Ο Σλούκας που διχάζει και οι κανόνες του Ολυμπιακού

Είναι καλός παίκτης ο Κώστας Σλούκας; Αναντίρρητα ναι. Στη μέρα του, καταπληκτικός. Όταν με ένα σουτ κρίνει αγώνα και εν τέλει προκρίσεις (ο νους στο τετ-α-τετ με τη Φενέρ ), ίσως και άφθαστος. Μοναδικός. Γιατί τότε έφυγε από τον Ολυμπιακό και τι ήταν αυτό το «κάτι» που τον κάνει να διχάζει το κοινό των Ερυθρολεύκων;

Ο Σλούκας έχει δύο όψεις. Την αγωνιστική και την άλλη, αυτή που φαίνεται εκτός γηπέδων. Μέσα στο ματς, αυτή η αυτοκυριαρχία ενθουσιάζει τους πάντες και επιτρέπει στον άσο να είναι ψύχραιμος ενόσω κυλά ο αγώνας, να λαμβάνει τις κατά τεκμήριο σωστές αποφάσεις. Όταν όμως τον βλέπεις να ζυγίζει την κατάσταση, την ώρα που οι πιστοί αντιλαμβάνονται πως κοιτά με βάση την «επόμενη μέρα» ή το προσωπικό συμφέρον, ορισμένοι τηρούν αποστάσεις. Μεγάλες. Γιατί η σημειολογία αυτή δεν αρέσει στον κόσμο.

Το καλοκαίρι του 2015 ο αριστερόχειρας γκαρντ επέλεξε να φύγει από τον Ολυμπιακό και να συνεχίσει την καριέρα του στην Κωνσταντινούπολη και την Φενέρ του Ομπράντοβιτς. Τότε ελέχθη πως το έκανε προκειμένου να αναζητήσει «νέες προκλήσεις». Στην ουσία αυτό συνέβη επειδή δεν ήθελε να βρίσκεται στη σκιά του Βασίλη Σπανούλη. Ζητούσε, όπως και στις μέρες μας, ρόλο κομβικό στον Ολυμπιακό. Υπάρχοντος του Σπανούλη, αυτό δεν γινόταν να συζητηθεί. Αποχώρησε. Δεν είναι μυστικό πως πίκρανε την πλατιά μάζα των φίλων του Ολυμπιακού. Ούτε μπορεί να κρυφτεί ότι σε κάποιες επισκέψεις του ως αντίπαλος στο ΣΕΦ, ο Σλούκας αποδοκιμάστηκε. Επί πέντε χρόνια έδωσε πολλά στη Φενέρ και εισέπραξε αρκετά χρήματα. Αυτός, πάντως,  είναι η διαδρομή ενός επαγγελματία. Και το καλοκαίρι του ’20, μάλλον όχι στα πλέον ηλιόλουστα χρόνια της καριέρας του, ο διεθνής άσος διάλεξε τον Ολυμπιακό ως την ομάδα που θα συνέχιζε την πορεία του. Είχε και άλλες προτάσεις. Εκανε αυτό που του υπαγόρευε η λογική και προφανώς το συναίσθημά του, ζητούσε την ευκαιρία να πάρει ρεβάνς και να δείξει πως αξίζει να είναι «πρώτος των πρώτων».

Ενα κλικ πιο κάτω

Ας είμαστε ρεαλιστές. Στη συνείδηση των οπαδών ο παίκτης δεν πήρε τη θέση του Σπανούλη ή του Πρίντεζη, ούτε ασφαλώς του Παπανικολάου. Ηταν ένα …κλικ πιο κάτω και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τη φυγή του το 2015. Αλλωστε και ο Παπ αποχώρησε προτού επιστρέψει. Τι ήταν τελικά αυτό που δεν τον έκανε «βασιλιά στη θέση ενός βασιλιά»; Ισως ο απόλυτος επαγγελματισμός. Η ψυχρή ματιά σε όλα τα γεγονότα. Δεν θέλουμε, δηλαδή, έναν αθλητή να αποφασίζει με βάση το συμφέρον του και σύμφωνα με τα «θέλω» του; Ασφαλώς. Αλλά αυτό κυρίως να γίνεται όταν υπάρχει αρμονική δοσολογία της επαφής με την εξέδρα. Ο Κώστας Σλούκας δεν το κατάφερε ποτέ.

Το αν θα λείψει από τον Ολυμπιακό θα το δείξει το μέλλον. Η πορεία της ομάδας ή και η συνέχεια του γκαρντ. Εφυγε, όμως, κάπως άγαρμπα ή απαιτώντας πράγματα που σε μια σοβαρή ομάδα δεν μπορεί να γίνουν (από) δεκτά. Γιατί θα χαθεί κάθε έννοια ισορροπίας. Και για του λόγου του αληθές: Κάθε οργανισμός έχει τέσσερις πυλώνες όταν μιλάμε για αθλητισμό. Τη διοίκηση. Τον προπονητή. Τους παίκτες. Τους οπαδούς. Κάθε μία από τις λειτουργίες οφείλει να είναι αυτόνομη μεν, σε πλήρη όμως συνεργασία με τις υπόλοιπες, δε. Η διοίκηση χαράζει τη στρατηγική. Το «μέχρι τέλους» ήταν μια επιλογή που ακολουθήθηκε, όπως και όλες όσες παίρνουν τα αδέλφια Αγγελόπουλοι. Καλώς ή κακώς, είναι οι κεφαλές του μπασκετικού Ολυμπιακού. Ο προπονητής «ακούει» το μπάτζετ που ορίζει η διοίκηση, εισηγείται και είναι ο κυρίαρχος στις αποφάσεις που παίρνονται στον αγωνιστικό χώρο. Το ζητούμενο για τον ίδιο έχει να κάνει με τη βελτίωση ομάδας και παικτών και με την επίτευξη των στόχων που ορίζονται από κοινού με τη διοίκηση. Οσον αφορά στους παίκτες, ανεξάρτητα με το όνομά τους, ακολουθούν το πλάνο της διοίκησης και τις εντολές του προπονητή. Αν κάτι δεν τους αρέσει, παλεύουν να το αλλάξουν εντός του αγωνιστικού χώρου, να κερδίσουν χρόνο συμμετοχής παραπάνω ή ένα καλύτερο συμβόλαιο. Τέλος, οι οπαδοί στηρίζουν την ομάδα και ασφαλώς έχουν το δικαίωμα της κριτικής.

Ο Ολυμπιακός πήγε μπροστά τα τελευταία χρόνια επειδή όλα ήταν ξεκάθαρα. Αυτό σημαίνει υπακοή στους κανόνες. Από όλους. Ηταν ο ορισμός της εύρυθμης λειτουργίας. Γιατί όταν υπάρχει ιεραρχία, όλα μπαίνουν στο αυλάκι. Το τι συνέβη στο τετράωρο ραντεβού του Γιώργου και του Παναγιώτη Αγγελόπουλου με τον Κώστα Σλούκα, μάλλον δεν έχει τώρα τη μεγαλύτερη σημασία. Τις λεπτομέρειες τις γνωρίζουν ελάχιστοι άνθρωποι. Αλλά αυτό που φαίνεται είναι πως στο ΣΕΦ δεν θέλουν να …χαράξουν άλλο μονοπάτι. Ούτε να ανοίξουν τον ασκό του Αιόλου.