Ο αμφιλεγόμενος, ομοφυλόφιλος ιερέας που έφερε την αυτοδικία στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, το κίνημα απελευθέρωσης των ομοφυλοφίλων βρισκόταν σε πλήρη άνθηση στο Σαν Φρανσίσκο. Στις αρχές της δεκαετίας, μια μικρή ομάδα «νεράιδων των μαλλιών» διοργάνωσε τον πρώτο εορτασμό Υπερηφάνειας της πόλης της Καλιφόρνια, με αφορμή την πρώτη επέτειο της εξέγερσης του Στόουνγουολ* τον Ιούνιο του 1969 στη Νέα Υόρκη.

(*Η εξέγερση του Στόουνγουολ ήταν μια σειρά από αυθόρμητες, βίαιες διαδηλώσεις από τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας εναντίον μιας επιδρομής της αστυνομίας, που πραγματοποιήθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Ιουνίου 1969, στο Stonewall Inn, που βρίσκεται στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, γειτονιά του Μανχάταν, στη Νέα Υόρκη).

Δύο χρόνια αργότερα, το 1972, οι ντόπιοι οργάνωσαν την πρώτη παρέλαση υπερηφάνειας του Σαν Φρανσίσκο, στην οποία συμμετείχαν περίπου 2.000 άτομα και 15.000 θεατές. Ο ΛΟΑΤΚΙ πληθυσμός της πόλης διογκώθηκε με μετανάστες που ήρθαν να βρουν συγγένεια στη νεοφώτιστη γκέι Μέκκα και οι ηγέτες της αυξανόμενης κοινότητας άρχισαν να προσελκύουν πρωτοφανή κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης.

Ο «Αιδεσιμότατος Ρέι»

Ένας από αυτούς τους ακτιβιστές ξεχώρισε από τους υπόλοιπους. Ντυμένος με κολάρο κληρικού, με έναν βαρύ ασημένιο σταυρό να κρέμεται από το λαιμό του, κρατούσε όπλο και διοικούσε μια ομάδα ανθρώπων που βρισκόταν στην επίθεση κατά της βίας κατά των ΛΟΑΤΚΙ. Ήταν ο αιδεσιμότατος Raymond Broshears και οι οπαδοί του ήταν οι Lavender Panthers.

Ο «Αιδεσιμότατος Ρέι», όπως του άρεσε να τον αποκαλούν, συγκέντρωσε μεγάλη προσοχή κατά τη διάρκεια της θητείας του ως ακτιβιστής στην Bay Area. Μέχρι το θάνατό του το 1982, είχε αποκτήσει πολλούς εχθρούς, μεταξύ των οποίων και συναδέλφους του γκέι ακτιβιστές που καταδίκαζαν την τάση του να καταπολεμά τη βία με βία. Αλλά είχε επίσης κερδίσει την αφοσίωση εκείνων που προσπαθούσε να προστατεύσει: Των εξαθλιωμένων μελών της LGBTQ κοινότητας του Σαν Φρανσίσκο.

«Ένας εξαιρετικά θρησκευόμενος έφηβος»

Ο Broshears γεννήθηκε στο Ιλινόις το 1935. Ήταν «ένας εξαιρετικά θρησκευόμενος έφηβος», ο οποίος δίδασκε το σχολείο της Βίβλου ήδη από την ηλικία των 14 ετών και η γιαγιά του τον ενθάρρυνε να γίνει ιεροκήρυκας, έγραψε ο Eric Markowitz για το Newsweek το 2018. Υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό, αλλά απολύθηκε το 1955, σύμφωνα με πληροφορίες, λόγω τραυματισμού στο κεφάλι. Στη συνέχεια ο Broshears σπούδασε σε διάφορα χριστιανικά κολέγια, κάποια στιγμή υπό την καθοδήγηση του Billy James Hargis, ενός διαβόητου αντι-ομοφυλόφιλου ευαγγελιστή.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Broshears προσχώρησε στο Κογκρέσο της Φυλετικής Ισότητας και συμμετείχε σε καθιστική διαμαρτυρία κατά του διαχωρισμού στο Ιλινόις. Εκεί συνελήφθη επειδή χούφτωσε ένα 17χρονο αγόρι. Σύμφωνα με το Newsweek, ο Broshears δήλωσε αργότερα σε δημοσιογράφο ότι ο έφηβος ήταν πλήρως ντυμένος και ότι «δεν υπήρξε άλλη σωματική επαφή».

«Δεν ήταν παιδική παρενόχληση ή κάτι τέτοιο» πρόσθεσε. (Η εφημερίδα San Francisco Examiner ανέφερε αργότερα ότι ο Broshears δήλωσε ότι κατηγορήθηκε ψευδώς).

Ο Broshears καταδικάστηκε σε έξι μήνες φυλάκιση. Μέχρι την αποφυλάκισή του, τα νέα για το υποτιθέμενο έγκλημά του είχαν διαδοθεί, οπότε αποφάσισε να εγκαταλείψει το Ιλινόις και να κάνει μια νέα αρχή στο Σαν Φρανσίσκο.

Δείτε το τρέιλερ του That Was Ray

Η σωστή στιγμή στο σωστό μέρος

«Η Καλιφόρνια και το Σαν Φρανσίσκο πάντα προσέλκυαν τους αναζητητές: Ανθρώπους που δεν ταιριάζουν εκεί που βρίσκονται, ανθρώπους που ζουν τη ζωή τους διαφορετικά» λέει ο Jim Van Buskirk, συν-συγγραφέας του βιβλίου Gay by the Bay: A History of Queer Culture in San Francisco Bay Area.

Η πόλη «κέρδισε σταδιακά αυτή τη φήμη, η οποία αυτοεκπληρωνόταν. Όσο περισσότεροι άνθρωποι άκουγαν γι’ αυτήν, τόσο περισσότεροι σκεφτόντουσαν «ω, καλά, ίσως αυτό είναι ένα μέρος που μπορώ να πάω και να είμαι ασφαλής»».

Η ιδιότητα του Σαν Φρανσίσκο ως καταφύγιο για ομοφυλόφιλους χρονολογείται από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν η πόλη απέκτησε τη φήμη του «σεξ και της ανομίας» και έγινε ένα μέρος «όπου όλα επιτρέπονται» γράφει η Nan Alamilla Boyd στο βιβλίο Wide-Open Town: A History of Queer San Francisco to 1965.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο στρατός απομάκρυνε τακτικά τους ομοφυλόφιλους άνδρες από την υπηρεσία μέσω «μπλε απαλλαγών», ορισμένοι στρατιώτες που περνούσαν από την πόλη-λιμάνι του Σαν Φρανσίσκο αποφάσισαν να παραμείνουν εδώ.

Η «γκέι πρωτεύουσα» της Αμερικής

Με την πάροδο των δεκαετιών, η φήμη από στόμα σε στόμα έφερνε όλο και περισσότερους γκέι στην περιοχή. Το 1964, το περιοδικό Life έκρινε το Σαν Φρανσίσκο ως την «γκέι πρωτεύουσα» της Αμερικής, σημειώνοντας ότι η πόλη διέθετε περισσότερα από 30 γκέι μπαρ.

Το 1976, ο ψυχολόγος και ηγέτης της κοινότητας Martin Stoll δήλωσε στο ABC7 ότι το Σαν Φρανσίσκο «ήταν πάντα γνωστό ως ένα μέρος που μπορούσε να δεχτεί ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο ζωής, και σίγουρα ο γκέι τρόπος ζωής είναι ένας διαφορετικός τρόπος ζωής».

Ωστόσο, ομοφυλόφιλοι άνδρες εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν διακρίσεις από τις αστυνομικές αρχές και το ευρύ κοινό.

Τη δεκαετία του 1960 και του ’70, το Σαν Φρανσίσκο φιλοξενούσε πολλές γκέι γειτονιές. Η μία ήταν το Κάστρο, μια κοινότητα που κατοικούνταν κυρίως από λευκούς γκέι άνδρες της μεσαίας τάξης. Ο Broshears έκανε το σπίτι του σε μια άλλη συνοικία: Το Tenderloin, μια γειτονιά με φήμη για τα ναρκωτικά, τη βία και τη σεξουαλική εργασία. Οι κάτοικοι ήταν παρείσακτοι, λέει ο Joseph Plaster, συγγραφέας του βιβλίου Kids on the Street: Queer Kinship and Religion in San Francisco’s Tenderloin. Οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι, οι τρανσέξουαλ γυναίκες και οι εργαζόμενοι στο σεξ «αστυνομεύονταν ενεργά έξω από άλλα μέρη της πόλης και μέσα σε αυτή τη ζώνη που είχε οριστεί για τη βία και το έγκλημα» λέει.

«Γκέι οργάνωση των ανθρώπων του δρόμου»

Ήδη από το 1966, ο Broshears εργάστηκε ως σύμβουλος της Vanguard, μιας ομάδας για LGBTQ νέους στο Tenderloin. Χειροτονήθηκε από την Universal Life Church το 1967 και την Ορθόδοξη Επισκοπική Καθολική Εκκλησία το 1968. Το 1970, ίδρυσε το παράρτημα του Σαν Φρανσίσκο της Gay Activists Alliance, «την οποία αποκαλούσε «γκέι οργάνωση των ανθρώπων του δρόμου»» λέει ο Plaster.

Σε μια κοινότητα ανθρώπων που απορρίπτονταν από τους περισσότερους χριστιανούς, ο Broshears συνέχισε να επικεντρώνει το έργο του γύρω από τη θρησκεία. Το 1972, ίδρυσε ένα τούβλινο σπίτι για τη διακονία του δρόμου Helping Hands στην καρδιά του Meat Rack, «την περιοχή της πορνείας των ομοφυλοφίλων στο Tenderloin», σύμφωνα με τον Plaster.

Επικεντρώνοντας τον ακτιβισμό του στα πιο ευάλωτα -και πιο στοχοποιημένα- μέλη της γκέι κοινότητας, ο Broshears ανέπτυξε μια πολύπλοκη σχέση με τις τοπικές αστυνομικές αρχές. Οι αρχές έκαναν τακτικά επιδρομές σε γκέι μπαρ, γεγονός που ώθησε τους ιδιοκτήτες να συσπειρωθούν εναντίον της αστυνομικής παρενόχλησης το 1962 ως η Συντεχνία Ταβερνών του Σαν Φρανσίσκο. Οι διαφυλικές γυναίκες συλλαμβάνονταν τακτικά για εγκλήματα όπως η γυναικεία πλαστοπροσωπία και η παρεμπόδιση του πεζοδρομίου.

Η έκρηξη

Το 1966, οι εντάσεις μεταξύ της αστυνομίας και των κατοίκων του Tenderloin εξερράγησαν όταν ξέσπασε καυγάς μεταξύ αστυνομικών και μιας ομάδας drag queens, τρανσέξουαλ γυναικών και άλλων ντόπιων LGBTQ στο δημοφιλές εστιατόριο Gene Compton’s Cafeteria. Ένας αστυνομικός άρπαξε έναν από τους ντόπιους, ο οποίος ανταπέδωσε πετώντας του ένα φλιτζάνι καφέ στο πρόσωπό του.

Η μόνη σωζόμενη σύγχρονη καταγραφή του περιστατικού είναι ένα σύντομο άρθρο που έγραψε ο Broshears για το πρόγραμμα της παρέλασης Pride το 1972.

«Ο Broshears έβλεπε όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους, μερικοί από τους οποίους επιβίωναν μέσω της σεξουαλικής εργασίας, πολλοί από αυτούς είχαν οριακή στέγη, να κακοποιούνται συνεχώς είτε σωματικά είτε συναισθηματικά από την αστυνομία» λέει ο Plaster.

Η τεταμένη σχέση μεταξύ των αρχών και της γκέι κοινότητας επιδείνωσε το ζήτημα στο οποίο ο Broshears αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο του: Τη βία μεταξύ των πολιτών. Όπως δήλωσε στο περιοδικό Time το 1973, οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι δεν εμπιστεύονταν τους αστυνομικούς, οπότε δεν καλούσαν την αστυνομία όταν δέχονταν επίθεση.

Τα θύματα αντι-γκέι βίας πίστευαν ότι «η αστυνομία είναι πιθανό να τους κατηγορήσει ότι προσκάλεσαν τον ξυλοδαρμό», ανέφερε το Time. Ο Broshears ισχυρίστηκε ότι κατέγραψε 300 ληστείες και ξυλοδαρμούς ομοφυλόφιλων στο Σαν Φρανσίσκο σε διάστημα έξι μηνών- οι αστυνομικές αρχές αντέτειναν επικαλούμενες «μόνο μερικά μεμονωμένα περιστατικά … στα αρχεία τους», έγραψε το Time.

Το μοιραίο βράδυ

Το βράδυ της 4ης Ιουλίου 1973, ο Broshears βγήκε από το Κέντρο Κοινοτικών Υπηρεσιών Helping Hands και βρήκε μια ομάδα εφήβων να τον περιμένει. Είχαν ανάψει πυροτεχνήματα στην περιοχή νωρίτερα μέσα στην ημέρα, οπότε ο Broshears είχε καλέσει την αστυνομία. Ήθελαν εκδίκηση και ο αιδεσιμότατος ήταν εύκολος στόχος. Οι έφηβοι του επιτέθηκαν, αφήνοντάς τον αναίσθητο.

Ενώ βρισκόταν στο κρεβάτι του νοσοκομείου, με μώλωπες και προσωρινή παράλυση του δεξιού του χεριού, ο Broshears είχε μια ιδέα. Ήταν θυμωμένος και μπουχτισμένος.

«Το επόμενο πράγμα που κάνει είναι να εμφανιστεί σε συνέντευξη Τύπου με όπλα» λέει ο αιδεσιμότατος Troy Perry, ιδρυτής της Metropolitan Community Church, στο ντοκιμαντέρ That Was Ray του 2019. «Και η γκέι κοινότητα στο Σαν Φρανσίσκο τρελάθηκε εντελώς».

«Η αδιάφορη εχθρότητα της αστυνομίας»

Στις 6 Ιουλίου, ο Broshears συγκέντρωσε μια ομάδα δημοσιογράφων στο κοινοτικό του κέντρο. Πλαισιωμένος από drag queens και επιδεικνύοντας μια καραμπίνα ανακοίνωσε την ίδρυση μιας νέας ομάδας: Των Lavender Panthers. Είχε δουλέψει γρήγορα, συγκεντρώνοντας μια ομάδα ΛΟΑΤΚΙ ατόμων που είχαν κουραστεί από τη βία κατά της κοινότητάς τους και ήθελαν να κάνουν κάτι γι’ αυτό.

Η εφημερίδα San Francisco Examiner ανέφερε ότι «η αδιάφορη εχθρότητα της αστυνομίας απέναντι στους ξυλοδαρμούς ομοφυλόφιλων» είχε οδηγήσει τον Broshears στην ίδρυση της οργάνωσης.

«Είμαστε πλέον αναγκασμένοι να δράσουμε» δήλωσε. «Η αστυνομία κάνει τα στραβά μάτια όταν ένας γκέι ξυλοκοπείται. Ο χτυπημένος απειλείται σαν να είναι ο εγκληματίας και όχι το θύμα. Εμείς θα προβούμε σε αντίποινα. Ποτέ ξανά δεν θα καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια».

Ο Broshears θέλησε να αντικρούσει τη δημοφιλή αντίληψη ότι οι γκέι είναι «δειλοί και τρομαγμένοι» που δεν θα αντεπιτεθούν. Η εντυπωσιακή εικόνα ενός οπλισμένου ομοφυλόφιλου ιερέα που ηγείται μιας ομάδας εκδικητών από ΛΟΑΤΚΙ άτομα συγκέντρωσε αφιερώματα στα περιοδικά Rolling Stone και Coast.

«Ήξερα ότι δεν επρόκειτο να το γεμίσει και να πυροβολήσει»

«Ήταν ένας λαμπρός άνθρωπος του μάρκετινγκ χωρίς καν να το γνωρίζει» λέει η Elisa Rleigh, στενή φίλη του Broshears, στο βιβλίο That Was Ray. «Με το όπλο του, που κρατούσε πάνω από το κεφάλι του. Ήξερα ότι δεν επρόκειτο να το γεμίσει και να πυροβολήσει κανέναν, αλλά κανείς άλλος δεν το ήξερε αυτό».

Οι Lavender Panthers έβγαιναν στους δρόμους τη νύχτα, οπλισμένοι όχι με όπλα αλλά με πριονισμένες στέκες μπιλιάρδου, ρόπαλα, σφυρίχτρες, αλυσίδες και κόκκινο σπρέι. Η ομάδα είχε μια τηλεφωνική γραμμή που μπορούσαν να καλέσουν οι άνθρωποι αν χρειάζονταν βοήθεια. Όπως είπε ο Broshears στο Time, στόχος των Πανθήρων ήταν να τρομάξουν «όλους αυτούς τους νεαρούς πανκ που χτυπούσαν τις αδερφές μου».

Μια νύχτα το φθινόπωρο του 1973, τέσσερις έφηβοι άρχισαν να παρενοχλούν δύο γκέι άνδρες έξω από ένα γκέι μπαρ που ονομαζόταν Naked Grape. Ο Broshears και μερικοί Lavender Panthers ήρθαν με ένα γκρι Volkswagen και επιτέθηκαν.

«Δεν κάναμε καν ερωτήσεις» είπε ο Broshears στο Time. «Απλά βγάλαμε τις στέκες του μπιλιάρδου και αρχίσαμε να χτυπάμε τα οπίσθιά τους».

Ο Broshears είχε ως πρότυπο για τους Lavender Panthers το κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, μια μαχητική οργάνωση της Μαύρης Δύναμης που ιδρύθηκε από τους ακτιβιστές Huey P. Newton και Bobby Seale στο Όκλαντ, το 1966. Εκτός από την εκτέλεση κοινωνικών προγραμμάτων, οι Μαύροι Πάνθηρες φημίζονταν για τον οπλισμό των μελών τους και την περιπολία στους δρόμους, επιδιώκοντας να υπερασπιστούν τους μαύρους από την ανεξέλεγκτη αστυνομική βία. Ο Broshears υιοθέτησε το όνομα και το σήμα της ομάδας και μιμήθηκε την προσέγγισή της στην αυτοάμυνα. Αλλά σε αντίθεση με το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, το οποίο ήταν ενεργό για 16 χρόνια και είχε 2.000 μέλη το 1968, οι Λεβαντίνοι Πάνθηρες άντεξαν λιγότερο από ένα χρόνο και είχαν μόλις 21 μέλη τον Οκτώβριο του 1973, σύμφωνα με το Time.

Τι πήγε λάθος;

Ενώ πολλοί LGBTQ ακτιβιστές επιθυμούσαν την αποδοχή, ο Broshears ήθελε να τον φοβούνται, λέει ο Markowitz στο ντοκιμαντέρ That Was Ray. Στην προσπάθεια του αιδεσιμότατου να καταπολεμήσει τη βία με βία, έκανε πολλούς εχθρούς. Εκείνη την εποχή, ο mainstream γκέι ακτιβισμός στο Σαν Φρανσίσκο επικεντρωνόταν στο Κάστρο. Οι ακτιβιστές ήταν σε μεγάλο βαθμό λευκοί, άνδρες της μεσαίας τάξης που προωθούσαν με επιτυχία την «πολιτική της αξιοπρέπειας», λέει ο Plaster. Ο Broshears δεν είχε καμία πρόθεση να συμμετάσχει σε μια τέτοια πολιτική, οπότε η «γκέι ελίτ τον κατήγγειλε», προσθέτει ο Plaster.

Την επομένη της παρουσίασης των Lavender Panthers από τον Broshears, οι ηγέτες της γκέι κοινότητας στην Bay Area έδωσαν τηλεοπτική συνέντευξη Τύπου.

«Ο αιδεσιμότατος Ray Broshears δεν εκπροσωπεί την ομοφυλοφιλική κοινότητα» δήλωσε ο Frank Fitch, εκπρόσωπος της Society for Individual Rights, κατά τη διάρκεια της εκπομπής. «Αν και αναγνωρίζουμε ότι όντως υπάρχει ένα κλίμα μίσους, φόβου και άγνοιας κατά των ομοφυλόφιλων σε αυτή τη χώρα και ότι αυτό το κλίμα οδηγεί συχνά σε βίαιες πράξεις που διαπράττονται εναντίον μας, θεωρούμε ότι η χρήση βίας για να απαντηθεί η βία δεν λύνει τίποτα».

Εκτός από τη διαμάχη για τις μεθόδους του, ο Broshears συγκέντρωσε κριτική για τους υπερβολικούς ισχυρισμούς του, τη γενικά δυσάρεστη συμπεριφορά του και τη σκοτεινή φήμη του. Το 1968, φέρεται να διερευνήθηκε σε σχέση με τη δολοφονία του Τζον Κένεντι, επειδή ο πρώην συγκάτοικός του Ντέιβιντ Φέρι είχε προηγουμένως ζήσει με τον δολοφόνο του προέδρου, τον Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ. Ο Broshears είπε στις αρχές ότι πίστευε ότι ο Όσβαλντ ήταν αμφιφυλόφιλος και ότι στη δολοφονία εμπλέκονταν πολλά άτομα.

Στο στόχαστρο του FBI

Σύντομα, το FBI άρχισε να παρακολουθεί την αλληλογραφία του αιδεσιμότατου, σημειώνοντας σε μια έκθεση ότι ήταν «μια πολύ αμφιλεγόμενη προσωπικότητα στην περιοχή του Σαν Φρανσίσκο». Ένα άλλο έγγραφο στον φάκελο του Broshears αναφέρει ότι τηλεφώνησε στις αρχές για να υπονοήσει «ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση σκόπευε να συλλάβει και να πυροβολήσει όλους τους ομοφυλόφιλους» και στη συνέχεια «παραμιλούσε» για τον Όσβαλντ.

«Ο Broshears ήταν ένας αναξιόπιστος χαρακτήρας» λέει ο Plaster. «Οτιδήποτε έλεγε στον Τύπο, δεν μπορούσες να το πάρεις τοις μετρητοίς».

Την άνοιξη του 1974, οι Lavender Panthers ξυλοκόπησαν αρκετούς εφήβους που είχαν επιτεθεί σε έναν μπάρμαν σε ένα γκέι μπαρ. Οι γονείς των νεαρών παραπονέθηκαν στην αστυνομία, η οποία ανάγκασε τον Broshears να διαλύσει την ομάδα εκδικητών. Το πόσους ακριβώς ανθρώπους στόχευσαν οι Πάνθηρες ως αντίποινα για την αντι-ομοφυλοφιλική βία δεν είναι σαφές, αλλά το Time σημείωσε τον Οκτώβριο του 1973 ότι οι αρχές δεν είχαν λάβει κανένα παράπονο «από οποιονδήποτε είχαν προσεγγίσει οι Πάνθηρες».

Η κατρακύλα

Μετά τη διάλυση των Πάνθηρων της Λεβάντας, η υγεία του Broshears επιδεινώθηκε. Έγινε πικρόχολος και απομονωμένος, υποφέροντας από πιθανές ψυχικές παθήσεις, δήλωσε ο Rleigh στο Newsweek. Η συγκριτική επιτυχία άλλων γκέι ακτιβιστών τον έκανε να ζηλεύει και να δυσανασχετεί. Πέρασε τα τελευταία του χρόνια καλώντας την αστυνομία σε γκέι μπαρ, μηνύοντας άλλα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και παρενοχλώντας ανθρώπους που αρνούνταν να βάλουν διαφημίσεις στο περιοδικό του που εξέδιδε μόνος του, το Gay Crusader. Τον Ιανουάριο του 1982, ο Broshears υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο στο διαμέρισμά του και πέθανε σε ηλικία 46 ετών.

Ο Plaster αποδίδει την ασταθή συμπεριφορά του Broshears εν μέρει στα τραύματα που βίωσε και παρατήρησε σε όλη του τη ζωή. Ο αιδεσιμότατος είχε απορριφθεί από την οικογένειά του και τις θρησκευτικές αρχές όταν έμαθαν ότι ήταν ομοφυλόφιλος, ενώ πολλοί από τους νέους που βοηθούσε στο Tenderloin είχαν υποστεί σεξουαλική ή σωματική κακοποίηση. «Αυτού του είδους τα τραύματα μπορούν να αφήσουν σημάδια στους ανθρώπους και μερικές φορές να τους δυσκολεύουν να αλληλεπιδράσουν με άλλους ανθρώπους» λέει ο Plaster.

*Με στοιχεία από smithsonianmag.com