Και εμείς ακόμα ψάχνουμε…

Είναι γνωστό ότι οι εργαζόμενοι εδώ και αρκετό καιρό έχουν πάρει το πάνω χέρι στη σχέση με τους εργοδότες τους στην Ελλάδα. Πώς το αντιλαμβανόμαστε αυτό; Οταν φεύγει ένας εργαζόμενος από μια δουλειά και υπάρχουν αμέσως καμιά δεκαριά ομοειδείς, που μπορούν να τον απορροφήσουν. Κατά κανόνα με καλύτερο μισθό. Οι εργοδότες ξέρουν ότι αν χάσουν έναν εργαζόμενο θα δυσκολευτούν να βρουν κάποιον το ίδιο καλό να τον αντικαταστήσουν και σίγουρα θα χρειαστεί να πληρώσουν περισσότερα.

Εξίσου ενδιαφέρον είναι ότι όλη αυτή η τεκτονική αλλαγή στην αγορά εργασίας, που πρακτικά έχει οδηγήσει στο να έχουμε μηδενικά ποσοστά ανεργίας, συνέβη στην πιο δύσκολη στιγμή για την οικονομία, μέσα στις καραντίνες της πανδημίας. Και πέρασε απαρατήρητο. Βγήκαμε από την εργασιακή μιζέρια της προηγούμενης δεκαετίας και σχεδόν δεν το πήραμε χαμπάρι.

Είναι εντυπωσιακές οι διαπιστώσεις του πλέον κατάλληλου για το θέμα, του ιδρυτή της εταιρείας Καριέρα Θεόφιλου Βασιλειάδη και των όσων είπε στο podcast ΒΑΒΕΛ του ot.gr. Εχουμε δύο κλάδους είπε που έχουν τεράστιο κενό σε θέσεις εργασίας. Ο ένας είναι ο τουρισμός και ο άλλος αυτός της πληροφορικής. Λέμε ότι θέλουμε να αναπτύξουμε τον κλάδο της υψηλής τεχνολογίας, αλλά η πραγματικότητα μας ξεπερνά. Το εξηγεί ο κ. Βασιλειάδης εξαιρετικά: Ενα παιδί στην Ελλάδα που είναι μηχανικός πληροφορικής, γράφει κώδικα, μπορεί να δουλέψει για οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο σήμερα. Ενα 60%-70% των ανθρώπων που φεύγουν από ελληνικές εταιρείες και έχουνε τρία-τέσσερα χρόνια προϋπηρεσίας θα φύγει για να δουλέψει από το σπίτι του για μία ξένη χώρα, για μία ξένη εταιρεία με τα διπλά λεφτά. Οπότε αυτό έχει αναγκάσει και τους μισθούς να ανέβουν πάρα πολύ στον κλάδο της πληροφορικής, σε σημείο που πλέον θα έχουν πρόβλημα βιωσιμότητας οι επιχειρήσεις καθώς η ελληνική αγορά δεν σηκώνει τέτοια κοστολόγια.

Η ίδια αρνητική επίδραση, ίσως μεγαλύτερη ως προς τη σημασία που έχει ο κλάδος για την οικονομία, καταγράφεται λόγω της έλλειψης εργαζομένων και στον τουρισμό. Ο ΙΝΣΕΤΕ πρόσφατα υπολόγισε τις ελλείψεις σε 70.000. Το πρόβλημα είναι ακραίο. Εχει γίνει αντιληπτό ότι λόγω των ελλείψεων υπάρχουν ξενοδοχεία που δεν θα λειτουργήσουν, μέρος των δωματίων, το μπαρ τους ή το εστιατόριο; Ο Θ. Βασιλειάδης λέει στη συνέντευξή του ότι τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο του ζητούν οι τουριστικές επιχειρήσεις ειδικότητες, σερβιτόρους, μάγειρες. Τώρα στα μέσα του καλοκαιριού, του λένε ότι «ψάχνω δύο ανθρώπους με δύο χέρια και δύο πόδια, σχετικά ευγενικούς, τα άλλα θα τα βρούμε».

Το πρόβλημα είναι εκρηκτικό και μη νομίζει κανείς ότι στρώνεται η μαγιά για καλύτερους μισθούς. Αν η οικονομική δραστηριότητα γυρίσει σε ύφεση, γρήγορα το οικοδόμημα θα κλυδωνιστεί. Η μεγάλη ζήτηση εργαζομένων θα γυρίσει ξανά σε μια αγορά εργασίας που θα τη χαρακτηρίζει η καχεξία.

Οι προσπάθειες που έγιναν να έρθουν εργαζόμενοι στην Ελλάδα από τρίτες χώρες ήταν αστεία. Κάτι για Μπανγκλαντές και Συρία ακούστηκε, τη στιγμή που είναι γνωστό ότι κατάλληλους εργαζομένους στον τουρισμό βρίσκεις σε χώρες όπως οι Φιλιππίνες και για πληροφορική στην Ινδία. Επιπλέον κάτω από τα ραντάρ, συνέβη πριν από έναν χρόνο μια ακόμα κίνηση. Η Ιταλία κινητροδότησε με περίπου 200 ευρώ κάθε εργαζόμενο τρίτης χώρας που εργαζόταν στην Ιταλία πριν από την 1η Ιουλίου 2022. Περίπου 94.000 αλλοδαποί εργαζόμενοι υπολογίζεται ότι εγκατέλειψαν την Ελλάδα και έλαβαν πράσινη κάρτα εργασίας από τη γειτονική Ιταλία. Και εμείς ακόμα ψάχνουμε…