ΣΥΡΙΖΑ… με την εσωστρέφεια: Οι ευθύνες της ήττας, οι ανυπόμονες φωνές και το μεγάλο στοίχημα

Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ανάγκασε τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα να ασχοληθούν με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης περισσότερο από ότι έκαναν ολόκληρη την τετραετία.

Η δήλωση του προέδρου του κόμματος, Αλέξη Τσίπρα, τη νύχτα των εκλογών ήταν σαφής: κλείνει ένας κύκλος για τον ΣΥΡΙΖΑ – τίθεται ο ίδιος στην κρίση των μελών. Αυτό συνεπάγεται μια διαδικασία εσωκομματική, συνήθως πρόκειται για έκτακτο συνέδριο και μια εξέλιξη των πραγμάτων, που, ειδικά τώρα, οφείλει να είναι πολύ προσεκτική από πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ.

Ωστόσο, η… ανυπομονησία είναι έκδηλη. Από τα ΜΜΕ μεταφέρεται, σχεδόν κατευθείαν, στα κοινωνικά δίκτυα και μεμονωμένες δηλώσεις μελών του κόμματος, ως του Δημήτρη Βίτσα, πυροδοτούν σενάρια διαδοχής, τα οποία στην Κουμουνδούρου εν έχουν καν συζητηθεί ακόμη.

Τρεις ημέρες μετά τις εκλογές, με ένα ανήκουστο -για τα ελληνικά δεδομένα- αποτέλεσμα, δηλαδή μία οκτακομματική βουλή με ακροδεξιά / φασιστικά κόμματα εντός του κοινοβουλίου, το μείζον πολιτικό ζήτημα είναι τι θα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας και πως έχει ήδη αργήσει;

Σε ένα τόσο ζοφερό τοπίο για τη Δημοκρατία, η επιπλέον επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον δεν εξυπηρετεί τα προοδευτικά συμφέροντα.

Φταίει μόνο ο Τσίπρας;

Παρατηρούμε, πάντως, ότι η κριτική που γίνεται από όλες τις πλευρές, τις πτυχές του πολιτικού συστήματος, αφορά μόνο στην ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς σχεδόν καμία ανάλυση της διεθνούς συγκυρίας. Και πως επιχειρείται να πέσει ολόκληρο το βάρος της ευθύνης αποκλειστικά στον Αλέξη Τσίπρα, λες και ακόμη και αν δεν επικρατούσε η ακροδεξιά άνοδος και ο ορμπανισμός σε ολόκληρη την Ευρώπη, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μονοπρόσωπη Ανώνυμη Εταιρεία κι όχι κόμμα που φέρει ευθύνες συλλογικά.

Ανάμεσα στις ιαχές της ανακούφισης από την πλευρά της ΝΔ και ορισμένων κομματιών της Αριστεράς, υπάρχουν και τα απολύτως ανυπόμονα αιτήματα: παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα (χωρίς να υπάρχει συζήτηση για διαδοχή) εδώ και τώρα! Κι αυτή η… ανυπομονησία μεριάς του Τύπου ή και κόσμου εντός ή και στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ, σίγουρα δεν βοηθάει κανέναν, παρά μόνο την αυτοδύναμη ΝΔ.

Μέσα δε στην αναμπουμπούλα, βλέπουμε και τις πρώτες “αποχωρήσεις” από το καράβι. Η μία είναι του μπασκετμπολίστα Νίκου Παππά, που παρουσίασε την υποψηφιότητά του ως δική του πρωτοβουλία, την οποία στήριξε αυτοβούλως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ίδιος, μετά από δύο ηχηρές ήττες για πρώτη φορά μέσα σε αυτού τους μήνες είπε ότι “δεν είχε ποτέ σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά διαφωνούσε με κάποιες πολιτικές του κόμματος”. Η πολιτική, αποδείχθηκε “τοξικός χώρος” για τον ίδιο που, όπως είπε, “θα σκεφτεί αν θα συνεχίσει”.

Η δεύτερη αποστασιοποίηση έρχεται διά της πλαγίας και είναι από το ναύαρχο Αποστολάκη. Ο ίδιος, ως εκλεγμένος πια ως τρίτος στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, αφού είπε πως η κυβέρνηση της ΝΔ του “φαίνεται μια καλή κυβέρνηση”, τόνισε και πως δεν έχει κομματικές δεσμεύσεις.

Πράγμα που, μαζί με τη συνέχεια της δήλωσής του, ότι “προς το παρόν δεν τίθεται θέμα αλλαγής ηγεσίας, αλλά μόνο προς το παρόν, κάνει να διαφαίνεται μια πρόθεση αποχώρησης του ναυάρχου από το… καράβι. Σίγουρα δεν δείχνει καμία πρόθεση δέσμευσης από μέρους του.

Υπενθυμίζεται πως από όλους του υποψηφίους με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο ναύαρχος Αποστολάκης ήταν ο μοναδικός που παρέκκλινε της κομματικής ταυτότητας και γραμμής, καθώς είπε ότι θα μπορούσε να γίνει μια συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία.

Τώρα, το μεγάλο στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ψυχραιμία και οι αποφάσεις με γνώμονα τη συγκρότηση μιας ισχυρής, δημοκρατικής, αριστερής αντιπολίτευσης εντός του πιο ακροδεξιού κοινοβουλίου της μεταπολίτευσης και εντός του αντίστοιχα επικίνδυνου ευρωπαϊκού κλίματος, με την πιο τρομακτική ακροδεξιά άνοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.