Ο Τσιτσιπάς δεν κατέκτησε το Γουΐμπλεντον, κέρδισε τον Στέφανο

Ρεαλιστικά, προσδοκίες να πάει πολύ μακριά (ή να κατακτήσει) ο Στέφανος Τσιτσιπάς το Γουϊμπλεντον δεν υπήρχαν. Το γρασίδι δεν του πάει, η σεζόν συνολικά δεν είναι η καλύτερη της ζωής του. Ακόμα κι αν απέκλειε απόψε τον Γιούμπανκς (που σε φυσικά προσόντα προσομοιάζει με Γουεμπανιάμα του τένις), θα υπέκυπτε αμέσως μετά στον Μεντβέντεφ ή λίγο αργότερα στον Αλκαράθ. Λίγο η κούραση των καθημερινών αγώνων στο εξ ορισμού ιδιαίτερο τουρνουά, λίγο το σέρβις του (κατά τ’ άλλα άτεχνου) Αμερικανού που μοιάζει με σμας (λόγω ύψους και τεράστιου ανοίγματος των άκρων του), τον άφησαν εκτός συνέχειας, με τη γλυκιά ανάμνηση, όμως, της νίκης στον αγώνα των δύο ημερών επί του Άντι Μάρεϊ.

Αυτή η νίκη ήταν ιστορική, γιατί λογικά έριξε τίτλους τέλους στην ιστορική διαδρομή στο Γουϊμπλεντον του βρετανού… ήρωα. Ήταν επίσης σπουδαία, διότι ο Στέφανος την πέτυχε μένοντας ψύχραιμος σε αδιανόητες συνθήκες. Η εξέδρα (και όχι μόνο) ήταν ασύλληπτα εχθρική, σε βαθμό ποδοσφαιροποίησης. Δεν πτοήθηκε. Τον αποδοκίμασαν, τον έβρισαν, σχεδόν τον… τραμπούκισαν (για τα δεδομένα του τένις), αλλά στο πρόσωπο του δεν είδαμε (σχεδόν) ούτε σύσπαση. Δεν αντέδρασε, δεν εκνευρίστηκε (πολύ), δεν έχασε συγκέντρωση, δεν τα έβαλε με τον πατέρα του, τη ρακέτα του, δεν έβρισε, δεν… Βρέθηκε πίσω στο σκορ με την ώρα να έχει πάει 11 το βράδυ. Η διακοπή για την επόμενη ημέρα (δεύτερη συνεχόμενη) δεν τον διέλυσε. Αντιθέτως, συνέχισε από εκεί που το είχε αφήσει σε παιχνίδι που πήγαινε γκέιμ-γκέιμ μέχρι εξαντλήσεως. Και τελικώς στον μαραθώνιο κατάφερε να είναι εκείνος που έσπασε σερβίς αντίπαλου μια φορά για να ισοφαρίσει το ματς και μια ακόμη για να το κερδίσει.

Θα πείτε… και τι να το κάνεις; Αποκλείστηκε στη συνέχεια και μάλιστα από κάποιον χωρίς τις περγαμηνές του και το ranking του. Δεν είναι έτσι ακριβώς. Αφενός γιατί μιλάμε για γρασίδι, αφετέρου γιατί υπάρχουν σημάδια αισιοδοξίας, ακόμη και στα μάτια κάποιου ,όπως εγώ, που είχε απογοητευθεί πλήρως από την συμπεριφορά του εντός και εκτός κορτ, στην πραγματική ζωή, στον αγώνα και στα social media. Αισιοδοξώ ότι ο Τσιτσιπάς έχασε το Γουϊμπλεντον, αλλά κέρδισε τον Στέφανο, δηλαδή την σοβαρότητά του. Πολύ πιο ήρεμος, απολύτως συγκεντρωμένος, ακόμα κι όταν βρέθηκε να χάνει ή όταν τελικώς έχασε. Και στις δηλώσεις του μετρημένος, χωρίς ανοησίες, κορόνες και ατάκες υπερδιογκωμένου «εγώ». Άλλος άνθρωπος ο Στέφανος ή άλλος Στέφανος ο άνθρωπος. Αν αυτό διαρκέσει θα τον ωφελήσει τόσο που θα τον ξαναφέρει εντός του κυρίως στόχου. Να ανταγωνιστεί τη νέα και την παλιά γενιά, για να φτάσει στον μεγάλο του στόχο, αρχικώς στην κατάκτηση ενός γκραν-σλαμ τουρνουά και εν συνεχεία (γιατί όχι) στο νούμερο 1.

Με δεδομένο ότι το μείζον πρόβλημα του Τσιτσιπά -κατά την άποψή μου- υπήρξε αποκλειστικά το έλλειμμα πνευματικής συγκρότησης, ο Στέφανος του Λονδίνου μπορεί να απελευθερώσει τις αγωνιστικές του αρετές και να κατακτήσει όσα το ταλέντο του υπαγορεύει. Δεν ξέρω (και δε με αφορά εδώ που τα λέμε) αν είναι η σχέση του με την δεσποινίδα Μπαντόσα αυτή που τον ηρέμησε ή αν έριξε μια βαθιά ματιά αυτοκριτικής στον καθρέφτη του. Ή και τα δύο. Ή αν το ένα είναι αποτέλεσμα του άλλου. Σε κάθε περίπτωση η οπτική του άλλαξε γωνία και ήταν αυτή που πρωτίστως εκείνος θέλει από τον εαυτό του. Για την ηρεμία του και για το καλό του. Εάν εξελίξει αυτή την στάση στους αγώνες του (άρα πρωτίστως στη ζωή του) θα ανέβει αυτομάτως επίπεδο.
Τούτου δοθέντος το Γουϊμπλεντον του 2023 ίσως μνημονεύεται ως η μεγαλύτερη νίκη του Στέφανου, για να έρθει η επόμενη και η μεθεπόμενη και όλες όσες θέλει (μπορεί και πρέπει) να κατακτήσει μέχρι να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Και με αυτόν τον τρόπο να ξανακάνει (όπως στις αρχές του) όλη την Ελλάδα να τον αγαπάει. Χωρίς να χωρίζει τον κόσμο σε φανατικούς λάτρεις και φανατικούς haters. Κυρίως ,όμως, χωρίς να φτάνει σε απρέπειες που αδικούν πρωτίστως τον δικό του χαρακτήρα. Γιατί ο Στέφανος δεν είναι εκείνος που γίνεται viral γιατί από τον εκνευρισμό χάνει τόσο πολύ την μπάλα όσο χρειάζεται για να μιλήσει απαράδεκτα στην ίδια του τη μάνα ή στον πατέρα του. Ο αληθινός Στέφανος, η ποιότητά του (εντός και εκτός κορτ) είναι αυτή που είδαμε στο Γουϊμπλεντον του 2023. Κι όταν φτάσει στο σημείο να μηδενίσει τις αντιδράσεις κακομαθημένου υπερταλαντούχου έφηβου, θα φτάσει εκεί που μπορεί. Ώρα να ξαναγίνει εκείνος ο πολύ ωραίος τύπος, ο συναρπαστικός παίκτης που τράβηξε την προσοχή μας αρκετά πριν η Ελλάδα τον λατρέψει και πάρα πολύ πριν μέρος της Ελλάδας τον… «μισήσει» σε όρους… σοσιαλμηντιακής τοξικότητας.

Το φετινό Γουϊμπλεντον ,ίσως, αποδειχθεί η μεγαλύτερη του νίκη!