Στους αγώνες Σλούκαρος, στις διαπραγματεύσεις… Κωστάκης

Έχει δίκιο ο Σλούκας. Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται.  Εμπνέεται! Το ίδιο ,όμως, ισχύει και για τον ρόλο ενός εκάστου σε οποιαδήποτε ομάδα, για τον χρόνο συμμετοχής του και για τον τίτλο του… ηγέτη. Δεν είναι δυνατόν να απαιτείς κάτι τέτοιο να αποτυπωθεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο σε ένα συμβόλαιο, σε μια συμφωνία.  Ο διεθνής γκαρντ απαίτησε από τους προέδρους του Ολυμπιακού να αναγκάσουν τον προπονητή να τον χρησιμοποιεί με συγκεκριμένο τρόπο.

Να του παραδώσει (πάνω-κάτω) τα κλειδιά της ομάδας. Δεν υπάρχει σοβαρός προπονητής στον πλανήτη να δεχθεί κάτι τέτοιο. Πολύ περισσότερο ο κορυφαίος προπονητής της Ευρωλίγκας.

Και ακόμα περισσότερο όταν δεν συζητάμε για τον Βασίλη Σπανούλη. Που κι εκείνος σήμερα ως προπονητής θα μετανιώνει για την απαίτηση, αλλά εν πάση περιπτώσει ήταν ο Σπανούλης. Ο Σλούκας μέσα στη σεζόν έκανε αρκετές φορές «μουτράκια» για τη διαχείριση Μπαρτζώκα. Σε ορισμένες περιπτώσεις μου έδωσε την εντύπωση ότι έφτασε οριακά στο σημείο να «διασαλεύσει την τάξη» που έλεγε ο νοματάρχης στους Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες.

Ουαί και αλίμονο, όμως, αν ένας κόουτς προετοίμαζε κάθε αγώνα, έχοντας προαπαιτούμενα από τους παίκτες του. Ουαί και αλίμονο αν ήταν υποχρεωμένος να παραδίδει άκριτα τη μπάλα, γιατί έτσι το θέλει ο κάθε Σλούκας. Ακριβώς μάλιστα επειδή είναι ο Σλούκας (και όχι ο Σπανούλης), θα νομιμοποιούσε και τους άλλους να ζητήσουν τα ανάλογα. Πάει η ομάδα, διαλύθηκε. Δεν ξέρω ποιος τον συμβουλεύει (μπορεί και κανένας), αλλά όποιος το κάνει (ακόμα κι αν είναι ο ίδιος του ο εαυτός) προσφέρει πολύ κακή υπηρεσία.

Η πίστη της παρέας

Κατά την ταπεινή μου άποψη, ζούμε (και ευτυχώς) την εποχή που οι χαρισματικοί ηγέτες έχουν περάσει στο χρονοντούλαπο και τον πρώτο λόγο έχει το σύνολο και ο μαέστρος (στην περίπτωσή μας ο προπονητής). Άλλωστε, στον αθλητισμό μεγαλουργήσαμε μόνο όταν λειτουργήσαμε ως σύνολο. «Η πίστη της παρέας», που έλεγε και ο Γιαννάκης. Δεν ξέρω ,όμως, ούτε έναν να γουστάρει στην παρέα του κάποιον τύπο που να θέλει συνέχεια την μπάλα για πάρτη του. Ιδιαίτερα μάλιστα αν δεν είναι οφθαλμοφανώς και «προκλητικά» ξεχωριστός. Να πάω πάσο βρε αδελφέ αν έχω τον Αντετοκούνμπο στην ομάδα. Και σε αυτήν την περίπτωση ,όμως, η εθνική έχει πληρώσει ακριβά την συνεχή και αποκλειστική περιστροφή γύρω από τα προαπαιτούμενα του Γιάννη. Μάλιστα, αν πληροφορούμαι σωστά, αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που έχει ενοχλήσει τον Σλούκα, εκτός από το σώμα του που θέλει ξεκούραση.

Επανέρχομαι. Ο Σλούκας είναι ένας σπουδαίος παίκτης. Από τους κορυφαίους της γενιάς του και από τους κορυφαίους της Ευρώπης. Ως εκεί. Ούτε ο καλύτερος όλων, ούτε ο ηγέτης, ούτε… ο Τζόρνταν. Δηλαδή όχι κάποιος χαρισματικός. Εργατικός, πανέξυπνος, ταπεινός (μέχρι πρόσφατα) και με τρομερές ζαριές.

Η επιμονή των ιδιοκτητών στην αρχή (κόντρα στο γινάτι του Ντούντα, που πάντως κάτι τον… στράβωνε) η καλή διαχείριση της μπασκετικής και χρηματιστηριακής του εικόνας, η τύχη και οι σωστές επιλογές την κατάλληλη ώρα, έφεραν τον ήρωα της ιστορίας μας σε τόσα Φάιναλ Φορ, με τόσους τίτλους. Δεν είναι, όμως, ότι εκείνος οδήγησε τις ομάδες του εκεί. Είχε καθοριστικό ρόλο πάντοτε, αλλά ως εκεί. Τον ηγέτη δεν τον κρίνει ένα κρίσιμο νικητήριο καλάθι με το ρολόι μηδενισμένο.

Για να είμαι ξεκάθαρος. Δεν μέμφομαι τον Σλούκα επειδή έφυγε από τον Ολυμπιακό. Δεν διατυπώνω απόψεις, κάνοντας κάποια κωλοτούμπα. Εχώ επαναλάβει τα ίδια αρκετές φορές μέσα στα τελευταία 15 χρόνια της διαδρομής του και για τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου παίκτη και για το πώς στήνεται μια κανονική ομάδα. Δεν θα είχα καμία απολύτως ένσταση (και κανέναν λόγο να γράψω ο,τιδήποτε) αν απλώς αποδεχόταν μια καλύτερη οικονομική πρόταση και ,φροντίζοντας για το μέλλον και την οικογένεια του, αποχωρούσε ησύχως ή με θόρυβο.

Οπου κι αν πήγαινε. Ακόμα κι αν τον έψηνε ο Αταμάν να πάει στον Παναθηναϊκό. Αλλά να φεύγεις, βγάζοντας στη σέντρα τον προπονητή σου (που συμβαίνει να είναι και ο κορυφαίος της Ευρωλίγκας, όχι κάποιος περαστικός), επειδή δεν σου παρέδωσε τα κλειδιά της ομάδας (γιατί επί της ουσίας αυτό ζητούσε), είναι απαράδεκτο.

Ο κανόνας και η εξαίρεση

Πρέπει να γίνει σαφές σε κάθε επίδοξο ηγέτη ότι αυτά σε κανονικές ομάδες ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. Αυτός είναι και ο λόγος που μπήκα στον κόπο να γράψω. Ο προπονητής αποφασίζει για καθετί επ αγαθώ του συνόλου, για να πετύχει τον στόχο. Ουδείς παίκτης πάνω από τον προπονητή και ουδείς πάνω από την ομάδα. Αυτό είναι το κανονικό. Εξαιρέσεις στην ιστορική διαδρομή σαφώς υπήρξαν, αλλά ήταν λίγες. Και ο Σλούκας δεν είναι μια από τις εξαιρέσεις. Ο κανόνας παραμένει, επιβεβαιώνεται και αποδεικνύεται ως θεώρημα. Τα αξιώματα και οι εξ αυτών αξιώσεις δεν έχουν καμία θέση στα ομαδικά σπορ. Αν δεν το μπορεί, ας γινόταν σπρίντερ, αφού άλλωστε όλα τα κάνει πιο γρήγορα κι από την σκιά του.

Ο Μπαρτζώκας έμεινε ακλόνητος στις αρχές του και ορθώς έπραξε. Η διοίκηση προσπάθησε να ρίξει γέφυρες και καλά έκανε. Ο Σλούκας τα μάζεψε και έφυγε. Ο καθένας κάνει αυτό που πιστεύει καλύτερο για τον εαυτό του. Άρα κι αυτός καλά έκανε. Δεν πρέπει ,όμως, να περάσει το λάθος μήνυμά του ως λογική αιτία διαζυγίου. Μη γελιέστε. Η ζωή θα συνεχιστεί με ή χωρίς τον Σλούκα. Συνεχίστηκε χωρίς τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φάνη, τον Φασούλα.

Συνεχίστηκε χωρίς τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη. Ομάδες φτιάχτηκαν ή «καταστράφηκαν», πέτυχαν ή απέτυχαν με ή χωρίς όλους αυτούς. Γιατί η ΟΜΑΔΑ είναι έννοια που υπερβαίνει τα πρόσωπα. Τα συμπεριλαμβάνει, τα αναδεικνύει, αλλά ουδέποτε εξαρτήθηκε από αυτά. Σπουδαίος και απαραίτητος ο αθλητικός εγωϊσμός, αλλά ο κάθε επίδοξος ηγέτης ας μην προσπαθεί να μας πείσει για έναν λάθος τρόπο λειτουργίας.

Ώρα καλή λοιπόν και όλα καλά!