Το ΝΒΑ δεν αφήνει την Euroleague να πάρει ανάσα

Συνέβη σε ένα απόγευμα. Και όπως ο καθένας καταλαβαίνει δημιουργεί ένα δεδικασμένο από εκείνα που απλά τα αποδέχεσαι. Στο Σακραμέντο ο φετινός MVP της Euroleague, Σάσα Βεζένκοφ (αναχώρησε πριν από λίγη ώρα από τη χώρα μας).

Στην Οκλαχόμα ο Βασίλιε Μίτσιτς, ο παίκτης-σύμβολο της back to back πρωταθλήτριας Ευρώπης Εφές του Εργκίν Αταμάν (2021-2022). Στο Ντάλας ο Ντάντε Έξουμ που έκανε πράγματα και θαύματα στο Βελιγράδι με την Παρτιζάν. Και ίσως στο Πόρτλαντ και ο Έντι Ταβάρες της νέας πρωταθλήτριας Ευρώπης, Ρεάλ. Ολόκληρη η βιτρίνα της Ευρώπης, στα χέρια του NBA. Και δεν μπορεί πια να γίνει αλλιώς καθώς το ποτάμι πίσω δεν γυρνά.

«Φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων» θα πει κανείς, και δεν θα έχει άδικο. Είναι τόσο μεγάλη η διαφορά των οικονομικών δεδομένων και της φήμης που το κάνει να μοιάζει… παιχνιδάκι. Μια «πράξη» που δεν βγαίνει όταν ο φιναλίστ της Euroleague Ολυμπιακός έλαβε από την διοργάνωση 900.000 ευρώ και ο Βεζένκοφ θα πάρει για τρία χρόνια στο Σακραμέντο ένα συμβόλαιο των 20.000.000 δολαρίων (μικτές αποδοχές, κάπου στο 50% το καθαρό κέρδος).

Δεν είναι όμως όσο απλό φαίνεται. Γιατί οκ, δεν κουβεντιάζουμε για ποδόσφαιρο, ο Βεζένκοφ όμως ήταν ο MVP της Euroleague. Και είχε συμβόλαιο σε ισχύ. Αν μια ομάδα του ΝΒΑ τον αποκτούσε με μεταγραφή θα ήταν νορμάλ και κυρίως θα έμοιαζε δίκαιο. Το γεγονός ότι τον αρπάζει καταβάλλοντας όλο και όλο ένα buy out των 750.000 δολαρίων είναι η πρόκληση (θα δώσει και άλλα τόσα ο παίκτης στους Ερυθρόλευκους με βάση την τρέχουσα συμφωνία).

Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι με βάση τους κανονισμούς καμιά ομάδα του ΝΒΑ δεν πληρώνει σε buy out για κανέναν παίκτη περισσότερα από 900.000 δολάρια. Είναι παγκόσμιο προϊόν το πρωτάθλημα των Αμερικανών. Με αποδείξεις: Τη σεζόν που τελείωσε αγωνίστηκαν 120 μη Αμερικανοί από 40 διαφορετικές χώρες. Πήρε το πρωτάθλημα και ήταν MVP ο Γιόκιτς από τη Σερβία. Είναι ο Γιάννης και ο Ντόνσιτς στο top-5. Οι φετινοί τελικοί μεταδόθηκαν σε 214 διαφορετικές χώρες. Τρέχει ένα τηλεοπτικό συμβόλαιο με το ESPN 24 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Μπορεί να συγκριθεί μαζί του ίσως η Premier League. Μπορεί ίσως η Formula 1. Αποκλείεται όμως να υπάρχει κάτι σε μπάσκετ που να μπορεί να το κοντράρει.

Και χάρη σε αυτό το μονοπώλιο κάνει ότι θέλει…

Έχει εκτοξεύει λοιπόν τα έσοδα του, έχει φτάσει το salary cap στα 136 εκατ δολάρια (το ετήσιο μπάτζετ των ομάδων για τα συμβόλαια των παικτών) και απολαμβάνει την αυτοκρατορία του με τα franchises του να πωλούνται για δισεκατομμύρια (κάτι σε 2 δισ. ετοιμάζεται να βάλει στον τραπεζικό του λογαριασμό ο Μάικλ Τζόρνταν παραχωρώντας το πλειοψηφικό πακέτο των Χόρνετς που τους αγόρασε για 275 εκατ δολάρια το 2010).

Παίρνει λοιπόν από την Ευρώπη παίκτες που δεν προλάβαμε να δούμε (Γιάννης, Ποκουσέφσκι και τώρα τον μονόκερο Γουμπενιάμα που έγινε Νο1 στα ντραφτ). Παίρνει και παίκτες που αποτελούν την βιτρίνα της Euroleague.

Πως όμως να πεις «όχι» στη φιλοδοξία της συμμετοχής στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου; Και κυρίως πώς να διαπραγματευτείς με έναν «κολοσσό» που δεν έχει… λόγο να ανοίξει διάλογο μαζί σου.  Η Euroleague δεν μπορεί να ανταπεξέλθει. Ποντάρει στην τρέλα μιας σειράς επενδυτών που χάνουν εκατ ευρώ σε ετήσια βάση και αυτό είναι όλο. Ο Βεζένκοφ στον Ολυμπιακό αυτά τα 5 χρόνια στοίχισε τουλάχιστον 5 εκατ ευρώ με βάση τα συμβόλαια του.

Πάνω στο ταλέντο και την εξέλιξη του στήθηκε μια ολόκληρη ομάδα. Προφανώς καλείται να βρει μια λύση, και θα την βρει αλλά δεν είναι αυτό το διά ταύτα. Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος του ευρωπαϊκού μπάσκετ όμως που μπορεί να κάνει μια τέτοια συζήτηση με την άλλη όχθη του Ατλαντικού…