Τι άλλο περιμένουμε για να καταλάβουμε ότι η κλιματική καταστροφή είναι ήδη εδώ;

Πριν από μερικά χρόνια ήταν η Καλιφόρνια. Μεγάλες φωτιές, πιο μεγάλες από ό,τι τα προηγούμενα χρόνια και πιο καταστροφικές.

Μετά ήταν η Αυστραλία, πάλι με φωτιές μεγαλύτερες από το συνηθισμένο.

Ύστερα είδαμε τον Καναδά να καίγεται και όλη η Βόρεια Αμερική να σκεπάζεται από καπνό και η ποιότητα του αέρα στις αμερικανικές μεγαλουπόλεις να επιδεινώνεται σε επικίνδυνο βαθμό.

Είδαμε την Πορτογαλία να καίγεται.

Και εμείς αφού ζήσαμε την τραγωδία στο Μάτι είμαστε αντιμέτωποι φέτος με τεράστιο κύμα πυρκαγιών, που έχει ήδη χτυπήσει αρκετές περιοχές με αποκορύφωμα την καταστροφική πυρκαγιά στη Ρόδο.

Είναι αλήθεια ότι μέχρι τώρα δεν είχαμε θύματα. Αυτό είναι σίγουρα πολύ σημαντικό.

Όμως, οι ζημιές είναι μεγάλες. Ας αναλογιστούμε ότι από τουριστικός προορισμός η Ρόδος έγινε συνώνυμη με τη μαζική διάσωση τουριστών.

Και όλα δείχνουν ότι θα συνεχίσουμε να έχουμε τέτοιες καταστροφές.

Αρκεί να σκεφτούμε ότι ήδη ζήσαμε παγκοσμίως μερικές από τις πιο ζεστές μέρες στην πρόσφατη ιστορία και ότι είναι πιθανό ο τρέχων καύσωνας να είναι ο μεγαλύτερος εδώ και πολλά χρόνια.

Σίγουρα μπορούμε να πούμε πολλά για το πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη νέα συνθήκη: να πάρουμε περισσότερα μέσα πυρόσβεσης, περισσότερο προσωπικό, καλύτερα σχέδια εκκένωσης, σαφέστερη εκπαίδευση.

Μόνο που εάν μείνουμε σε αυτά, είναι σαν να λέμε ότι οι καταστροφές θα είναι η νέα «κανονικότητα».

Θα είναι σαν να έχουμε διαλέξει μια μοιρολατρική τοποθέτηση.

Σαν να θεωρούμε ότι τα πράγματα θα γίνονται διαρκώς χειρότερα και απλώς θα είμαστε πιο προετοιμασμένοι.

Μόνο που αυτό σημαίνει ότι σε μερικές δεκαετίες ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη θα είναι μια αβίωτη ζώνη καταστροφής.

Αυτό το μέλλον θέλουμε;

Αυτό το μέλλον υποσχόμαστε στα παιδιά μας;

Γι’ αυτό το λόγο εάν είναι κάτι που πρέπει να συζητήσουμε τώρα είναι ότι η κλιματική αλλαγή δεν είναι «θεωρία συνωμοσίας», ούτε «κόλπο», αλλά πραγματικότητα που για να αντιστραφεί απαιτεί τεράστια προσπάθεια, πόρους, αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και στην καθημερινότητά μας.

Η «Πράσινη Μετάβαση» δεν είναι «επιχειρηματικό κόλπο», ανάγκη είναι ζωτική, για μια μεγάλη ανατροπή στο πώς παράγουμε, το πώς καταναλώνουμε, το πώς ζούμε.

Από το πώς θα αναμετρηθούμε με αυτή την πρόκληση θα κριθεί το μέλλον. Κυριολεκτικά.