεί να υποβάλει αίτηση ασύλου θα μπορεί να το κάνει είτε στις αρμόδιες ελληνικές προξενικές Αρχές ή στα σημεία εισόδου στη χώρα. Η διαδικασία αξιολόγησης του αιτήματος θα είναι σύντομη και θα έχει σαφή κριτήρια. Αν υπάρχει κυρίως κίνδυνος της ζωής ή της αξιοπρέπειας του αιτούντος στη χώρα που υποβάλλει τα χαρτιά του.

Σε περίπτωση απόρριψης η αίτηση δεν επαναλαμβάνεται κι ο ενδιαφερόμενος επιστρέφει στη χώρα διαμονής του. Απλοί και ολοκληρωμένοι κανόνες, δίχως παράθυρα για νομικά παιχνίδια. Σαν την Αυστραλία, η χώρα πρέπει επίσημα να ξεκαθαρίσει τη στάση της απέναντι στην παράνομη μετανάστευση. «Δεν υπάρχει περίπτωση» εγκατάστασης κάποιου παράνομου σε ελληνικό έδαφος. Αν υπάρξουν ευρωπαϊκές ή άλλες διαμαρτυρίες για τα μέτρα, η απάντηση πρέπει να είναι απλή. Αλλάξτε την ευρωπαϊκή νομοθεσία και καθιερώστε ένα σύστημα κοινοτικής αλληλεγγύης για την υποδοχή παράνομων μεταναστών. Αλλιώς σιωπήστε και κοιτάξτε τις δικές σας κοινωνίες…

Είναι αυτονόητο πως πρέπει να καταγγελθεί το Σύμφωνο Μετανάστευσης, που πολλές δυτικές χώρες αρνούνται και που υπεγράφη δίχως εθνικό διάλογο και διαβούλευση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και που, όπως ομολόγησε κυνικότατα ο κ. Ερντογάν, υπήρξε τουρκικής έμπνευσης και υποστήριξης – μαζί με άλλες μουσουλμανικές χώρες, που δεν το εφαρμόζουν βέβαια!! Αξίζει να δείτε κάποια βιβλία που επισημαίνουν τα προβλήματα και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου:

Douglas Murray,

ISLAMOPHILIA (2020)

Christopher Caldwell,

REFLECTIONS ON THE
REVOLUTION IN EUROPE (2010)