Γκουρού

Στην εποχή του ύστερου καπιταλισμού επιβάλλεται οι γκουρού του χρήματος να σχηματίζουν αγέλη σαν τους λύκους που φυλάνε το κοπάδι, όταν σε ένα τηλεριάλιτι επιχειρηματικότητας εξετάζουν τις πιθανές επενδύσεις τους πάνω στις δυνατότητες μιας έξυπνης ιδέας. Αυτή η τελετή διερεύνησης δυνατοτήτων από τη μύγα να βγάλεις ξύγκι είναι το «μπιζού» του τηλεοπτικού περιεχομένου το οποίο παρακολουθούν θεατές που συναντώνται στον αφρό της ελεύθερης αγοράς και των start uppers.

Σε αυτό συμμετέχουν παλαιάς κοπής ευρεσιτέχνες και εφευρέτες -του είδους που αγαπούσε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν για τα σκιρτήματα προόδου που στερέωναν στα γρανάζια των μηχανισμών τους – μαζί με τα βλαστάρια της ευφυούς tech επιχειρηματικότητας.

Αφού η τηλεψυχαγωγία εξάντλησε το παραδοσιακό περιεχόμενό της με τους επαγγελματίες διασκεδαστές, επένδυσε στο απρόβλεπτο ξάφνιασμα, στη ραγδαία (αν και σύντομη) επιτυχία – μιας  συνάντησης με τους νέους τρόπους παραγωγής χρήματος. Χρήμα φτιαγμένο από λόγια του αέρα, από επιχειρηματικά πλάνα δημιουργημένα σε κουτάκια του excel που οι λογιστικοί χρησμοί τους επαληθεύονται αν ο παίκτης-επενδυτής πιάσει τον στόχο του.

Εδώ και αιώνες οι πιθανότητες της λογικής σε συσχετισμό με τη γεωμετρία των μαθηματικών ανατροφόδοτησαν την ανθρώπινη νοημοσύνη και την προπόνησαν να σκέφτεται πονηρά, να μηχανεύεται διαφυγές και τεχνάσματα για να ξεγελάσει τον ανταγωνιστή της. Αν όμως δούμε τη διαδρομή του χρήματος όχι στη μικρή τηλεοπτική οθόνη αλλά με το βλέμμα του σινεφίλ θεατή θα θυμηθούμε τον «Λύκο της Wall Street».

Ο Μάρτιν Σκορσέζε με τον Ντι Κάπριο αν μη τι άλλο έκαναν μία επιτυχημένη μαύρη κωμωδία για έναν κόσμο όπου κάποιος μπορεί να βγάλει 12 εκατομμύρια δολάρια σε τρία λεπτά. Το γεγονός ότι η ταινία εισπρακτικά απέφερε παγκοσμίως 406 εκατομμύρια δολάρια αποδεικνύει την αξία του ταλέντου των δημιουργών της. Και για να δανειστούμε λίγο από τον άπλετο κυνισμό των γκουρού του τηλεριάλιτι, αν η απληστία είναι καλή, η ηθοποιία είναι ανώτερη.