«Η νύχτα βγάζει επίσκοπο και η αυγή μητροπολίτη»

«Η νύχτα βγάζει επίσκοπο και η αυγή μητροπολίτη». Η γνωστή παροιμία δεν επαληθεύτηκε στον ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο Σαββατοκύριακο, καθώς το κόμμα εξακολουθεί να διαπερνιέται από την αμηχανία που προκάλεσε η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Ουσιαστικά οι ίδιοι και οι ίδιες που όλο το προηγούμενο διάστημα, στην πραγματικότητα ήδη από την επομένη των εκλογών της 21ης Μαΐου έλεγαν από εδώ και από εκεί και σε όλους τους τόνους ότι πρέπει να τεθεί θέμα ηγεσίας, όταν αυτό εκ των πραγμάτων τέθηκε εμφανίζονται παντελώς ανέτοιμοι να το διαχειριστούν, αδυνατούν να κάνουν πολιτική, να μιλήσουν με όρους πολιτικούς και έχοντας συναίσθηση της συγκυρίας, του ρόλου, των μηνυμάτων που έστειλε η κάλπη και τελικά του πραγματικού διακυβεύματος για την Αριστερά.

Η κλεψύδρα έχει γυρίσει, δεν υπάρχει χρόνος για ατέρμονες εσωτερικές διαδικασίες, διασπαστικές τάσεις και εσωστρέφεια που απομακρύνουν την κοινωνία από το κόμμα και αντιστρόφως. Χρειάζονται στέρεες και πειστικές προτάσεις, αποφασιστικότητα, και παράλληλες διεργασίες γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτίστως οφείλει να ασκήσει ουσιαστική αντιπολίτευση, να αποδείξει ότι υπάρχει σοβαρός λόγος να υπάρχει.

Μέρες τώρα κάνουμε εντατικό ρεπορτάζ για να δούμε πώς σκέφτονται την επόμενη μέρα μέσα στον  ΣΥΡΙΖΑ. Όχι, δεν συναντάμε κλειστά στόματα. Το ακριβώς αντίθετο. Μόνο που αυτό δεν σημαίνει ότι τα στόματα αυτά λένε και κάτι…

Ακούμε μόνο κουβέντες τακτικής. Από αυτές που όταν επιχειρείς να τις κάνεις άρθρο αναγκάζεται να χρησιμοποιείς όλα τα γνωστά κλισέ. «Σκληρό πόκερ», «κρατάει κλειστά τα χαρτιά του/της», «ετοιμάζεται να κάνει ρελάνς».

Μόνο που όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με την αριστερή πολιτική. Ενίοτε με την πολιτική γενικά. Εκτός και εάν θεωρούμε ότι αυτοί που μπορεί και να μας κυβερνήσουν οφείλουν να σκέφτονται με όρους «πονταρίσματος» και «μπλόφας».

Αρκεί να αναλογιστούμε ότι μέσα στη συνεδρίαση υπήρξε μόνο μία τοποθέτηση που είχε χαρακτηριστικά «πλατφόρμας», αυτή του Διονύση Τεμπονέρα, και αυτή ακόμη υπερβολικά γενικόλογη και «έκθεση ιδεών» για ένα κόμμα που είναι – ας μην το ξεχνάμε – αξιωματική αντιπολίτευση.

Το γεγονός ότι σε ένα κόμμα, που υπήρξε το πρώτο μη σοσιαλδημοκρατικό αριστερό κόμμα που κατάφερε να κερδίσει εκλογές και να γίνει κυβέρνηση στην Ευρώπη, η συζήτηση, ο διάλογος, ακόμη και οι φιλοδοξίες δείχνουν να γίνονται με τον ίδιο συνδυασμό γενικολογίας και «εικόνας» που καμιά φορά βλέπουμε στα «αστικά» κόμματα, ή που οι αντιπαραθέσεις και οι «συσχετισμοί» έχουν να κάνουν με μηχανισμούς όχι με στρατηγικές, μόνο ως έκφραση ενός σοβαρού προβλήματος μπορεί να θεωρηθεί.

Θα περίμενε κανείς ότι τα στελέχη με ηγετικές φιλοδοξίες θα είχαν κάτι να πουν. Μια τοποθέτηση. Μια ανάλυση για το πώς εκτιμούν την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και τι πιστεύουν για το μέλλον και τη στρατηγική της αριστεράς. Για τις κοινωνικές δυνάμεις με τις οποίες πρέπει να συναντηθούν και για τους τρόπους με τους οποίους μια τέτοια συνάντηση είναι εφικτή.

Για το πώς μπορεί να λειτουργεί ένα κόμμα που θα κάνει πραγματικά την κοινωνία συμμέτοχη και δεν θα ψάχνει ούτε για αφισοκολλητές, ούτε όμως και για τηλεθεατές. Για τις πολιτικές συμμαχίες και τις κοινωνικές γειώσεις. Για την αυτοκριτική που δεν θα είναι απλώς «τελετουργικό» αυτομαστίγωμα «για να μην μας πουν ότι είμαστε και αλαζόνες».

Πάνω από όλα για το όραμα που έχουν να προτείνουν. Για το πώς θα ήθελαν να είναι η Ελλάδα σε δέκα χρόνια, εάν η αριστερά καταφέρει να επιστρέψει στην εξουσία. Για το τι σημαίνουν ως κυβερνητική πράξη και καθημερινότητα λέξεις όπως «δικαιοσύνη», «αλληλεγγύη», «κοινωνική προστασία».

Και για το πώς θα κάνουν να ακούσει και να εμπιστευτεί αυτό το όραμα μια κοινωνία που είναι περισσότερο δύσπιστη. Που δεν συγχώρησε στον Αλέξη Τσίπρα τη μεταστροφή του 2015 και πολύ περισσότερο τιμώρησε τον ΣΥΡΙΖΑ για την απραξία μετά το 2019.

Διαφορετικά, θα περισσεύει η φιλοδοξία και θα λιγοστεύει η ουσία. Και η κοινωνία δεν θα έχει λόγο να ακολουθήσει, ή ακόμη και να ενδιαφερθεί. Και στον ΣΥΡΙΖΑ θα διαπιστώσουν, ξεκινώντας από τις ευρωεκλογές, ότι το κακό μπορεί να γίνει χειρότερο.

Γιατί αυτή τη στιγμή δεν φέρονται με τη σοβαρότητα που αναλογεί σε ένα κόμμα που έχει 18%.

Ούτε είναι τυχαίο ότι βγήκε δημοσκόπηση που δείχνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ θα προτιμούσε τον Αλέξη Τσίπρα για ηγέτη.

Άρα λοιπόν ναι, ας ανοίξουν τα χαρτιά τους όσες και όσοι διεκδικούν την ηγεσία. Για να δούμε εάν τελικά αυτά τα χαρτιά λένε και κάτι.

Η αριστερά δεν χτίστηκε με «μπλόφες». Με αγώνες, θυσία και συλλογική σκέψη χτίστηκε.