Το θέατρο στην τηλεόραση

Πριν από λίγες εβδομάδες, το ΣΕΗ, για άλλη μια φορά, άστραψε και βρόντηξε. Κατήγγειλε – αόριστα και ανώνυμα – ότι κάποιες εταιρείες τηλεοπτικών παραγωγών ζητάνε από τους ηθοποιούς και το «αποτύπωμά» τους στα social media. Δηλαδή τον αριθμό των followers. Και πριν από λίγες μέρες το θέμα «ανέβηκε» ακόμη περισσότερο ύστερα από την αποχώρηση του Κωνσταντίνου Μωραΐτη από τον «Οιδίποδα Τύραννο» που σκηνοθετεί ο Σίμος Κακάλας και την καταγγελτική ανάρτησή του. Ο ηθοποιός έγραψε ότι οι καλλιτέχνες δεν είναι τσαντάκια ώστε, ανάλογα με τους followers, να παίρνουν πιο προβεβλημένη θέση στη βιτρίνα, η εταιρεία παραγωγής απάντησε ότι, απλώς, δεν συμπεριλήφθηκε στην αφίσα της παράστασης, η Διονύσια Μαρίνου τα παράθεσε μια χαρά στα «ΝΕΑ» της Πέμπτης κι εγώ αναρωτιέμαι πώς δημιουργείται ένα θέμα εκεί που δεν υπάρχει.

Κατά κανόνα, τα σοκ και οι αντιδράσεις προκαλούνται όταν η πραγματικότητα έχει αλλάξει ήδη σελίδα κι εμείς ψελλίζουμε ακόμη το προηγούμενο κεφάλαιο. Τι σημαίνει follower στην εποχή μας; Αναγνωρισιμότητα. Που, στην προκειμένη περίπτωση, προκύπτει κυρίως από τη συμμετοχή σε σίριαλ μεγάλης τηλεθέασης. Και αν κάποτε, στα χρόνια του «Αλίκη Βουγιουκλάκη, Κώστας Κακαβάς, Τζένη Καρέζη βγαίνω και τα φυλάς», η αναγνωρισιμότητα δεν ήταν ευθέως ανάλογη του ταλέντου (που, και πάλι, δεν συνέβαινε ακριβώς αυτό) πλέον δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Τι σημαίνει σήμερα «τηλεοπτικός ηθοποιός»; Τίποτα απολύτως. Αν το έχουμε πάρει χαμπάρι, η λέξη «σίριαλ» τείνει να αντικατασταθεί εντελώς από τη «μυθοπλασία». Και αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην ελληνική μυθοπλασία είναι μια αναγέννηση. Στα καστ των τηλεοπτικών παραγωγών συμμετέχει πλέον το «βαρύ πυροβολικό» του ελληνικού θεάτρου. Ηθοποιοί που κάποτε τους βλέπαμε αποκλειστικά και μόνο στο θέατρο, σήμερα «μπαίνουν» κάθε βράδυ στο σπίτι μας. Ποιος θα φανταζόταν πριν από λίγα χρόνια τη Λυδία Κονιόρδου σε καθημερινή σειρά; Ή ότι ο Γιάννης Χουβαρδάς θα διάλεγε για τον ρόλο του βασιλιά Ληρ, σε παράσταση του Εθνικού, έναν πρωταγωνιστή της τηλεόρασης όπως ο Λεωνίδας Κακούρης; Οτι οι θίασοι των παραστάσεων της Επιδαύρου θα απαρτίζονταν, σε μεγάλο ποσοστό, από τηλεοπτικούς ηθοποιούς;

Ναι, εντάξει, κι εγώ ξινίζω για κάποιες εντελώς απροκάλυπτες «μεταφορές». Οταν, για παράδειγμα, οι τηλεοπτικές «αδελφές Σταμίρη» από τις Αγριες Μέλισσες, κατηφόρισαν για την Επίδαυρο ως «αδελφές Λαβδακίδη». Αλλά από την άλλη, σκέφτομαι αν έστω και δέκα άνθρωποι που γνώρισαν την Κονιόρδου  από τη «Γη της Ελιάς» πάνε να τη δουν στο θέατρο δεν θα είναι για καλό; Αν έστω πέντε έφηβες που ερωτεύτηκαν τον Ορέστη Χαλκιά στο «Maestro» σπεύσουν στον «Ιππόλυτο» που σκηνοθετεί η Κατερίνα Ευαγγελάτου για να τον δουν από κοντά, για να του ζητήσουν αυτόγραφο, δεν θα είναι, επίσης, ένα «συν» στη θεατρική παιδεία τους.

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Ναι, μπορεί να μην είναι οι followers καλλιτεχνικό στοιχείο επιλογής για έναν ηθοποιό. Ουδείς όμως καθιερώθηκε λόγω μεγάλης αναγνωρισιμότητας. Και κανένα ταλέντο δεν χάθηκε (στην Ελλάδα είμαστε, πού να χαθεί δηλαδή;) λόγω της έλλειψής της. Είναι κι αυτή η τέχνη του ηθοποιού που τον εκθέτει ασύστολα, που όπως δεν μπορεί να κρύψει τα ελλείμματά του, δεν μπορεί να αποσιωπήσει και τις αρετές του.