Η πρόσφατη εμπειρία μου στην Εύβοια, ως επισκέπτη του 2ου Evia Film Project, ενός σχεδίου που δημιουργήθηκε πέρυσι έπειτα από πρωτοβουλία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την πολιτιστική στήριξη των πληγεισών, από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2021, περιοχών της Βόρειας Εύβοιας, με έφερε αντιμέτωπο με διάφορες σκέψεις, πέρα από το ίδιο το φεστιβάλ, όπου μπορώ με το χέρι στην καρδιά να πω ότι γίνεται πολύ σημαντική και επίπονη εργασία, σε διάφορους τομείς. Θαυμάσιο το φεστιβάλ, όμως, κακά τα ψέματα, ήταν κυρίως μια αφορμή για την ίδια την επίσκεψή μου στην πόλη της Αιδηψού, από την οποία είχα να περάσω πάνω από 10  χρόνια και στην οποία δεν είχα ποτέ διαμείνει.

Κατ’ αρχάς, το ίδιο το ταξίδι ήταν μια εμπειρία γιατί οι στροφές από τη Χαλκίδα μέχρι το Προκόπι ήταν τόσο πολλές και απανωτές που τα 100 χιλιόμετρα απόσταση Χαλκίδας – Αιδηψού σού φαίνονται τουλάχιστον 300. Στροφές στροφάλων είχε γράψει ο ποιητής (γεια σου, Εμπειρίκο!) και ο στίχος στριφογύριζε στο μυαλό μου στο βολάν, την ώρα που μαζί με τη σύντροφό μου είχαμε την έγνοια του 15χρονου γάτου μας που δυσαρεστημένος συνταξίδευε γιατί έπρεπε. Είχα χρόνια να οδηγήσω μια τόσο μεγάλη (για μένα) απόσταση όπως αυτής της διαδρομής, πόσω μάλλον με τόσο ακραίες εναλλαγές: πλατάνια και κρύα νερά από τη μία, φαλακρά δέντρα και αποκαΐδια από την άλλη. Ομορφιά και συγχρόνως ντροπή. Και όταν τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας, η κούραση ήταν τεράστια. Στο εστιατόριο που καθίσαμε το πρώτο βράδυ, οι μασέλες δεν μπορούσαν να μασήσουν από τα χασμουρητά…

Δέκα – δεκαπέντε χρόνια πριν όμως, αυτό δεν θα ήταν το συναίσθημά μας. Σωστά; Σωστότατα. Ερχεται η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι ο χρόνος έχει κυλήσει, ότι οι δυνάμεις σου δεν είναι αυτές που κάποτε ήταν, ότι είναι πια πολυτέλεια να σνομπάρεις την έννοια της ξεκούρασης όπως κάποτε (ίσως) έκανες. Και για να μνημονεύσω τον Ντέιβιντ Μπερν και τους Talking Heads στο «Once in a lifetime», «οπότε βρίσκεις ξαφνικά τον εαυτό σου» σε ένα μέρος που, αν εξαιρέσεις την ηχορύπανση κάποιων μοτοσικλετιστών που ηδονίζονταν με το να μαρσάρουν νυχτιάτικα μέσα σε μια ατμόσφαιρα άκρας του τάφου σιωπής, είναι πραγματικά ιδανικό σημείο για ξεκούραση και χαλάρωση.

Η Αιδηψός είναι αν όχι το μόνο, σίγουρα ένα από τα λίγα σημεία της χώρας όπου ο πυρήνας των τουριστών είναι μοιρασμένος στα δύο άκρα. Τα μωρά στα καροτσάκια και τους ηλικιωμένους. Ανάμεσά τους, σαν περαστικοί, κάποιοι επισκέπτες ενός φεστιβάλ, ίσως και κάποιοι ξέμπαρκοι. Lakis and the Εγγονές διάβασα ως τίτλο σε ένα από τα καταστήματα της κεντρικής παραλιακής οδού της πόλης και τον βρήκα αριστουργηματικά αρμοστό στο όλο κλίμα της πόλης, μα και τόσο χιουμοριστικό. Αυτό είναι η Αιδηψός, μια πόλη που λάμπει από καθαριότητα και από την ομορφιά των υψηλής αρχιτεκτονικής κατοικιών και ξενοδοχείων – παρότι κάποια τα έτρωγε η αλμύρα και η εγκατάλειψη. Παππούδες, γιαγιάδες και εγγόνια πιασμένοι «στη φάκα» ενός λαμπερού ήλιου, καθαρών νερών με ιαματικές ικανότητες και κυρίως ησυχίας.

Θέλω να πω, πόσους καταλόγους εστιατορίων ξέρετε να ξεκινούν με μια προειδοποιητική λίστα 14 αλλεργιών εξαιτίας των υλικών που χρησιμοποιούνται για το μαγείρεμα των φαγητών; Τα πρωινά η πισίνα του ξενοδοχείου ήταν γεμάτη από ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας, κυρίες με έντονο κραγιόν, μεγάλα καπέλα ή σκούφους για να διατηρείται η κόμη ανέπαφη μέσα στα τζακούζι και τους μίνι καταρράκτες. Τώρα, αν όλα τούτα ακούγονται γεροντίστικα, τι να σας πω, μπορεί και να είναι. Πάντως η Αιδηψός είναι γεμάτη από ξένους τουρίστες μεγάλων κυρίως ηλικιών που πηγαίνουν εκεί για να νιώσουν καλύτερα. Και νιώθουν. Το έβλεπες στα πρόσωπά τους. Στο ξενοδοχείο διαμονής μας η ελληνική γλώσσα ακουγόταν κυρίως από τους υπευθύνους του, όχι τους θαμώνες του. Αγγλοι, Ιταλοί, Ρώσοι και κυρίως Σέρβοι απολάμβαναν τα κομφόρ. Θα ήθελα να έβλεπα κάπως περισσότερους έλληνες τουρίστες, ίσως και να ήταν αλλού, δεν ξέρω.

Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τη ραδιοφωνική διαφήμιση παρελθόντων ετών που μου ήρθε κάποια στιγμή στο μυαλό, οι νεότεροι ας τη μάθουν τώρα: «Γεροντολογικά κέντρα τάδε: το μέλλον των γονιών σας!». Οταν την άκουγα, η τρίχα μου σηκωνόταν κάγκελο. Οχι, τελικά όλοι μας αξίζουμε πολύ περισσότερα. Γιατί είναι όμορφο να μεγαλώνεις και να ευχαριστιέσαι τη ζωή, να απολαμβάνεις τις μικρές και μεγάλες χαρές της. Και κυρίως να μην πάψεις ποτέ να γελάς, έστω για μια ταμπέλα.

Headlines