Ως θεραπευτής, ξέρω τι κάνει τα ζευγάρια να χωρίζουν

«Κάνω θεραπεία ζευγαριών και οικογένειας για πάνω από είκοσι πέντε χρόνια» γράφει ο Andrew Sofin στο The Walrus και συνεχίζει.

Μου αρέσει περισσότερο από την ατομική συμβουλευτική γιατί βλέπεις την αλληλεπίδραση και τη δυναμική μεταξύ των ανθρώπων. Οι πελάτες μου χωρίζονται κυρίως σε δύο κατηγορίες: Ζευγάρια με παιδιά κάτω των πέντε ετών και ζευγάρια των οποίων το μικρότερο παιδί μόλις έφυγε από το σπίτι.

Για όλα φταίει αυτό που φαντάζεστε

Η μεγαλύτερη αλλαγή που έχω δει στις σχέσεις είναι το καταραμένο smartphone: Γραπτά μηνύματα, διαδίκτυο, άμεση επικοινωνία. Τα smartphones έχουν προκαλέσει μεγαλύτερη αναστάτωση από οτιδήποτε άλλο έχω δει στην καριέρα μου.

Έχουμε κανονικοποιήσει την προτεραιότητα που τους δίνουν οι άνθρωποι όταν ξαπλώνουν στο κρεβάτι, παίζουν Wordle ή κάνουν scrolling στο TikTok αντί να μιλούν ο ένας στον άλλο. Και έχουμε συνηθίσει η επικοινωνία να είναι στιγμιαία, ενώ μια υγιής σχέση απαιτεί να επιβραδύνεις και να ακούς τον άλλον. Αλλά η ζωή μας δεν το επιτρέπει πραγματικά αυτό- ειδικά αν έχετε μικρά παιδιά, συχνά μοιάζει να ακούγεται ένα μόνιμο «πάμε, πάμε, πάμε».

Η αλλαγή που όλοι βιώσαμε

Όταν ξεκίνησε η πανδημία της COVID-19, είδα μια άμεση πτώση στη ζήτηση για συμβουλευτική, καθώς πολλοί άνθρωποι μπήκαν σε κατάσταση επιβίωσης. Πολλοί άνθρωποι μπορούν να μπουν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να τα πάνε καλά μεταξύ τους.

Αλλά καθώς περνούσε ο καιρός, οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι η πανδημία θα διαρκούσε πολύ περισσότερο. Αυτό που είδα ήταν μια χύτρα ταχύτητας. Πολλά υπάρχοντα ζητήματα βρίσκονταν σε στασιμότητα καθώς ο κόσμος είχε ταμπουρωθεί, και εν τω μεταξύ, περισσότερα πράγματα έμπαιναν «στην κατσαρόλα που σιγόβραζε».

Αυτό άσκησε μεγαλύτερη πίεση στις οικογένειες. Δύο χρόνια μετά την πανδημία, κάτι άλλαξε. Τότε ήταν που άρχισαν να με κατακλύζουν άνθρωποι που βρίσκονταν σε κρίση και στα πρόθυρα του διαζυγίου.

Ο μετασεισμός των διαζυγίων

Τα επόμενα χρόνια, νομίζω, θα δούμε τον μετασεισμό της πανδημίας στα ζευγάρια. Νομίζω ότι θα έρθει μέσα στα επόμενα ένα ή δύο, ίσως και τρία χρόνια, ειδικά για ζευγάρια με μικρότερα παιδιά που έχασαν χρόνο στο σχολείο, ή ανθρώπους που έχασαν τη δουλειά τους ή έπρεπε να ξεκινήσουν νέα καριέρα. Τα επίπεδα άγχους θα συνεχίσουν να αυξάνονται σε αυτά τα ζευγάρια μέχρι να διαλυθούν;

Το καπάκι της χύτρας πίεσης είναι ακόμα πολύ σφιχτό. Πολλοί από εμάς έχουν συνηθίσει σε νέα επίπεδα άγχους και αυτό έχει τεράστιο αντίκτυπο στα ζευγάρια.

Σε αυτή την εποχή της πανδημίας, τα ζευγάρια πρέπει να επανεξετάσουν την ισορροπία δυνάμεων: Ποιος εργάζεται; Ποιος είναι ο κύριος γονέας; Και αυτό έρχεται με πολλές επαναδιαπραγματεύσεις. Στην αρχή της πανδημίας, είδα ανθρώπους να πέφτουν σε παλιά στερεότυπα για τους ρόλους των δύο φύλων χωρίς καν να το συζητούν – οι γυναίκες εγκατέλειπαν την καριέρα τους για να μείνουν στο σπίτι με τα παιδιά, παρόλο που έβγαζαν περισσότερα χρήματα από τους συζύγους τους.

Αντί να λέμε ότι επιστρέφουμε στην κανονικότητα, αρχίστε να ρωτάτε: «Τι δημιουργούμε που θα λειτουργήσει και θα είναι υγιές για τα ζευγάρια, τις οικογένειες και τα παιδιά;».

Το μόνο καλό από όλη την ιστορία

Αν υπάρχει κάτι καλό, είναι ότι η πανδημία έριξε φως στην ευαισθητοποίηση για την ψυχική υγεία. Ειδικά για τις νεότερες γενιές, φαίνεται να είναι πολύ πιο φυσιολογικό να πηγαίνουν σε θεραπεία. Και καθώς αυτοί οι άνθρωποι μεγαλώνουν, πιθανότατα θα έχουν πολύ πιο υγιείς σχέσεις εξαιτίας αυτού.

Ενώ υπάρχει μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση για τα θέματα ψυχικής υγείας, εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλη σύγχυση σχετικά με το τι σημαίνει θεραπεία. Οι άνθρωποι συχνά λένε: «Απλά πήγαινε να δεις έναν ψυχολόγο». Αλλά αυτό είναι σαν να λες «πήγαινε να δεις έναν γιατρό».

Χρειάζεστε, όμως, κάποιον που είναι εξειδικευμένος. Και όταν το σπίτι έχει ήδη πάρει φωτιά, το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας θεραπευτής είναι να βγάλει τον πυροσβεστήρα.

«Δεν μπορώ να κάνω καμία βαθιά μεταμορφωτική δουλειά όταν η φωτιά μαίνεται. Χρειαζόμαστε προληπτική φροντίδα. Θα ήθελα πολύ οι άνθρωποι να έρχονται όταν κάτι αρχίζει να αποτελεί πρόβλημα μεταξύ τους και όχι όταν βρίσκονται σε σημείο ρήξης. Γιατί τότε, σε δύο ή τρεις συνεδρίες, μπορείτε να είστε έτοιμοι να φύγετε – τα λέμε αργότερα, τύπου».

*Με στοιχεία από thewalrus.ca