Jim Morrison και Nico – Ένας «ανίερος» έρωτας ανάμεσα σε δύο αξιολάτρευτα «τέρατα» της μουσικής

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας, Ντάνι Φιλντς, (αυτή η εξέχουσα προσωπικότητα της πανκ ροκ ιστορίας) είπε κάποτε σε μια συνέντευξή ότι «ο Τζιμ και η Nico τσακώθηκαν, με τον Τζιμ να της τραβάει τα μαλλιά -ήταν απλά αυτό το περίεργο ερωτικό παιχνίδι, ανάμεσα στα δύο πιο αξιολάτρευτα τέρατα, που ο καθένας προσπαθούσε να είναι πιο ποιητικός και πιο απελπισμένος από το από τον άλλο».

H Nico δήλωσε το 1985: «Μου αρέσει οι σχέσεις μου να είναι σωματικές και ψυχικές. Χτυπούσαμε ο ένας τον άλλον επειδή ήμασταν μεθυσμένοι και απολαμβάναμε την αίσθηση. Κάναμε έρωτα με ήπιο τρόπο, το ξέρεις; Σκεφτόμουν τον Τζιμ Μόρισον σαν αδελφό μου, ώστε να μεγαλώνουμε μαζί. Ακόμα το κάνουμε, γιατί είναι η αδελφή ψυχή μου. Ανταλλάξαμε αίμα. Κουβαλάω το αίμα του μέσα μου. Όταν πέθανε και είπα στους ανθρώπους ότι δεν ήταν νεκρός, αυτό εννοούσα. Είχαμε πνευματικά ταξίδια μαζί».

Photo: Wikimedia Commons

Ενώθηκαν με τα δεσμά του αίματος

Η Νίκο ήθελε ο Τζιμ Μόρισον να γίνει μέλος της αδελφότητάς της και εκείνος υποχρεώθηκε. Έκοψαν τους αντίχειρές τους στην έρημο με ένα μαχαίρι και άφησαν το αίμα τους να αναμειχθεί. Μια τέτοια τελετουργική μορφή αφοσίωσης ταίριαζε στην κοινή, θεατρική αίσθηση που χαρακτήριζε και τους δύο για τη ζωή.

Αλλά η Νίκο ήθελε ακόμη περισσότερα απότον τραγουδιστή των Doors. Ήθελε ο Τζιμ Μόρισον να μοιραστεί όχι μόνο το αίμα της, αλλά και τον γιο της –να τον μεγαλώσουν από κοινού. Μια νύχτα η Νίκο αποφάσισε ότι έπρεπε να παντρευτούν, για να δοκιμάσει αν την κορόιδευε ή αν το εννοούσε σοβαρά. Καθώς ο μεθυσμένος ρόκερ μπροστά της δεν είχε προσφέρει τίποτα περισσότερο από λογοτεχνικό λόγο και απροκάλυπτη λαγνεία, του πρότεινε να της κάνει πρόταση γάμου.

Εκείνος έπεσε από την καρέκλα του από τα γέλια. Εκείνη τον χτύπησε, τσακώθηκαν, και όταν κουράστηκαν, τα βρήκαν. Αυτή ήταν η συνήθης φύση της συμμαχίας τους, μέρα με τη μέρα – στοργή, καυγάδες, μνησικακία, συμμαχία. «Ήμουν ερωτευμένη μαζί του, και έτσι δεν είναι ο έρωτας; Ήταν ο πρώτος άντρας που ερωτεύτηκα, γιατί ήταν στοργικός με την εμφάνιση και το μυαλό μου. Αλλά καταναλώναμε πολύ ποτό και πολλά ναρκωτικά για να τα καταφέρουμε, αυτή ήταν η δυσκολία μας. Όλα ήταν ανοιχτά για μας, δεν υπήρχαν κανόνες. Είχαμε πολύ μεγάλη όρεξη».

Δείτε το βίντεο 

Όταν ανακάλυψαν το πεγιότ

Κατά τη διάρκεια του κοινού τους χρόνου στην Καλιφόρνια, μεταξύ των μηνών Ιουλίου και Αυγούστου του 1967, έβγαιναν συχνά με το αυτοκίνητο από το Λος Άντζελες στην έρημο. Ο Μόρισον ανακάλυψε το πεγιότ, την παραισθησιογόνα ουσία του κάκτου, την οποία μάζευαν και έτρωγαν. «Το πεγιότ ήταν ένα πνευματικό ναρκωτικό. Ήμασταν στη μέση της ερήμου και όλα ήταν φυσικά, ξέρετε, στην ύπαιθρο, η φύση παντού γύρω μας, όχι ένα δωμάτιο ξενοδοχείου ή ένα μπαρ. Και ο κάκτος ήταν φυσικός. Δεν τον αγόραζες από κάποιον στη γωνία του δρόμου. Είχαμε οράματα στην έρημο. Ήταν σαν τον Γουίλιαμ Μπλέικ- έβλεπε οράματα, αγγέλους στα δέντρα, τα έβλεπε αυτά, το ίδιο και εγώ. Και ο Τζιμ μου έδειξε ότι αυτό είναι που κάνει ένας ποιητής. Ένας ποιητής βλέπει οράματα και τα καταγράφει. Είπε ότι υπήρχαν περισσότεροι ποιητές στους Κομάντσι απ’ ό,τι στα βιβλιοπωλεία. Οι Κομάντσι κατανάλωναν κάκτο. Ήμασταν σαν τους Ινδιάνους που ζούσαν με αυτόν τον τρόπο για χιλιάδες χρόνια, πριν από τους Χριστιανούς και τους Εβραίους».

Ο Τζιμ Μόρισον κατέγραψε τα ψυχο-χημικά του οράματα και όνειρα. Οι σημειώσεις του αποτελούσαν συχνά την πρώτη ύλη για τα ποιήματα και τα τραγούδια του. Θεωρούσε ότι έτσι δούλευε ο εθισμένος στο όπιο Σάμιουελ Τέιλορ Κόλεριτζ, ένα πρότυπο που του αρκούσε- ένα ποίημα του Κόλεριτζ που διάβασε στην Νίκο είχε τίτλο Kubla Khan ή «Ένα όραμα σε ένα όνειρο».

Η Νίκο μόλις μια φορά έδωσε ένα παράδειγμα των οραμάτων με πεγιότ που μοιραζόταν με τον Μόρισον: «Το φως της αυγής ήταν πολύ βαθύ πράσινο και πίστευα ότι ήμουν ανάποδα και ο ουρανός ήταν η έρημος που είχε γίνει κήπος και μετά ωκεανός. Δεν κολυμπάω οπότε φοβόμουν όταν ήταν νερό, ένιωθα πιο αποφασισμένη όταν ήταν στεριά. Ένιωθα να με αγκαλιάζει ο κήπος του ουρανού». Αμέσως μετά, άρχισε να γράφει έναν στίχο τραγουδιού, πιθανότατα τον πρώτο της, με τίτλο «Γκαζόν της Αυγής», που περιέχει στίχους όπως αυτοί:

Σε ευλογεί, με ευλογεί

Η μέρα που η νύχτα χαϊδεύει,

Σε χαϊδεύει, με χαϊδεύει,

Μπορείς να με ακολουθήσεις;

Δεν μπορώ να καταλάβω τον τρόπο που αισθάνομαι

Μέχρι να ξεκουραστώ στο γρασίδι της αυγής.

Μπορείς να με ακολουθήσεις;

Photo: YouTube

Photo: YouTube

Της έδωσε την «άδεια» να γράφει

Οι εσωτερικές ομοιοκαταληξίες προήλθαν απευθείας από τον Τζιμ Μόρισον, ο οποίος της έδειξε πώς δούλευε τα ποιήματά του, και με αυτόν τον τρόπο, της πρόσφερε ένα συγγραφικό μοντέλο. Ήταν απρόθυμη να γράψει κάτι, ωστόσο, ήταν ένα σημαντικό βήμα, να μιλά για λέξεις και μετά να τις γράφει (ειδικά σε μια ξένη γλώσσα, όπως άρεσε στη Νίκο να θυμίζει στους θαυμαστές της).

«Ο Τζιμ μου έδωσε την άδεια να γίνω συγγραφέας» υποστήριξε η ίδια. «Μου είπε μια μέρα: “Σου δίνω την άδεια να γράφεις τα ποιήματά σου και να συνθέτεις τα τραγούδια σου!” Η αδελφή ψυχή μου πίστευε ότι μπορούσα να το κάνω. Είχα την άδειά του. Και γιατί όχι; Το τραγούδι του ήταν το πιο δημοφιλές τραγούδι στην Αμερική».

(Το Light My Fire είχε κυκλοφορήσει τον Ιούνιο και στα τέλη Ιουλίου είχε φτάσει στο νούμερο ένα.)

Η Νίκο περνούσε τις νύχτες της στην έρημο με τον νούμερο ένα ροκ σταρ της χώρας, ο οποίος της είπε να γράφει τραγούδια και της διάβαζε Κόλεριτζ, Σέλλεϋ και Μπέιλ. Δεν είναι να απορεί κανείς που έμεινε πιστή στον μεθυσμένο, αυτοαναφορικό ρόκερ που αποκαλούσε αδελφή της ψυχής της, όταν αυτός ήταν «ο πρώτος άντρας που αναγνώρισε το μυαλό της πέρα από το πρόσωπό της».

Photo: Wikimedia Commons

Photo: YouTube

Ο δρόμος του Αδάμ και της Εύας προς την κόλαση

Η σχέση τους, ένα φλογερό μείγμα ποτών, ναρκωτικών, καυγάδων και ποίησης, κράτησε λίγο περισσότερο από ένα μήνα, προτού ο Αδάμ και η Εύα εγκαταλείψουν τον Κήπο της Εδέμ χωρίς την εντολή κανενός θεού και παρασυρθούν στους ξεχωριστούς δρόμους τους προς την κόλαση.

Είχαν κουραστεί ο ένας από τον άλλον, είχαν εξαντληθεί από τις τιτάνιες απαιτήσεις ο ενός του άλλου. Εκτός από την «άδεια» που είχε λάβει για να γράφει, και τη λοξή εισαγωγή στην αγγλική ποίηση, η Νίκο κράτησε δύο κυρίαρχα ενθύμια του δεσμού τους: Το αίμα του στο δικό της, και τα πυρόξανθα μαλλιά. «Είχε φετίχ με τα πυρόξανθα μαλλιά, ξέρετε, τα ιρλανδικά shanties. Ήμουν τόσο ερωτευμένη μαζί του που μετά από λίγο έκανα τα μαλλιά μου πορτοκαλοκόκκινα. Ήθελα να ικανοποιήσω το γούστο του. Ήταν ανόητο, έτσι δεν είναι; Σαν έφηβος». Κράτησε τα μαλλιά της σε αυτή την απόχρωση μέχρι που πέθανε.

*Ο Τζιμ Μόρισν πέθανε στις 3 Ιουλίου του 1971 και η Νίκο έφυγε από τη ζωή στις 18 Ιουλίου του 1988

*(Από το βιβλίο «Nico-The Life and Times of an Icon» του Richard Witts)