Η κανονικοποίηση του κακού

Αποδείχτηκε ότι ήταν ψευδαίσθηση ότι αρκούσαν δικαστικές καταδίκες και νομοθετικές πρωτοβουλίες για να αντιμετωπιστεί η πραγματική παρουσία, γείωση και απήχηση της Ακροδεξιάς, συμπεριλαμβανομένης της ανοιχτά νεοναζιστικής εκδοχής της. Οχι γιατί δεν έπρεπε να καταδικαστούν τα μέλη μιας εγκληματικής οργάνωσης δολοφόνων, αλλά γιατί τα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα δεν αντιμετωπίζονται, σε τελική ανάλυση, με όρους ποινικού δικαίου.

Αλλωστε, η διαρκής, υποτίθεται, προσπάθεια καταδίκης και απομόνωσης της Ακροδεξιάς πήγε χέρι χέρι με την ενσωμάτωση των πολιτικών της στο κυρίαρχο πολιτικό παράδειγμα, σε διάφορες παραλλαγές. Το ξεδίπλωμα των πολιτικών της Ευρώπης-φρούριο, οι φράχτες και τα pushbacks, η κατάργηση ουσιαστικά του δικαιώματος στο άσυλο και στη μετανάστευση, μαζί με την κυριαρχία μιας ρητορικής που βλέπει πρόσφυγες και μετανάστες ως απειλή, έδωσαν έμπρακτη νομιμοποίηση και ώθηση στις ιδεολογίες μίσους για τον άλλον, επιτρέποντας τη συστηματική αναπαραγωγή τους σε σημαντικά τμήματα της κοινωνίας, συχνά εκείνων που αισθάνονται και τη μεγαλύτερη ανασφάλεια. Την ίδια στιγμή, παρά τα βήματα προς μια θεσμική βελτίωση των πραγμάτων σε σχέση με ζητήματα ισότητας, υπάρχει μια παράλληλη «κανονικοποίηση» και των φωνών που επιμένουν σε ένα συντηρητικό και πατριαρχικό πρότυπο και σε αντίστοιχες «ταυτότητες», συμπεριλαμβανομένης της θρησκευτικής, στοιχεία που επίσης ενισχύουν την εμφάνιση ακροδεξιών ρευμάτων.

Σε αυτό το τοπίο το μεγαλύτερο αναλυτικό λάθος είναι η απόδοση όλων αυτών στη λογική των «άκρων» ή στην εμφάνιση μεγάλων κινημάτων για δημοκρατία και δικαιοσύνη την περασμένη δεκαετία (που εισπράττουν όλο και πιο συχνά την ετικέτα του «λαϊκισμού»). Για την ακρίβεια, ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Μέσα σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης το γεγονός ότι μεγάλο μέρος μιας πληττόμενης κοινωνίας, που υφίστατο όλη τη συστημική βία του εμπεδωμένου νεοφιλελευθερισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στράφηκε σε συλλογικές και αγωνιστικές πρακτικές και πίστεψε ότι υπήρχε δημοκρατική διέξοδος συγκράτησε μια άνοδο της Ακροδεξιάς που θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Και αυτό δείχνει έναν δρόμο για μια αντίστροφη δυναμική.