Αριστερά δεν σημαίνει Game of Thrones

Παρατηρώ προσεκτικά την αμηχανία που επικρατεί στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μετά την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να παραιτηθεί.

Την ίδια ώρα που υπάρχουν όλων των ειδών οι «διαρροές», ουσιαστικά άτυπες δηλώσεις υποψηφιότητας, ακόμη και από πρόσωπα που αναρωτιέσαι για το είδος της έπαρσης που μια τέτοια φιλοδοξία καταδεικνύει, είναι εμφανές ότι δεν αισθάνονται επί της ουσίας ικανές και ικανοί να αναλάβουν έναν τέτοιο ρόλο ηγεσίας.

Αυτό έχει να κάνει με ένα συνολικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο σχετίζεται με το είδος των στελεχών που έχει, ιδίως από μια ηλικία και κάτω.

Να το πούμε απλά: πρόκειται για στελέχη που τα έφερε στο προσκήνιο η πολιτική και κοινωνική «φουσκοθαλασσιά» που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, χωρίς να έχουν απαραίτητα ηγετικά χαρακτηριστικά.

Κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σημαντικό αριθμό στελεχών. Ήταν άνθρωποι που είχαν μεγάλη εμπειρία δουλειάς σε κομματικό περιβάλλον και γνώριζαν τι σημαίνει καθοδήγηση και ηγεσία. Επίσης, είχαν αποκτήσει θέσεις ευθύνης μέσα στο κόμμα επειδή είχαν αποδείξει ότι μπορούν να οργανώσουν κόσμο, να ηγηθούν ενός συνδικάτου, να δώσουν μια αυτοδιοικητική μάχη.

Ακόμη και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, πριν προταθεί από τον Αλέκο Αλαβάνο για την ηγεσία, είχε μια πετυχημένη παρουσία στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας.

Μόνο που από αυτά τα στελέχη πολλά έφυγαν το 2015, παίρνοντας μαζί και την εμπειρία τους.

Άλλα στελέχη που έμειναν είναι πια αρκετά μεγάλα σε ηλικία ώστε να παίξουν έναν ανάλογο ηγετικό ρόλο.

Επιπλέον, μετά το «τραύμα» του 2015 εκατοντάδες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως από τη νέα γενιά, με σημαντικές γνώσεις και δεξιότητες, απομακρύνθηκαν και πήγαν είτε στην έρευνα, είτε στον κόσμο των επιχειρήσεων.

Μετά το 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε μια μεγάλη ευκαιρία (και αυτό ήταν ένα από τα λάθη του Αλέξη Τσίπρα) να κάνει μια πραγματική επανίδρυση. Να ανοιχτεί στην κοινωνία. Να οργανώσει και να μαζικοποιήσει το κόμμα. Να «εκπαιδεύσει» στελέχη στην ηγεσία. Να προετοιμάσει μια πραγματική «ηγετική ομάδα».

Όμως, αυτό δεν έγινε και τώρα έχουμε να κάνουμε με ένα κόμμα που παρά τα πλήγματα παραμένει η αξιωματική αντιπολίτευση και προσπαθεί να διαχειριστεί φιλοδοξίες προσωπικές, που δεν αντιστοιχούν σε ανάλογες ικανότητες ηγετικές. Που πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε στελέχη που ενίοτε έχουν επενδύσει περισσότερο στην εικόνα παρά στην ουσία. Που δεν καταθέτουν όραμα και στρατηγική. Που δεν εξηγούν πώς φαντάζονται το μέλλον της χώρας, το ρόλο των κινημάτων, το περιεχόμενο μιας σύγχρονης αριστερής στρατηγικής.

Το κυριότερο είναι ότι στον ΣΥΡΙΖΑ συζητούν πώς θα αποκτήσουν αρχηγό, ενώ θα έπρεπε να τους απασχολεί πώς θα αποκτήσουν κόμμα.

Πώς θα συναντηθούν ξανά με την κοινωνία. Πώς θα γνωρίσουν ξανά το πώς ζουν και ποιες αγωνίες έχουν οι άνθρωποι τους οποίους θέλουν να εκπροσωπήσουν. Πώς θα επεξεργαστούν προτάσεις και εναλλακτικές που να είναι ταυτόχρονα και ριζοσπαστικές και ρεαλιστικές. Πώς θα ανακόψουν την άνοδο της άκρας δεξιάς στα λαϊκά στρώματα. Πώς θα εξασφαλίσουν ότι η κυβέρνηση δεν θα έχει απέναντί της μια κατακερματισμένη κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, αλλά την ίδια την κοινωνία.

Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ να καταλάβουν τι ακριβώς κάνουν αυτή τη στιγμή.

Εκλέγουν πρόεδρο όχι αρχηγό.

Εκλέγουν πρόεδρο γιατί κάπως πρέπει να κινηθούν το αμέσως επόμενο διάστημα, όχι όμως ηγεσία.

Για να εκλεγεί ηγεσία πρέπει να υπάρξει ξανά βάση.

Και αυτή είναι πολύ μεγαλύτερη από τις μερικές χιλιάδες πραγματικά οργανωμένα μέλη του «κομματικού» ΣΥΡΙΖΑ.

Ηγεσία και «αρχηγός» μπορούν να εκλεγούν μόνο από ένα μεγάλο ανοιχτό συνέδριο επανίδρυσης όχι απλώς του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά της ίδιας της αριστεράς και της προοδευτικής παράταξης. Αυτό απαιτείται ακόμη και αν ήταν υποψήφιος και πάλι ο Τσίπρας (αν δεν είχε παραιτηθεί ή διά μαγείας επιστρέψει ή κριθεί ότι πρέπει να επιστρέψει).

Και σε αυτό όλες και όλοι θα πρέπει να αναμετρηθούν με την ευθύνη τους. Ακόμη και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Διαφορετικά θα γραφτούν πολλά πονήματα με τίτλο: «Αρχηγός ΣΥΡΙΖΑ: Η μανούλα σου το ξέρει πού πας;»