Ο Robot Greenfield δεν παράγει σκουπίδια – Τα φοράει

Ο Robot Greenfield αποτελεί κομμάτι ενός ευρύτερου κινήματος «ακτιβισμού μηδενικών αποβλήτων», το οποίο περιλαμβάνει εκείνους που προσπαθούν να εξαλείψουν εντελώς τα σκουπίδια, καθώς και ανθρώπους που διατηρούν έναν πιο τυπικό τρόπο ζωής, αλλά περιορίζουν την ποσότητα που καταναλώνουν. Για τον Greenfield, αυτό σήμαινε να αλλάξει σχεδόν κάθε πτυχή του τρόπου ζωής του.

«Αν ο άνθρωπος που ήμουν πριν από 10 χρόνια πήγαινε μια βόλτα μαζί μου σήμερα, θα έμενε άναυδος» λέει.

Σε μια κλήση Zoom από το μικροσκοπικό του σπίτι στο Asheville, N.C., ο Greenfield εξηγεί στην Annie Midori Atherton της Washington Post πώς βρίσκει βρώσιμα φυτά, βγαίνοντας έξω για να κόψει μερικά φύλλα τριφυλλιού και άγριου μαρουλιού για σνακ.

Η καλλιέργεια του χαρτιού υγείας

Οι προσπάθειές του να διαδώσει την ευαισθητοποίηση σχετικά με ευρύτερα περιβαλλοντικά ζητήματα έχουν κερδίσει ένα σημαντικό κοινό. Το εισόδημά του προέρχεται από τα ταξίδια του σε όλη τη χώρα -με λεωφορείο ή με ωτοστόπ, καθώς δεν έχει αυτοκίνητο- για να μιλήσει.

Έχει επίσης αναλάβει ακραία προγράμματα, συμπεριλαμβανομένης μιας πρόσφατης πρωτοβουλίας για την υποστήριξη των ανθρώπων που καλλιεργούν το δικό τους χαρτί υγείας.

Δείτε το βίντεο

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Robin Greenfield (@robjgreenfield)

Η έννοια των μηδενικών αποβλήτων έχει αποκτήσει δημοτικότητα την τελευταία δεκαετία, τροφοδοτούμενη εν μέρει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Αλλά έχει επίσης συγκεντρώσει κριτική για το γεγονός ότι απαιτεί ένα επίπεδο προνομίων για την υιοθέτησή της (η δημιουργία λιγότερων σκουπιδιών είναι δύσκολη αν, ας πούμε, δεν έχετε πρόσβαση σε φιλικά προς το περιβάλλον προϊόντα ή στην κομποστοποίηση, δεν ζείτε κοντά σε κατάστημα αναπλήρωσης ή δεν έχετε χρόνο να φτιάξετε φαγητό από το μηδέν).

Κάποιοι λένε ότι ρίχνει το βάρος της περιβαλλοντικής αλλαγής στα άτομα και όχι στις εταιρείες και τους φορείς χάραξης πολιτικής. Παρόλα αυτά, όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως διαχειριστές μηδενικών απορριμμάτων το βρίσκουν βαθιά ικανοποιητικό και πιστεύουν ότι είναι ηθική επιταγή να προσπαθήσουμε όλοι να μειώσουμε τα σκουπίδια μας.

Το ψέμα της ανακύκλωσης

Η Eve Schaub, μια 52χρονη συγγραφέας στο Pawlet, Vt., διεξήγαγε ένα πείραμα με τον σύζυγό της και τις δύο έφηβες κόρες της το 2020, προσπαθώντας να περάσουν έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς να πετάξουν τίποτα.

Το εγχείρημα, για το οποίο έγραψε στο βιβλίο «Year of No Garbage: Recycling Lies, Plastic Problems, and One Woman’s Trashy Journey to Zero Waste», την έκανε να συνειδητοποιήσει πόσο σπάνια ανακυκλώνεται το πλαστικό και πόσο επιβλαβές είναι για το οικοσύστημα και την ανθρώπινη υγεία.

«Μας έχουν πουλήσει αυτό το ψέμα ότι αν όλοι ανακυκλώνουμε, όλα θα είναι μια χαρά» λέει. «Αυτό είναι ένα ψέμα. Το πλαστικό είναι πολύ δύσκολο για τα εργοστάσια ανακύκλωσης να το επεξεργαστούν. Επιπλέον, πρέπει να προσθέσετε νέες χημικές ουσίες όταν το κάνετε. Είναι αυτό το υλικό Φρανκενστάιν που δεν διασπάται και δεν φεύγει».

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Schaub έχει αποκηρύξει την ανακύκλωση.

Αντίθετα, ένα σημαντικό σημείο του βιβλίου και του τρόπου ζωής της οικογένειάς της είναι η αποφυγή προϊόντων που είναι κατασκευασμένα ή συσκευασμένα σε πλαστικό μίας χρήσης. Το έχουν πετύχει σε μεγάλο βαθμό.

Στο παρελθόν, η οικογένεια παρήγαγε 434 λίτρα σκουπιδιών την εβδομάδα. Κατά τη διάρκεια του 2020, δεν παρήγαγαν σχεδόν καθόλου (εξαίρεση αποτέλεσαν τα είδη «υγείας και ασφάλειας», όπως τα προϊόντα γυναικείας υγιεινής και τα τσιρότα).

Αυτές τις μέρες παράγουν 41 λίτρα σκουπιδιών την εβδομάδα, τα οποία μεταφέρουν, μαζί με την ανακύκλωσή τους, σε έναν τοπικό σταθμό μεταφόρτωσης απορριμμάτων. Αν και τα προϊόντα με επαναχρησιμοποιήσιμη ή ανακυκλώσιμη συσκευασία μπορεί να κοστίζουν περισσότερο, η αλλαγή αυτή τους εξοικονόμησε χρήματα με άλλους τρόπους. Η ακύρωση της υπηρεσίας αποκομιδής απορριμμάτων, για παράδειγμα, επανέφερε 65 δολάρια στον μηνιαίο προϋπολογισμό τους.

Δείτε το βίντεο

Τα σκουπίδια ενός έτους σε ένα βάζο

Η April Dickinson, μια 39χρονη ειδικός επικοινωνίας στο Spokane της Ουάσινγκτον, η οποία ζει με τον σύζυγό της και τα παιδιά της, ηλικίας 7 και 11 ετών, ακολουθεί μια πιο ευέλικτη προσέγγιση. Η οικογένειά της εξακολουθεί να έχει υπηρεσία αποκομιδής απορριμμάτων, αλλά υποβάθμισε τον κάδο στο μικρότερο μέγεθος.

Ενδιαφέρθηκε για τα μηδενικά απορρίμματα το 2016, εμπνευσμένη από δημοφιλείς προσωπικότητες όπως η Bea Johnson, η οποία έγινε διάσημη επειδή χωρούσε τα σκουπίδια ενός έτους σε ένα μικρό βάζο. Αλλά η Dickinson βρήκε τέτοιους αυστηρούς στόχους μη βιώσιμους.

«Απλά ήξερα ότι δεν ήταν ρεαλιστικό για την οικογένειά μου» λέει.

Με το να αυτοπροσδιορίζει τον τρόπο ζωής της ως η «μηδενική σπατάλη σε μια τετραμελή οικογένεια» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πιστεύει ότι συμβάλλει στην ποικιλομορφία του κινήματος δείχνοντας ότι δεν χρειάζεται να είσαι «όλα ή τίποτα».

Τα μέλη της οικογένειάς της έχουν αλλάξει πολλές από τις συνήθειές τους μαζί της. Αγοράζει τα περισσότερα ρούχα τους από δεύτερο χέρι, δεν ψωνίζει στο Amazon εδώ και χρόνια και προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει τη χρήση νερού και άλλων πόρων.

«Εδώ στην κοιλάδα Spokane Valley, οι άνθρωποι ποτίζουν το γκαζόν τους κάθε μέρα και φαίνεται να πιστεύουν ότι υπάρχει ατελείωτη ποσότητα νερού στην περιοχή» λέει.

«Είναι λίγο τρομακτικό. Έτσι, μία από τις επιλογές που είχαμε με τον σύζυγό μου ήταν να μειώσουμε δραματικά την ποσότητα του γρασιδιού που έχουμε στην αυλή μας και να το αντικαταστήσουμε με ενδημικά φυτά και φυτά ανθεκτικά στην ξηρασία».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Robin Greenfield (@robjgreenfield)

Τι γίνεται με την αγορά τροφίμων

Η εξάλειψη της σπατάλης τροφίμων απαιτεί να τρώμε διαφορετικά από τον τυπικό Αμερικανό. Ο Robot Greenfield πέρασε ένα χρόνο χωρίς να ψωνίσει από το παντοπωλείο, καλλιεργώντας και συλλέγοντας εκατοντάδες τρόφιμα. Οι Schaub και Dickinson εξακολουθούν να ψωνίζουν τρόφιμα, αλλά με επαναχρησιμοποιούμενες τσάντες, αγοράζουν χύμα όταν είναι δυνατόν και αναζητούν προϊόντα σε ανακυκλώσιμες συσκευασίες.

«Μερικές φορές είναι μια πολύ ξεκάθαρη επιλογή» λέει η Schaub. «Όπως, θα μπορούσα να αγοράσω την κέτσαπ στο πλαστικό μπουκάλι, το οποίο δεν πρόκειται να ανακυκλωθεί, ή θα μπορούσα να την αγοράσω στο γυάλινο μπουκάλι, το οποίο θα ανακυκλωθεί».

Η διαβίωση σε μια αγροτική περιοχή επιτρέπει στην οικογένεια Schaub την πρόσβαση σε επιλογές όπως η αγορά γάλακτος σε επαναχρησιμοποιούμενο μπουκάλι από ένα τοπικό γαλακτοκομείο και η αγορά κρέατος από ένα κρεοπωλείο όπου μπορεί να πάρει τα δικά της δοχεία. Αλλά πολλά σνακ είναι εκτός τραπεζιού.

«Είναι σχεδόν αδύνατο να αγοράσει κανείς πατατάκια που δεν είναι σε πλαστικό μιας χρήσης» λέει η Schaub. Το θετικό είναι ότι ωθεί την οικογένειά της να τρώει πιο υγιεινά.

Αντίο στα συσκευασμένα προϊόντα

Η Ντίκινσον είχε μια παρόμοια εμπειρία. «Συνήθιζα να αγοράζω αυτά τα μεμονωμένα πακέτα τυριού, συν ένα πακέτο τριμμένο τυρί, συν μια σακούλα τυρί σε φέτες» λέει. «Μία από τις αλλαγές που έκανα ήταν να συνειδητοποιήσω ότι στην πραγματικότητα το μόνο που χρειάζομαι είναι δύο ή τρία μπολ τυριού».

Η αλλαγή αυτή έκανε τα ψώνια φθηνότερα και ευκολότερα.

Η καθαριότητα και τα προσωπικά αντικείμενα είναι μια άλλη πρόκληση. Στην Schaub και στον Dickinson αρέσει και στις δύο η Blueland, μια εταιρεία που πωλεί προϊόντα σε επαναχρησιμοποιήσιμες συσκευασίες.

«Νομίζω ότι δοκίμασα κάθε προϊόν μηδενικών αποβλήτων στον κόσμο» λέει η Schaub.

Χρησιμοποιεί ταμπλέτες απορρυπαντικού για το πλυντήριο πιάτων και το πλυντήριο ρούχων,  ενώ λέει ότι η εύρεση ενός σφουγγαριού που δεν είναι κατασκευασμένο από πλαστικό ήταν εκπληκτικά δύσκολη. Είναι επιφυλακτική για το «πράσινο πλύσιμο» – όταν οι εταιρείες περιγράφουν ένα προϊόν με όρους όπως «βιώσιμο», οι οποίοι δεν έχουν νομικό ορισμό και μπορεί να είναι παραπλανητικοί.

«Πολλές φορές, ένα προϊόν θα πει ότι είναι φιλικό προς το περιβάλλον, αλλά αν ψάξετε πραγματικά τα υλικά θα διαπιστώσετε ότι είναι φτιαγμένο κατά 50% από μπαμπού και κατά 50% από πλαστικό» λέει η Schaub.

Για να ελέγξει τα προϊόντα τηλεφωνεί στις εταιρείες για περισσότερες λεπτομέρειες.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Robin Greenfield (@robjgreenfield)

Η σπατάλη των χαρτοπετσετών

«Ο απογαλακτισμός από τις χαρτοπετσέτες ήταν δύσκολος. Ήμουν εθισμένη στις χαρτοπετσέτες», λέει.

Αν και μπορεί να βάλει τις χαρτοπετσέτες στο κομπόστ της, αν συνέχιζε να τις χρησιμοποιεί με τον ρυθμό που τις χρησιμοποιούσε πάντα, θα γέμιζαν τον κάδο της, λέει. Ως συμβιβασμό, κρατάει μερικά ρολά βγάζοντάς τα μόνο για βαριές εργασίες καθαρισμού. Κατά τα άλλα, βασίζεται στις υφασμάτινες πετσέτες.

Όλη αυτή η προσπάθεια μπορεί να μοιάζει σαν να κολυμπάς κόντρα στο ρεύμα.

«Μπορεί να είναι πολύ δύσκολο να νιώσω ότι οτιδήποτε κάνω σε ατομικό επίπεδο έχει σημασία» λέει η Ντίκινσον. «Αλλά αυτό στο οποίο πάντα επιστρέφω είναι το γεγονός ότι το να ζω τη ζωή μου με τρόπο που ευθυγραμμίζεται με τις αξίες μου είναι πολύ ικανοποιητικό».

Η προσπάθεια για προσωπική υπευθυνότητα μπορεί να δώσει στους ανθρώπους προοπτική για πολιτικές που θα οδηγούσαν σε καλύτερα αποτελέσματα, όπως λέει.

Κόντρα στο ρεύμα

Ο Greenfield συμφωνεί. «Κάθε μέρα, πηγαίνω ενάντια στο ρεύμα της κοινωνίας» λέει. «Θα ήταν άλλο πράγμα αν ζούσα μόνος μου σε μια φάρμα και δεν ασχολούμουν με τα κοινωνικά πρότυπα και τις κοινωνικές δομές, αλλά είμαι ακόμα σε μεγάλο βαθμό μέρος της κοινωνίας, και σκοπεύω να συνεχίσω να είμαι, γιατί εκεί προσεγγίζω τους ανθρώπους».

Αναγνωρίζει επίσης ότι η ζωή του δεν είναι για όλους. «Όντας λευκός άνδρας, έχω πολλά προνόμια που άλλοι άνθρωποι δεν έχουν, και αυτό κάνει τη ζωή μου πιο εύκολη. Οπότε σε καμία περίπτωση δεν λέω στους ανθρώπους να κάνουν αυτό που κάνω εγώ. Απλά λέω, ‘Ει, ένας άλλος τρόπος είναι δυνατός’».

*Με στοιχεία από washingtonpost.com