Από τον Κάρλος στον Καρλίτο

To 1994 στα γήπεδα των ΗΠΑ, ο Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα, σε ρόλο Μεσσία οδήγησε ξανά τη Βραζιλία στην κορυφή του κόσμου και στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, 24 χρόνια μετά τον τελευταίο της θριαμβο στα γήπεδα του Μεξικού το 1970 με τον Πελέ και τα υπόλοιπα αστέρια υπό την καθοδήγηση του Μάριο Λόμπο Ζαγκάλο.

Οι ΗΠΑ και το Μεξικό (χώρες που φέρνουν όμορφες αναμνήσεις στη Βραζιλία) είναι οι οικοδεσπότες μαζί με τον Καναδά του επόμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2026, έτος κατά το οποίο θα συμπληρώνονται (και πάλι) 24 χρόνια ανομβρίας για την πιο αγαπητή εθνική ομάδα στον κόσμο.

Καθώς η Σελεσάο, τελευταία φορά που στέφθηκε (για 5η φορά) Παγκόσμια Πρωταθλήτρια ήταν το 2002 στα γήπεδα της Άπω Ανατολής σε Κορέα και Ιαπωνία με τον νικηφόρο τελικό (2-0) κόντρα στη Γερμανία, στη Γιοκοχάμα.

Οι Βραζιλιάνοι που είναι εξαιρετικά προληπτικοί εδώ και πολλές δεκαετίες και πιστεύουν στα σημάδια θεωρούν ότι μετά τον Κάρλος (Αλμπέρτο Παρέιρα) ένας άλλος  Κάρλο (Αντσελότι) θα είναι αυτός που θα βάλει τέλος στην προσμονή σχεδόν δυόμιση δεκαετιών για την κατάκτηση του παγκοσμίου θρόνου.

Ο μεγάλος Κάρλο Αντσελότι συμφώνησε να αναλάβει τη Βραζιλία, από του χρόνου και το Κόπα Αμέρικα, τιμώντας το συμβόλαιό του με τη Ρεάλ Μαδρίτης ως τότε.

Πέρα από τα…σημάδια, η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Βραζιλίας τα τελευταία χρόνια βαδίζει σε εξαιρετικό δρόμο με βάση όχι το συναίσθημα αλλά την ποδοσφαιρική λογική.

Ο Τίτε ήταν εκ των κορυφαίων Βραζιλιάνων τεχνικών που είχε ποτέ στο τιμόνι της η Σελεσάο και ας μην κατάφερε να φτάσει στο στόχο. Και οι δύο ομάδες που παρουσίασε τόσο το 2018 στη Ρωσία όσο και το 2022 στο Κατάρ έπαιξαν εξαιρετικό ποδόσφαιρο αλλά πλήρωσαν κάποια  στιγμιαία λάθη στους προημιτελικούς με το Βέλγιο (2018) και την Κροατία (2022) η οποία απέκλεισε τη Βραζιλία στα πέναλτι.

Η επιλογή του Κάρλο Αντσελότι είναι ακόμα πιο προχωρημένη και για πρώτη φορά – ουσιαστικά – στην ιστορία της η Βραζιλία θα έχει στον πάγκο της Ευρωπαίο προπονητή !

Για την ακρίβεια ένας Πορτογάλος που όμως ήταν σαν Βραζιλιάνος καθώς μεγάλωσε και ζούσε στη Βραζιλία, είχε κοουτσάρει μαζί με το Φλάβιο Κόστα (τον προπονητή που χρεώθηκε το Μαρακανάζο και την ήττα σόκ από την Ουρουγουάη το 1950 που στέρησε το Παγκόσμιο Κύπελλο από τη Βραζιλία στο σπίτι της) για 2 παιχνίδια τη Σελεσάο το 1944 !

Ο Χόρχε Γκόμες Ντε Λίμα ή Χορέκα όπως ήταν το παρατσούκλι του, ήταν Πορτογάλος προπονητής, δημοσιογράφος και διαιτητής ποδοσφαίρου που έκανε την καριέρα του στο βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο. Ξεκίνησε ως αρθρογράφος και σχολιαστής στο ραδιόφωνο,πήρε το πτυχίο του στη φυσική αγωγή στο πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο, στις αρχές της δεκαετίας του 1940, και ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα στις ερασιτεχνικές ομάδες της πόλης του Σάο Πάολο.

Πριν γίνει προπονητής, υπηρέτησε και ως διαιτητής στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, το 1942.

Το 1943 προσλήφθηκε από τη Σάο Πάολο και τον πρώτο χρόνο της καριέρας του ήταν πρωταθλητής του Campeonato Paulista. Λόγω της μετέωρης ανόδου κλήθηκε να προπονήσει τη Βραζιλία το 1944 (μαζί με τον Φλάβιο Κόστα), σε δύο φιλικά παιχνίδια με την Ουρουγουάη, βγαίνοντας νικητής και στους δύο αγώνες (4–0 και 6–1).

Αμέσως μετά επέστρεψε στην Σάο Πάολο όπου παρέμεινε μέχρι το 1947, κερδίζοντας άλλες δύο φορές το Campeonato Paulista (1945 και 1946).

Το 1949 προσλήφθηκε από την Κορίνθιανς, και αυτός είχε ανακαλύψει τον Μπαλτάζαρ, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του βραζιλιανικου ποδοσφαίρου.

Πέθανε δύο μήνες μετά την παραίτησή του από Κορίνθιανς λόγω καρδιακής ανακοπής, στις 5 Δεκεμβρίου του 1949. Ήταν και ερασιτέχνης πυγμάχος, έχοντας κερδίσει τους δύο αγώνες στους οποίους συμμετείχε.

Αυτός ήταν ο μόνος Ευρωπαίος που κάθισε στον πάγκο της Σελεσάο (έστω για δύο φιλικά) καθώς όλοι οι υπόλοιποι ήταν Βραζιλιάνοι και μια φορά ένας Ουρουγουανός (ο Ραμόν Πλατέρο για 6 αγώνες το 1925) και άλλη μία ένας Αργεντίνος ο Φίλπο Νούνιεζ (για έναν αγώνα το 1965) !

Οι Βραζιλιάνοι πάντα ουσιαστικά είχαν γηγενείς προπονητές στην εθνική με τον Μάριο Ζαγκάλο να είναι ο πρώτος σε συμμετοχές (126) και να ακολουθούν ο Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα (112), ο Ντούνγκα (83) και ο Τίτε (81).

Απλά πλήρωσαν ακριβά κάποιες συναισθηματικές επιστροφές όπως του Ντούνγκα (ως αρχηγός σήκωσε το τρόπαιο το 1994, αλλά ως προπονητής δεν παρουσίασε κάτι ιδιαίτερο) αλλά ιδιαίτερα του Φελίπε Σκολάρι στο καταστροφικό Μουντιάλ του 2014 στη Βραζιλία που παρουσίασε μια από τις χειρότερες ομάδες η οποία έχασε στον ημιτελικό με 7-1 από τη μετέπειτα Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Γερμανία.

Πλέον έπεσε και το τελευταίο ταμπού των Βραζιλιάνων που εμπιστεύονται το τιμόνι της αγαπημένης τους εθνικής ομάδας σε Ευρωπαίο, όχι όμως όποιον και όποιον αλλά τον χρυσοδακτυλο Κάρλο Αντσελότι, με τον Ιταλό να έχει αφήσει έργο (και πολλούς τίτλους) σχεδόν σε κάθε του προορισμό στην προπονητική του καριέρα.