Σύνοδος χωρίς συμπεράσματα είναι διάλογος χωρίς λόγια. Από αυτή την άποψη τα βασικά συμπεράσματα της συνόδου του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας είναι τα εξής δύο:

1) η επιθετικότητα της Ρωσίας απέναντι στην Ουκρανία ένωσε τα μέλη της Συμμαχίας μπροστά στον κοινό εχθρό, προσφέροντας νέα ζωή στον μέχρι πρότινος ετοιμοθάνατο Οργανισμό

2) τα μέλη του παρότι πήραν σημαντικές αποφάσεις, όσον αφορά την ένταξη της Σουηδίας και την παροχή εγγυήσεων ασφαλείας στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, δεν έφτασαν μέχρι του σημείου να… αναλάβουν προσωπικά το μέλλον της χώρα του, απομακρύνοντας την απειλή του Βλαντιμίρ Πούτιν μια και δια παντός.

Ίσως το πιο ταιριαστό σχόλιο να το έκαναν οι Financial Times, όταν μιλώντας για ένα εντελώς διαφορετικό θέμα, έγραψαν ότι «διανύουμε την εποχή του παγκόσμιου ανταγωνισμού, η οποία καθορίζεται από την ανάγκη μας για συνεργασία και τον φόβο μας για νέες συγκρούσεις».

Κέρδισε (όχι όσα ήθελε) η Ουκρανία

«Ο Ουκρανός πρόεδρος στόχευσε τα άστρα και έφτασε μέχρι το φεγγάρι» συνόψισε σε μια πρόταση το ζήτημα της Ουκρανίας, που κυριάρχησε στη 2ήμερη σύνοδο το CNN. Ο Ζελένσκι εξασφάλισε δια στόματος του Τζο Μπάιντεν τον συνεχή επανεξοπλισμό του από τις χώρες της G7, αλλά απέτυχε να κερδίσει την απόλυτη προστασία, που θα προσέφερε στην Ουκρανία η ένταξη της στο ΝΑΤΟ.

Και μπορεί η Ρωσία να είδε την αδυναμία της να κατακτήσει το Κίεβο μέσα σε μερικές μέρες, όπως προφανώς ήταν ο αρχικός στόχος της, να συζητιέται ξανά από όλα τα κράτη της Δύσης, δίπλα στα οποία έτρεξε και ο φίλος του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με το χέρι απλωμένο για μια ακόμα φορά, ωστόσο πήρε παράταση χρόνου για να φέρει τη νίκη στη Μόσχα.

Ο Ουκρανός πρόεδρος μπορεί να ήταν άδικος όταν σχολίασε την «περίεργη» καθυστέρηση στο ζήτημα της ουκρανικής ένταξης, καταγγέλλοντας ότι δεν υπάρχει διάθεση για σχετική πρόσκληση από το ΝΑΤΟ, και να υποχρεώθηκε τελικά να κάνει τα πικρά γλυκά τονίζοντας ότι η Συμμαχία έστειλε δυνατό μήνυμα στη Ρωσία ότι η Ουκρανία θα είναι ένα ανεξάρτητο κράτος, ωστόσο ξέρει ότι το μέλλον -τουλάχιστον του ιδίου- δεν είναι ευοίωνο.

Γιατί αν δρομολογείται το τέλος του πολέμου, όπως αφήνουν κάποιοι αναλυτές να εννοηθεί, παρά τις συνεχείς αποστολές όπλων και στρατευμάτων στα σύνορα με την Ουκρανία, που έκαναν μέχρι και τη Βρετανία να σχολιάσει καυστικά «ότι δεν είμαστε η Amazon», είναι σίγουρο ότι η οποιαδήποτε διαπραγμάτευση θα περιέχει τη ρωσική απαίτηση για την «καταστροφή» της κυβέρνησης του. Το τι θα πάρει το κάθε στρατόπεδο και οι ενδιαφερόμενες πλευρές θα αποκαλυφθεί όταν δοθεί ο λογαριασμός, σε κάθε περίπτωση όμως η Ουκρανία δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια.

Το ΝΑΤΟ δυναμώνει με τη Σουηδία

Μέχρι τότε, γιατί σε έναν πόλεμο το τέλος είναι μια αμφίσημη λέξη, το ΝΑΤΟ ολοκλήρωσε τη σύνοδο του με ην υπόσχεση των ηγετών της G7 να βοηθήσουν την Ουκρανία να ενδυναμώσει τις χερσαίες, θαλάσσιες και εναέριες άμυνες της, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει και να αποτρέψει τις μελλοντικές ρωσικές επιθέσεις στο κοινό ανακοινωθέν του.

Η δεύτερη σημαντικότερη στιγμή για την ανανεωμένη Συμμαχία ήταν το πράσινο φως που έδωσε ο Ερντογάν για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, που θα γίνει το 32ο μέλος του, μετά την πρόσφατη προσάρτηση της Φιλανδίας, δύο χώρες για δεκαετίες ολόκληρες ανεξάρτητες, που αφήνουν πλέον πίσω τους τη Ρωσία ως το μόνο κράτος της Βαλτικής που δεν είναι μέλος της Συμμαχίας.

Κι ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος μπορεί να περηφανεύεται ότι η διπλωματία πίσω από τις κλειστές πόρτες των τελευταίων μηνών απέδωσε σημαντικούς στρατιωτικούς καρπούς για το ΝΑΤΟ μέσω των πολεμικών αεροσκαφών και υποβρυχίων της Σουηδίας, χωρίς παράπονα αποχώρησε από τη Λιθουανία και ο Τούρκος ομόλογος του, που κέρδισε, όπως φαίνεται, τα πολυπόθητα F-16, παραχωρήσεις στον νευραλγικής σημασίας τομέα της τρομοκρατίας και φυσικά χρήματα, δάνεια και επενδύσεις από περισσότερες από μία πλευρές.

Για την Ελλάδα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το δίχως άλλο θετική έκβαση θεωρείται η επιβεβαίωση του σβησίματος της φωτιάς ανάμεσα στην Αθήνα και την Άγκυρα μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, που επέφεραν οι δύο ισχυροί σεισμοί που σημειώθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα στις γειτονικές χώρες πριν από μερικούς μήνες.

Ο Πούτιν και η ήττα

Ο Ρώσος πρόεδρος, που μπορεί να μην πίστεψε ποτέ ότι η Δύση θα έβαζε γοργά την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, ρίχνοντας του ουσιαστικά το γάντι για έναν άλλο μεγαλύτερο και πιο καταστροφικό πόλεμο, μετρά από σήμερα μια ακόμα ήττα.

Αυτή που του προκάλεσε η ενδυνάμωση του ΝΑΤΟ, όταν ένας από τους στόχους της ρωσικής εισβολής στα ουκρανικά εδάφη ήταν επί της ουσίας η αποδυνάμωση του.

«Ένα πράγμα που έμαθα είναι ότι είναι λάθος να υποτιμάμε την εμμονή του Πούτιν να ελέγχει την Ουκρανία και τις επιλογές της, χωρίς την οποία θεωρεί ότι είναι αδύνατο για τη Ρωσία να είναι μια μεγάλη παγκόσμια δύναμη και ο ίδιος ένας μεγάλος Ρώσος ηγέτης», σχολιάζει σχετικά ο διευθυντής της CIA, Γουίλιαμ Μπερνς.

Headlines