«Μύλος» το πολιτικό σκηνικό: Ο χαμός στην Κεντροαριστερά, η σφαγή στα δεξιά της ΝΔ, οι φήμες για νέα κόμματα

Σοβαρές πολιτικές αναταράξεις και ανοικτά μέτωπα άφησαν οι εκλογές της 25ης Ιουνίου με τα «παιχνίδια» που παίζονται να είναι πολλά και διαρκή.

Εκτός από τη Νέα Δημοκρατία που ηγεμονεύει και ουσιαστικά αδιαφορεί για τα όσα συμβαίνουν στα υπόλοιπα κόμματα, αυτό που διακρίνει κανείς είναι ένας «μύλος» και στο χώρο της Κεντροαριστεράς αλλά και στον χώρο πέραν της Δεξιάς, στον οποίο κινείται ένα ποσοστό του εκλογικού σώματος της τάξης του 13%-15%.

«Θα δούμε πολλά τον επόμενο χρόνο. Κόμματα θα γεννηθούν, πολιτικές κινήσεις θα εμφανιστούν, γνωστά στελέχη θα μετακινηθούν από το ένα κόμμα στο άλλο.

Αλλά θα δούμε και… αλληλοσπαραγμό για την κυριαρχία στους χώρους που ενδιαφέρεται καθένας».

Αυτό λένε στο in επικοινωνιολόγοι και πολιτικολογούντες οι οποίοι βλέπουν από τη μια διαλυτικά σημάδια σε κόμματα και παρατάξεις, φυγόκεντρες δυνάμεις εν κινήσει, και ταυτόχρονα κινήσεις ανασύνθεσης του πολιτικού τοπίου το οποίο εμφανίζεται κατακερματισμένο και η… χαρά του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά:

Κεντροαριστερά

«Το κενό στο πολιτικό σύστημα του ενός κόμματος δεν μπορεί να παραμείνει, ούτε γίνεται η ΝΔ να κυβερνά χωρίς αντίπαλο. Με δεδομένο ότι η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ θα βρίσκεται σε αργία, ένα νέο κόμμα του Κέντρου μπορεί και πρέπει να προκύψει από μεγάλες και ευρείες κοινωνικές και πολιτικές συγκλίσεις, ως ιστορική και συστημική αναγκαιότητα. Είναι ζήτημα χρόνου».

Τα λόγια αυτά ανήκουν στον πρώην υφυπουργό και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, Θεόδωρο Παπαθεοδώρου, και είναι μέρος άρθρου που έγραψε για τα «Νέα».

Κι έρχονται σε μια χρονική στιγμή που θα έπρεπε κάποιος να τα λάβει υπόψη του, καθώς οι διεργασίες στο χώρο της Κεντροαριστεράς είναι έντονες και διαρκείς.

Τα ανοικτά εσωκομματικά μέτωπα στον ΣΥΡΙΖΑ, η αποχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου από το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και η «απομόνωση» του Χάρη Καστανίδη με τη μη είσοδό του στη Βουλή, δημιουργούν νέα δεδομένα στο χώρο της Κεντροαριστεράς.

Πολλοί έσπευσαν να πουν ότι ο Θ. Παπαθεοδώρου βιάστηκε να μιλήσει ή αποκάλυψε ένα σχέδιο που κυοφορείται τελευταία για τη δημιουργία ενός νέου κεντροαριστερού φορέα. Αλλωστε ο καθηγητής είχε στηρίξει σθεναρά τον κ. Λοβέρδο στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ.

Κάποιοι τον χαρακτήρισαν «λαγό» ή αυτόν που ρίχνει δίχτυα για να δει αν θα γεμίσουν από το «ορφανό» ποτάμι που αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ουσία είναι ότι η Κεντροαριστερά επιχειρεί να ανασυντεθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ώστε να αποτελέσει ισχυρό πόλο εξουσίας και εν δυνάμει πολιτικό «παίκτη» που θα αμφισβητήσει την ηγεμονία της ΝΔ και θα διεκδικήσει την εξουσία στο μέλλον.

Η τετραετία μόλις ξεκίνησε, οι ευρωεκλογές είναι ορόσημο γιατί θα ξαναμετρηθούν οι δυνάμεις των κομμάτων, αλλά οι διεργασίες που γίνονται από τώρα έχουν στόχο να εμφανιστεί η Κεντροαριστερά δυνατή όταν θα ξαναγίνουν εκλογές.

Κανείς δεν γνωρίζει αν ο κ. Παπαθεοδώρου μίλησε εκ μέρους άλλων ή αν το άρθρο του στα «Νέα» ήταν τυχαίο ότι συνέπεσε με τον κεραυνό εν αιθρία στο ΠΑΣΟΚ με την αποχώρηση Λοβέρδου.

Όμως, δεν είναι λίγοι αυτοί που προσπαθούν να συνθέσουν το παζλ της Κεντροαριστεράς βάζοντας κομμάτια που φαινομενικά μπορεί να μην ταιριάζουν.

Στο ΠΑΣΟΚ είναι ευχαριστημένοι με το σχεδόν 12%, αλλά δεν είναι ενθουσιασμένοι με το γεγονός ότι δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν ένα «πράσινο ρεύμα» που θα σαρώσει το χώρο και θα καταστήσει το κόμμα κυρίαρχο στο χώρο.

Το μεγάλο στοίχημα της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ είναι να ασκήσει μια σοβαρή και με προτάσεις αντιπολίτευση και ταυτόχρονα να ξεκινήσει μια νέα «πορεία προς το λαό» με συνεχείς επαφές με τους πολίτες και οργανωτική ανασυγκρότηση που θα δώσουν ουσιαστικό νόημα στην αναγέννηση της παράταξης που προωθεί ο Νίκος Ανδρουλάκης.

Η αποχώρηση Λοβέρδου, μπορεί να είναι ηχηρή, λόγω του ονόματος, όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε ότι ο Ανδρουλάκης διευκολύνθηκε από αυτή την εξέλιξη καθώς ήταν θέμα χρόνου η… διαγραφή.

Αν και στη Χ. Τρικούπη δεν ανησυχούν ότι μπορεί να ακολουθήσει τσουνάμι αποχωρήσεων κι άλλων στελεχών, κανείς δεν είναι σίγουρος αν τον Ανδρέα Λοβέρδο θα μιμηθούν κι άλλοι, αν όχι δυνατά στελέχη, ίσως ψηφοφόροι του.

Το ΠΑΣΟΚ κρατά χαμηλούς τόνους ώστε το θέμα να «σβήσει» και να μην μπει το κόμμα σε ένα κλίμα εσωστρέφειας προτού καλά – καλά ξεκινήσει η νέα κοινοβουλευτική περίοδος.

Όμως, όσοι γνωρίζουν το χώρο λένε ότι δεν θα αποκλειόταν μια πολιτική κίνηση που θα στέγαζε όσους θέλουν να φύγουν από το ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη ή όσους έχουν εδώ και καιρό απομακρυνθεί.

Ενας φορέας που ενδεχομένως να λειτουργούσε και ως πολιτική «στέγη» των «ορφανών» του ΣΥΡΙΖΑ, πασοκογενών και μη οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να μείνουν στο κόμμα στην μετά Τσίπρα εποχή.

Και κανείς δεν ξέρει το ρόλο που θα έπαιζε ο Ανδρέας Λοβέρδος σε αυτές τις εξελίξεις.

Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ

Στον ΣΥΡΙΖΑ όλα είναι ρευστά, οι κόντρες μεταξύ στελεχών συνεχίζονται, οι διάδοχοι του Αλέξη Τσίπρα δεν έχουν ακόμη εκδηλωθεί, όμως, οι φυγόκεντρες δυνάμεις είναι εμφανείς.

Το επεισόδιο Τζανακόπουλου – Ρήγα τη βραδιά των εκλογών, οι κουβέντες για τα «σκουπίδια του ΠΑΣΟΚ που μαζεύτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ», τα αλληλοκαρφώματα για τις αιτίες της διπλής συντριβής και το θολό τοπίο στην Κουμουνδούρου, δείχνουν ότι πολλά μπορούν να συμβούν.

Ο φόβος μιας διάσπασης διαφαίνεται στα λόγια πολλών στελεχών, και κορυφαίων, του ΣΥΡΙΖΑ ενώ όσο η εκκρεμότητα για το νέο πρόεδρο και τα νέα όργανα υπάρχει, τόσο η εσωστρέφεια θα κατοικοεδρεύσει στην Κουμουνδούρου.

Με τις κομματικές διεργασίες να βρίσκονται στο φουλ, κανείς δεν θα απέκλειε στελέχη να αποχωρούσαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και να αναζητούσαν άλλη πολιτική στέγη.

Οι φήμες δίνουν και παίρνουν, όμως, και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ακούγονται φωνές για τη δημιουργία νέου κεντροαριστερού φορέα.

Αλλά και φωνές για ενότητα που πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού προκειμένου να μην υπάρξουν διασπάσεις που θα πληγώσουν καίρια το πιο μαζικό κεντροαριστερό κίνημα της τελευταίας 12ετίας.

Με αυτές τις συνθήκες, η Κεντροαριστερά ασφαλώς βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων.

Και η Δεξιά της Δεξιάς;

Πλην της Νέας Δημοκρατίας, η οποία εμφανίζεται αρραγής και πανίσχυρη, έντονες διεργασίες γίνονται και στα δεξιά της Δεξιάς. Τα τρία κόμματα που βρίσκονται στη Βουλή, οι Σπαρτιάτες, η Ελληνική Λύση και η Νίκη, θα δώσουν μάχη για την πρωτοκαθεδρία, για την «ιδιοκτησία» της συγκεκριμένης πολυκατοικίας που κατ’ άλλους είναι «ακροδεξιά», κατ’ άλλους πατριωτική – εθνικιστική.

Ο πόλεμος που ξέσπασε μεταξύ Βελόπουλου και Στίγκα, προοιωνίζεται και σφοδρή σύγκρουση εντός και εκτός Βουλής για την πρωτοκαθεδρία του χώρου, με το «θρησκευτικό» κόμμα της Νίκης να καραδοκεί.

Οι πρώτες αντιπαραθέσεις στο χώρο αυτό σχετίζονται με το γεγονός ότι απευθύνονται στον ίδιο λαϊκίστικο, ακροδεξιό, πατριωτικό, εθνικιστικό χώρο και θα δώσουν μάχη επιβίωσης τα επόμενα χρόνια.

Αλλωστε, οι συνεχιστές της Χρυσής Αυγής με τις ευλογίες του καταδικασμένου Κασιδιάρη, φαίνεται να έχουν πάρει μαθήματα από το παρελθόν.

Ακροδεξιά ρητορική, ομοφοβία, απεύθυνση στα πιο λούμπεν, αμόρφωτα στρώματα που εμφορούνται από πατριωτικές, ψεκασμένες, αντιεπιστημονικές θεωρίες αλλά και σε μια Ελλάδα «κλειστή», με αναφορές στο… αρχαίο κλέος και την… ελληνική παλικαριά.

Αυτή είναι η τακτική των Σπαρτιατών, μόνο που δεν το κάνουν με γροθιές, κλωτσιές, απειλές και πογκρόμ.

Μια «γραβατωμένη» ακροδεξιά είναι απειλητική όχι μόνο για το πολιτικό σύστημα αλλά και για όσους μέχρι στιγμής πίστευαν ότι είναι οι «κληρονόμοι» της λεγόμενης «λαϊκής», «πατριωτικής Δεξιάς», όπως ο κ. Βελόπουλος.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες ο χώρος δεξιά της Νέας Δημοκρατίας θα απασχολήσει έντονα το πολιτικό ρεπορτάζ τα επόμενα χρόνια αφού ειδικά στις Ευρωεκλογές θα «μετρηθούν» καλύτερα μιας και η ψήφος είναι πιο «χαλαρή».

Αν π.χ. οι Σπαρτιάτες καταγράψουν μεγάλα ποσοστά, το νεότευκτο κόμμα «Νίκη» κρατήσει τις δυνάμεις του και η Ελληνική Λύση συρρικνωθεί, δημιουργείται νέο τοπίο στο χώρο αυτό.

Κι εδώ πάντως οι φήμες δίνουν και παίρνουν για συνενώσεις δυνάμεων, μετακινήσεις στελεχών, νέα κόμματα και αναζήτηση «ηγετικών φυσιογνωμιών» που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια μεγάλη, ενιαία ακροδεξιά – εθνικιστική παράταξη στα πρότυπα της Λεπέν στη Γαλλία ή της Μελόνι στην Ιταλία, και θα ήταν σε θέση να διεκδικήσουν την εξουσία.

Το σίγουρο είναι ότι το επόμενο διάστημα θα υπάρξουν μεγάλες αλλαγές στο πολιτικό φάσμα της χώρας.