Ροκ Χάτσον: Η διπλή ζωή και η καταπιεσμένη ομοφυλοφιλία

Το «Rock Hudson’s Home Movies», το βιντεοσκοπημένο δοκίμιο-ορόσημο του σκηνοθέτη Mark Rappaport από το 1992 για τη ζωή και τον θάνατο του διάσημου ομοφυλόφιλου ηθοποιού, είναι ένας παιχνιδιάρικος, προκλητικός και μοναδικός διαλογισμός για τη διασημότητα, την ομοφυλοφιλία και τη φύση της αλήθειας στην οθόνη.

Μέσα από έναν συνδυασμό αρχειακού υλικού από τη φιλμογραφία του Χάτσον και επινοημένης αφήγησης από έναν ηθοποιό που υποδύεται τον Χάτσον, η ταινία προσφέρει ένα κερδοσκοπικό, ψευδοβιογραφικό πορτρέτο των ενδόμυχων σκέψεων του Χάτσον, χρησιμοποιώντας αυτά που γνωρίζουμε τώρα γι’ αυτόν για να φανταστούμε τι θα μπορούσε να σκεφτόταν τότε.

Καταπιέζοντας τις επιθυμίες του

Περισσότερα από 30 χρόνια αργότερα, το βιβλίο του Stephen Kijak «Rock Hudson: All That Heaven Allowed» είναι μια πιο απλή περιγραφή της ζωής και του θανάτου του Χάτσον, με επίκεντρο τις λεπτομέρειες της βιογραφίας του και τις μαρτυρίες όσων τον γνώριζαν.

Ακούμε από εραστές, συμπρωταγωνιστές και φίλους για το πόσο δύσκολο ήταν για τον Χάτσον να ζει ως κρυφός γκέι στο Χόλιγουντ τη δεκαετία του 1950 και του ’60, ενώ παράλληλα εκπροσωπούσε το πλατωνικό ιδεώδες της κινηματογραφικής βιομηχανίας του στρέιτ ρομαντικού πρωταγωνιστή, αναγκασμένος από τις περιστάσεις να ζει μια διπλή ζωή και να καταπιέζει δημόσια τις πραγματικές του επιθυμίες και ανάγκες.

Δείτε το τρέιλερ του νέου ντοκιμαντέρ

Ακούσια εκδήλωση

Αλλά όπως και ο Rappaport, ο Kijak φαίνεται να ενδιαφέρεται έντονα για τους τρόπους με τους οποίους η σεξουαλικότητα του Χάτσον εκδηλωνόταν, σε μεγάλο βαθμό ακούσια, στις ταινίες του – κωδικοποιημένη αλλά ευανάγνωστη στην επιφάνεια της εικόνας.

Ο Rappaport το έδειξε αυτό με ευφυΐα, παίρνοντας χειρονομίες και αδέσποτες ατάκες διαλόγου από διάφορες ταινίες του Χάτσον εκτός πλαισίου και τονίζοντας τις γκέι συνδηλώσεις και υπονοούμενα τους, και διαστρεβλώνοντας τα πραγματικά γκέι υπονοούμενα που οργίαζαν στις ταινίες του Χάτσον με την Ντόρις Ντέι και τον Τόνι Ράνταλ ως κραυγαλέα προφανή.

Αυτό το μέσο είναι τόσο αποτελεσματικό, στην πραγματικότητα, που ο Kijak το δανείζεται εξ ολοκλήρου, παρεμβάλλοντας επανειλημμένα αυτές τις στιγμές γκέι ευτυχίας, πολλές από τις οποίες είναι πανομοιότυπες με εκείνες του «Home Movies».

Έμπνευση κι όχι λογοκλοπή

Ο Kijak ευχαριστεί τον Rappaport στους τίτλους τέλους, οπότε μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε φιλανθρωπικά ως φόρο τιμής και όχι ως λογοκλοπή. Αλλά η σύγκριση με την ανώτερη ταινία του Rappaport δεν κάνει απαραίτητα το νέο ντοκιμαντέρ «All That Heaven Allowed» καλό.

Το ιστορικό πλαίσιο που παρέχει για την άνοδο του Χάτσον μέσα από το σύστημα των στούντιο στις αρχές της δεκαετίας του 1950 είναι λεπτό και επιφανειακό, στηριζόμενο σε διάφορες μάλλον γενικές δηλώσεις σχετικά με τις τάσεις της εποχής από ειδικούς όπως ο μελετητής του κινηματογράφου Ντέιβιντ Τόμσον, ενώ οι προσπάθειές του να διαμορφώσει μια συνεκτική αφήγηση από την καριέρα του Χάτσον οδηγούν σε μια σειρά από αμφίβολους ισχυρισμούς που ο Kijak κάνει πολύ λίγη προσπάθεια να υποστηρίξει στην πραγματικότητα, όπως ο ύποπτος χαρακτηρισμός του σπουδαίου γουέστερν του Άντονι Μαν, «Winchester ’73», ως «φτηνή ταινία περιπέτειας» και η επιπόλαιη, εντελώς άδικη απόρριψη της απολαυστικής κωμωδίας του Ντάγκλας Σερκ, με τίτλο «Έχει δει κανείς το κορίτσι μου;» (Has Anybody Seen My Gal?), του 1952, «ως κάπως «κατώτερη» των προδιαγραφών του Χάτσον».

Κρυφός gay

Το δεύτερο μισό της ταινίας μετατοπίζει την εστίασή της από τη ζωή του Χάτσον που ήταν «γεμάτη εξαπάτηση ως κρυφός gay κινηματογραφικός αστέρας» προς την παρακμή της κατάστασής του, την επιδείνωση της υγείας του και τον τελικό θάνατό του από ασθένεια που σχετίζεται με το HIV/AIDS το 1985.

Η ταινία γίνεται πιο ξεκάθαρη και πιο πειστική για αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας του Χάτσον, υιοθετώντας έναν πιο θρηνητικό τόνο καθώς εξερευνά μια ατμόσφαιρα περιφρονητικής υστερίας που επικρατούσε εκείνη την εποχή.

Ο Kijak συνδυάζει συνεντεύξεις, αρχειακό υλικό και πρωτοσέλιδα ταμπλόιντ για να δείξει πώς η φήμη του Χάτσον βοήθησε να μπει η κρίση του AIDS στη συνείδηση του στρέιτ κοινού – και πώς η κοινωνία που τον είχε αγκαλιάσει ως ετεροφυλόφιλο είδωλο της απογευματινής παράστασης τον εγκατέλειψε γρήγορα την ώρα της ανάγκης του. Η ταινία είναι δικαίως και ικανοποιητικά σκληρή με τη Νάνσι Ρέιγκαν, η οποία απέρριψε απότομα τις εκκλήσεις του Χάτσον για βοήθεια καθώς εκείνος πέθαινε.

Τελικά, έχοντας μόνο τον Χάτσον να αντιμετωπίσει, ο Kijak καταλαβαίνει τη μεγάλη εικόνα.

Δείτε το τρέιλερ του Rock Hudson’s Home Movies

*Με στοιχεία από nytimes.com