Η αυτοαποστράτευση του Αλ. Τσίπρα

Η αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ σε αρκετές εκτιμήσεις, πήρε διάσταση ενός επιθανάτιου θρήνου, ή σε ένα ρέκβιεμ για μια εποχή γεμάτη από πειραματισμούς στου «κασίδη το κεφάλι» κατά τον προσφιλή σαρκασμό του Γέρου του Μοριά.

Το βέβαιο-ανεξάρτητα από προσωπικές συναισθηματικά και λογικά φορτισμένες εκτιμήσεις-είναι ότι η αποχώρηση αυτή είχε ένα διπλό όφελος:

α) την απαλλαγή του Αλέξη από τη ρετσινιά του διαλύτη της ενότητας στο χώρο του πολυμορφικού και εν μέρει βαβυλωνιακού πολιτικού μορφώματος του ΣΥΡΙΖΑ και

β) το άνοιγμα του αδιεξόδου για την υστεραία και για την ακρίβεια για το νέο ηγετικό σχήμα του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Αλλά το τρίτο και πιο φαρμακερό πρόβλημα, μετά την αποχώρηση του Αλέξη, είναι η επιβίωση ενός κόμματος που ξεκίνησε με την απλόχερη και στερούμενη πάσης σοβαρότητας δωρεά του ηγεμονικού δακτυλιδιού του Συνασπισμού προς τον αρχάριο και ανεπαρκώς διαπαιδαγωγημένο Αλέξη Τσίπρα, από τον καθ’ όλα έντιμο πολιτικό του ανάδοχο (νουνό) Αλέκο Αλαβάνο…

Βαλκανικές ασυναρτησίες

Το να επιχαίρει κανείς σε παρόμοιες δομικές και επισφαλείς πολιτικές αλλαγές, είναι πράξη κακεντρέχειας, δηλαδή συμπεριφορά που απάδει προς την οφειλόμενη στοιχειώδη ευγένεια προς τον σκληρά δοκιμαζόμενο πολιτικό αντίπαλο. Το τονίζω αυτό, εν γνώσει του ότι η χαιρεκακία συχνά συμβαδίζει με το φαινόμενο της βαλκανικής αυτοδιαλυτικής πολιτικής παράδοσης…

Αν υπάρχει κάτι το θετικό και αδιαμφισβήτητο στην πολιτική πορεία του Αλέξη Τσίπρα, αυτό μάλλον κατά γενική ομολογία είναι ότι δεν καταχράστηκε το δημόσιο χρήμα.

Πρόλαβε και με … κατεψυγμένο μειδίαμα αποχώρησε από τον πολιτικό στίβο, πριν τον εκτοπίσουν οι όχι και … καλύτεροι εσωκομματικοί του αντίπαλοι. Κάπως έτσι έκλεισε η ιστορία του χρίσματος του Αλέξη Τσίπρα σε αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ με το δαχτυλίδι του Αλέκου Αλαβάνου.

Αυτό βέβαια δεν εξαγνίζει μια δέσμη από ανθρώπινες αδυναμίες, που αν δεν τον κατέτρυχαν το όνομά του θα είχε περάσει στη Λευκή Βίβλο της ελληνικής πολιτικής.

Ευπροσήγορος, χαμογελαστός, του άρεσε να χτυπά θωπευτικά και φιλικά τις πλάτες εκείνων που τον πλεύριζαν να τον χαιρετήσουν. Ταυτόχρονα, η ηλικιακή του γειτνίαση με μια νεολαία που από νωρίς πήρε το χρίσμα του ψηφοφόρου, δηλαδή της δυνατότητας να διαμορφώνει με τη λαϊκή ετυμηγορία το μέλλον του τόπου, η περίπτωση αυτή τον ανέδειξε, αλλά με πολλούς κινδύνους πολιτικής εκτροπής σε ριψοκίνδυνο δημεγέρτη.

Σταθμός, γεμάτος από αντιφατικά μηνύματα αυτής της λαϊκίστικης περιόδου, τα αμέτρητα τσαντίρια των αντιρρησιών που στήθηκαν στο αλλοπρόσαλλο χρονικό της πλατείας Συντάγματος. Εκεί ακριβώς παίχτηκε η χειρότερη ιλαροτραγωδία. Όλοι τους-μικροί, μεσαίοι, μεγάλοι, οραματίστηκαν μια «άμεση Δημοκρατία» για την οποία θα εκάγχαζαν οι ίδιοι οι οραματιστές της αθηναϊκής Δημοκρατίας.

Αυτοδιασυρμοί των πρυτανικών αρχών

Αμέσως μετά ήλθαν  και αμέτρητες άλλες καταγέλαστες εκπλήξεις, όπως η μεταφορά του στίβου των πολιτικών αντιπαραθέσεων, άλλοτε στα πρυτανικά γραφεία των ΑΕΙ, ιδίως στις περιόδους των αρχαιρεσιών για τις νέες πρυτανικές αρχές δηλαδή τότε που οι φοιτητικοί οπαδοί των αντίπαλων διεκδικητών της πρυτανείας έχτιζαν με τούβλα τα γραφεία των μη αρεστών υποψήφιων πρυτάνεων και άλλοτε στο παλινπαιδικό παιχνίδι «κλέφτες κι αστυνόμοι», κάπου εκεί από τη γειτονιά του πρώην ΕΜ Πολυτεχνείου έως και την σακατεμένη από τους άεργους καταληψίες πλατεία των Εξαρχείων. Τα απαθανατισμένα εκείνα χρονικά της πολιορκίας των μπαχαλάκηδων με τα τηλεοπτικά video από μια αστυνομία που ουδέποτε επενέβη δραστικά για τη διάλυση των ταραξιών, καλό θα ήταν αυτά τα κινηματογραφικά ντοκουμέντα κάπου-κάπου να προβάλλονται για να κουνάει κανείς το κεφάλι του από αηδία για μια αστυνομία που από πολιορκήτρια των μπαχαλάκηδων με άνωθεν εντολή, είχε μετατραπεί σε … διακριτική τους περιφρούρηση.

Τι να πρωτοπεί και τι να ιστορίσει κανείς για την περίοδο της πρωθυπουργικής θητείας ενός Αλέξη Τσίπρα που ήταν και η πρόβα τζενεράλε ή ορθότερα η «πρόβα ορχήστρας» του Φεντερίκο Φελίνι, χωρίς μαέστρο και με δεκάδες οργανοπαίχτες που ο καθένας φυσούσε εκκωφαντικά και αλλοπρόσαλλα τα πνευστά ή μετατρέποντας τα έγχορδα με άγαρμπες δοξαριές σε ανατριχιαστικά νευροσπαστικά όργανα.

Χωρίς υπερβολές, εδώ μιλάμε για ένα από τα θλιβερότερα χρονικά κοινοβουλευτικού ξεπεσμού, ή ορθότερα για το λυτρωτικό τέλος μιας επονείδιστης πολιτικής περιόδου… Καταλήγω με την ευχή: Και μη χειρότερα!