Η σπιρομέτρηση μπορεί να αποτελέσει δείκτη αγγειακών επιπλοκών και αυξημένης θνησιμότητας σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, διαπιστώνουν τώρα οι επιστήμονες.

Η παρουσία σταθερής διαταραχής στο δείκτη σπιρομέτρησης (PRISm) εμφανίζεται περίπου στο 10% του γενικού πληθυσμού και έχει αναγνωριστεί ως προγνωστικός παράγοντας δυσμενούς έκβασης στην υγεία, κυρίως σε ότι αφορά την καρδιοαναπνευστική νοσηρότητα και θνησιμότητα, επισημαίνει ο ερευνητής Γκούοτσεν Λι από το Ιατρικό Κολλέγιο Πανεπιστημίου Σουτσόου στο Σουτζού της Κίνας και οι συνεργάτες του.

Σε μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Chest, οι ερευνητές εξέτασαν δεδομένα από την Biobank του Ηνωμένου Βασιλείου σε πάνω από 20.000 άτομα με διαβήτη τύπου 2, ηλικίας 37-73 ετών.

Οι ειδικοί παρατήρησαν πως σειρά μελετών έχει δείξει ότι η εξασθενημένη πνευμονική λειτουργία και ο διαβήτης τύπου ΙΙ θα μπορούσαν να προκαλέσουν κοινές παθοφυσιολογικές βλάβες, όπως μικροαγγειοπάθεια και χρόνια φλεγμονή. Όμως δεν έχει εξεταστεί πλήρως ο πιθανός ρόλος του PRISm ως πρώιμου προγνωστικού παράγοντα ανεπιθύμητων εκβάσεων σε ασθενείς με διαβήτης τύπου 2.

Κατά τη μελέτη, εξετάσθηκε η λειτουργία των πνευμόνων με βάση τη σπιρομέτρηση. Το PRISm ορίστηκε ως ο προβλεπόμενος εξαναγκασμένος όγκος εκπνοής ανά δευτερόλεπτο (FEV1) κάτω του 80%, με αναλογία FEV1/FVC (εξαναγκασμένη δυνατότητα όγκου) τουλάχιστον 0,70. Άτομα με κανονική σπιρομέτρηση (που ορίζεται ως προβλεπόμενος FEV1 πάνω από 80% με αναλογία FEV1/FVC πάνω από 0,70) χρησίμευσαν ως ομάδα ελέγχου.

Οι επιπλοκές

Τα κύρια συμπεράσματα ήταν μείζονες επιπλοκές του διαβήτη τύπου 2, όπως μακροαγγειακά συμβάντα (έμφραγμα του μυοκαρδίου, ασταθής στηθάγχη, στεφανιαία νόσος, ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο και κάθε τύπος εγκεφαλικού επεισοδίου), μικροαγγειακά συμβάντα (διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια και διαβητική νεφρικής νόσος) και θνησιμότητα (για όλες τις αιτίες, καρδιαγγειακή και αναπνευστική).

Συνολικά, το 16,9% των συμμετεχόντων στη μελέτη (3.385 ασθενείς) είχαν αποφρακτική σπιρομέτρηση και το 22,6% (4.521 ασθενείς) είχαν PRISm. Σε σύγκριση με τα άτομα με φυσιολογική σπιρομέτρηση, τα άτομα με PRISm ήταν πιο πιθανό να είναι καπνιστές, παχύσαρκοι και να ζουν σε οικονομικά μειονεκτούσες περιοχές. Τα άτομα με PRISm ήταν επίσης σημαντικά πιο πιθανό να είναι μακροχρόνιοι ασθενείς με διαβήτη που έπαιρναν φάρμακα που μειώνουν τη γλυκόζη ή τα λιπίδια.

Η διάμεση παρακολούθηση για καθεμία από τις επιπλοκές και τη θνησιμότητα του διαβήτη τύπου 2 ήταν περίπου 12 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα, το 5% των ασθενών ανέπτυξε έμφραγμα, το 1,3% ανέπτυξε ασταθή στηθάγχη, το 15,6% είχε στεφανιαία νόσο, το 3,5% είχε ισχαιμικό εγκεφαλικό και το 4,7% είχε οποιοδήποτε τύπο εγκεφαλικού.

Όσον αφορά τα μικροαγγειακά επεισόδια, το 7,8% ανέπτυξε διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια και το 6,7% ανέπτυξε διαβητική νεφρική νόσο.

Συνολικά 2.588 ασθενείς πέθαναν κατά την περίοδο της μελέτης (15,1%), από τους οποίους οι 544 από καρδιαγγειακή νόσο και οι 319 από αναπνευστική νόσο.

Αλλαγή τρόπου ζωής – Δεν αλλάζει ο κίνδυνος

Το PRISm συσχετίστηκε σημαντικά με αυξημένο κίνδυνο για καθεμία από τις επιπλοκές και τους τύπους θνησιμότητας.

Ο κίνδυνος όμως παρέμεινε, ακόμη και μετά την προσαρμογή του τρόπου ζωής και άλλων παραγόντων.

Οι πλήρως προσαρμοσμένες αναλογίες κινδύνου για το PRISm έναντι της φυσιολογικής σπιρομέτρησης ήταν 1,23 για το έμφραγμα, 1,23 για την ασταθή στηθάγχη, 1,21 για την στεφανιαία νόσο, 1,38 για το ισχαιμικό εγκεφαλικό, 1,41 για οποιοδήποτε τύπο εγκεφαλικού, 1,31 για την διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια.

Οι προσαρμοσμένες αναλογίες κινδύνου για τη θνησιμότητα ήταν 1,34 για κάθε αιτία, 1,60 για καρδιαγγειακή θνησιμότητα και 1,56 για αναπνευστική θνησιμότητα.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης ότι η προσθήκη του PRISm σε μια βαθμολογία κινδύνου στο γραφείο βελτίωσε σημαντικά την ταξινόμηση κινδύνου και την προγνωστική ισχύ για επιπλοκές διαβήτη τύπου ΙΙ, με εξαίρεση την ασταθή στηθάγχη και τη θνησιμότητα. Βρέθηκαν λίγα στοιχεία για συσχέτιση με το φύλο, το κάπνισμα ή τη διάρκεια του PRISm και τυχόν τύπους θνησιμότητας. Ωστόσο, σε αναλύσεις υποομάδων ανά ηλικία, φύλο και διάρκεια του διαβήτη, το PRISm παρέμεινε συνδεδεμένο με αυξημένο κίνδυνο μακροαγγειακών και μικροαγγειακών επιπλοκών, καθώς και με θνησιμότητα.

Οι πιθανοί μηχανισμοί για τη σύνδεση του PRISm με τις επιπλοκές του διαβήτη περιλαμβάνουν τον ρόλο της αντίστασης στην ινσουλίνη στην επιδείνωση της πνευμονικής βλάβης σε ασθενείς με διαβήτη τύπου ΙΙ, τον αυξημένο ρυθμό χρήσης συμπληρωματικού οξυγόνου μεταξύ των ατόμων με PRISm και τον αυξημένο επιπολασμό της διεύρυνσης της πνευμονικής αρτηρίας σε τα θέματα PRISm, επισημαίνουν οι ερευνητές στη μελέτη τους.

Headlines