Βουλιμία για χλιδή

Τις μέρες του περυσινού χιονιά στην Αθήνα τo Facebook είχε γεμίσει με την προτροπή να μην παραγγείλουμε τίποτα delivery για την ασφάλεια των παιδιών με τα μηχανάκια που θα αναγκάζονταν να οδηγήσουν στους επικίνδυνους δρόμους. Την επομένη το παιδί που συνήθως έρχεται σπίτι με ρώτησε αν συμμετείχα κι εγώ σε αυτό. Του απάντησα κάτι μεταξύ ναι και όχι, όπως ήταν η πραγματικότητα. Με ρώτησε αν το ρώτησα. Τι εννοείς, του λέω. Εννοώ πως εγώ δουλεύω μεροκάματο, όχι με μισθό, με ρώτησες αν είχα την πολυτέλεια αυτή την εβδομάδα να χάσω ένα μεροκάματο;

Η φωτογραφία με τον νεαρό σερβιτόρο στη Ρόδο έκανε τον γύρο του Διαδικτύου. Ο ίδιος, αυτοβούλως ή έπειτα από «παρότρυνση» του ιδιοκτήτη, είπε πως δεν είχε κανένα πρόβλημα, αντιθέτως είναι κάτι που το επιδιώκει γιατί έχει μεγάλα tips. Εκεί άνοιξε η κουβέντα περί αξιοπρέπειας, αν τα χρήματα δικαιολογούν την εικόνα και αθωώνουν την επιλογή του.

Κατ’ αρχάς η αξιοπρέπεια δεν είναι ένα απόλυτο μέγεθος. Είναι μάλλον a la carte. Ακριβώς όπως και η ηθική, το αίσθημα δικαιοσύνης, η ενσυναίσθηση και μια σειρά από άλλες υπέροχες λέξεις που εντελώς μεθυσμένες πια τρεκλίζουν για να βρουν τα πατήματά τους στον κόσμο μας. Το όριο της αξιοπρέπειας είναι μια γραμμή που ο καθένας την τραβάει όπου θέλει. Για τον νεαρό αξιοπρέπεια μπορεί να είναι το να δουλεύει, να βγάζει καλά χρήματα, να μπορεί να συντηρείται ανεξάρτητα από τι είναι υποχρεωμένος να κάνει. Το σίγουρο είναι πως δεν είναι κάτι που μπορείς να το διδάξεις σε κανέναν.

Αν κάπου βλέπω έλλειμμα αξιοπρέπειας είναι στη βουλιμία για χλιδή. Ενας τύπος καταλαμβάνει θάλασσα σαν να είναι χωραφάκι του προσφέροντας extreme εμπειρίες – ο Θεός να τις κάνει – στους πελάτες του. Εκείνοι, πλήττοντας θανάσιμα από τα συνηθισμένα, πληρώνουν αδρά για να λιάζονται σε πλωτές εξέδρες, θέλουν να ζήσουν ένα κεφάλι πιο ψηλά από τους άλλους, ένα μέτρο πιο βαθιά από τους συνηθισμένους. Οι επιχειρηματίες ποντάροντας σε αυτή την πείνα που δεν χορταίνεται ποτέ, φιλοσοφημένοι γύρω από τη συγκεκριμένη ατέλεια της ανθρώπινης φύσης, επινοούν υπηρεσίες ανάλογες. Αυτονόητο, η χώρα των υπηρεσιών πρέπει να παρέχει υπηρεσίες. Το εργατικό δυναμικό οφείλει να συμβάλει στο εθνικό όραμα γιατί έτσι κι αλλιώς οι επιλογές του είναι ελάχιστες. Οπως η αξιοπρέπεια έτσι και η συμπεριφορά ανατροπής δεν διδάσκονται και δεν επιβάλλονται. Εμπνέονται από την κυρίαρχη ατμόσφαιρα. Και η ατμόσφαιρα δεν έχει αρκετό αέρα.

Καταλήγω σε τρία ερωτήματα. Ερώτημα πρώτο: Εχει το δικαίωμα κάποιος να θέλει να παραγγέλνει το ποτάκι του σε πλωτή ξαπλώστρα μέσα στη θάλασσα και να μην ψάχνει πρώτα τα χαρτιά νομιμότητας του καταστήματος; Εχει. Ερώτημα δεύτερο: Εχει δικαίωμα ένα νεαρό παιδί να σερβίρει με τη θάλασσα μέχρι τον λαιμό για να παίρνει καλά χρήματα; Εχει. Και ερώτημα τρίτο: Εχω δικαίωμα εγώ να βλέπω κάτι αντιπαθητικό σε όλη αυτήν την εικόνα; Ελπίζω να έχω.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΒΗΜΑ