Πριν από λίγο καιρό αποφάσισα να διαγραφώ από ένα forum στο Facebook ονόματι Cinema of the 70s, το οποίο εδώ και αρκετό καιρό ακολουθούσα γιατί λατρεύω εκείνη την περίοδο του αμερικανικού κινηματογράφου, έντονα συνδεδεμένη καθώς είναι με την προεφηβεία μου όταν ανακάλυπτα σιγά σιγά τη μαγεία του μέσου. Ημουν αρκετά ενεργός με ποικίλες δικές μου αναρτήσεις σχετικές με την περίοδο εκείνη, μία εκ των οποίων με ανάγκασε να διαγραφώ αφού πρώτα αποκλείστηκα για λίγο από το FB, για λόγους αδιευκρίνιστους, γιατί δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ λέξεις ή εκφράσεις απαγορευτικές για αυτό το κοινωνικό δίκτυο.

Η ανάρτηση είχε να κάνει με το τσιγάρο. Αναρτώντας μια φωτογραφία του Ρόι Σάιντερ με ένα τσιγάρο στο στόμα από την ταινία «Ο άνθρωπος από τη Γαλλία» (The French connection, 1971), έθεσα το ερώτημα «ποιος ήταν ο πιο cool καπνιστής στο σινεμά των 70s;». Τι ήταν να το κάνω; Ενώ ένα μεγάλο μέρος των μελών του forum είπε τη γνώμη του αναφέροντας ηθοποιούς και ταινίες σχετικές με το ερώτημα, την ίδια ώρα υπήρξαν πάρα πολλοί που μου επιτέθηκαν πολύ έντονα, θεωρώντας ότι προασπίζω το κάπνισμα και ότι δίνω το κακό παράδειγμα στα παιδιά. Κάποιος μάλιστα με έκανε να αισθανθώ πολύ άσχημα λέγοντας ότι το τσιγάρο κόστισε τον πρόωρο θάνατο του Ρόι Σάιντερ καθώς επίσης και τον θάνατο συγγενών ή γνωστών του ιδίου του σχολιαστή!

Σε κάθε περίπτωση, τα 150 συν σχόλια από διάφορα μέλη κάτω από την ανάρτησή μου για το κάπνισμα, απέδειξαν ότι η ανάρτηση όντως ενδιέφερε κάποιους, ακόμα και εκείνους που μισούν το κάπνισμα όπως εγώ (παρότι είμαι καπνιστής). Το πιο ενδιαφέρον όμως στοιχείο της ανάρτησης περί τσιγάρου, όπως λίγο αργότερα προσπάθησα να εξηγήσω στους χρήστες του forum με μια νέα ανάρτηση, ήταν ότι απέδειξε πως στο Cinema των 70s (θυμίζω το όνομα αυτού του forum), οι χαρακτήρες των ταινιών κάπνιζαν και κάπνιζαν πολύ, είτε αυτό σήμερα μας ενοχλεί, είτε όχι.

Είτε μας ενοχλεί σήμερα είτε όχι η ατάκα του σερίφη Μάρτιν Μπρόντι «you’re gonna need a bigger boat» /θα χρειαστείς μεγαλύτερο σκάφος (ίσως η πιο διάσημη φράση σε ταινία της δεκαετίας του ’70) στα «Σαγόνια του καρχαρία» (Jaws, 1975) ειπώθηκε με ένα τσιγάρο στο στόμα του. Είτε μας ενοχλεί σήμερα είτε όχι, στην «Aποκάλυψη τώρα!» (Apocalypse now!, 1979), ο λοχαγός Γουίλαρντ έκανε όλο το ταξίδι από τη Σαϊγκόν στην Καμπότζη με ένα τσιγάρο στο στόμα του. Είτε μας ενοχλεί σήμερα είτε όχι, ο δημοσιογράφος Καρλ Μπέρνσταϊν της Washington Post ερεύνησε την υπόθεση Watergate με ένα τσιγάρο στο στόμα του όπως είδαμε στο «Ολοι οι άνθρωποι του Προέδρου» (All, the President’s Men, 1976).

Είτε μας ενοχλεί σήμερα είτε όχι, τσιγάρα χρησιμοποιήθηκαν αντί χρημάτων στις σκηνές πόκερ μεταξύ των εγκλείστων του ιδρύματος στη «Φωλιά του Κούκου» (One flew over the cuckoo’s nest, 1975). Είτε μας ενοχλεί σήμερα είτε όχι, ο Μάικλ Κορλεόνε έπαιρνε τις αποφάσεις του στον «Νονό» (The godfather, 1972) ενώ κάπνιζε χορταστικά άφιλτρα Κάμελ.

Είτε λοιπόν αρέσει στους φανατικούς μη καπνιστές είτε όχι, ήταν ο ίδιος ο αμερικανικός κινηματογράφος τον οποίο πολλοί από τους παραπάνω λατρεύουν, εκείνος που έδειξε πόσο cool ήταν να καπνίζεις εκείνη την εποχή. Οι ταινίες του Cinema of 70s, του forum στο οποίο όλοι αυτοί που διαμαρτύρονταν είναι μέλη, οι ταινίες που τόσος κόσμος αγαπάει σήμερα, στην πραγματικότητα προώθησαν το πόσο cool ήταν τότε να καπνίζεις. Κανείς δεν ενδιαφερόταν εκείνη την εποχή για το αν το κάπνισμα κάνει κακό στην υγεία. Το κάπνισμα ήταν απλώς εκεί. Στην οθόνη όλη την ώρα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν τι μπορεί να κάνουν οι φανατικοί μη καπνιστές αλλά λάτρεις του κινηματογράφου των 70s όταν ξαναβλέπουμε σήμερα μια ταινία εκείνης της περιόδου; Κοιτάζουν άραγε αλλού όταν βλέπουν ανθρώπους να καπνίζουν στην οθόνη; Γιατί αν αυτό κάνουν, σημαίνει ότι δεν παρακολουθούν καθόλου την ταινία.

Headlines