Εκτακτα και αναμενόμενα

Πόσο ακούμε – αλήθεια – τους ειδικούς που το φωνάζουν εδώ και χρόνια όλον τον χρόνο και όχι μόνο τα καλοκαίρια, που όλοι σπεύδουμε να «φωνάξουμε» μπροστά στις εικόνες (άλλης) μιας βιβλικής καταστροφής; Αντιλαμβανόμαστε – άραγε – το λάθος που κάνουμε όταν απέναντι στις ευθείες προειδοποιήσεις των επιστημόνων για την κλιματική κρίση (που είναι ήδη εδώ) και τις συνέπειές της επιμένουμε να μιλάμε με τον ηπιότερο όρο μιας «κλιματικής αλλαγής» (που θα έρθει «κάποτε»), προσπερνώντας αδιάφορα δυσάρεστες εκτιμήσεις για το άμεσο μέλλον ως μακρινά από εμάς δυστοπικά σενάρια;

Και αφού το νιώθουμε χρόνο με τον χρόνο ότι ειδικά οι πόλεις μας γίνονται αβίωτες, ολοένα και πιο γκρίζες από τα τσιμέντα και χωρίς «ανάσες» πουθενά, γιατί δεν απαιτούμε άμεσες λύσεις και συνεργασία από τους κυβερνώντες, από την επιστημονική κοινότητα, από τους τοπικούς άρχοντες;

Οι τελευταίοι θα κριθούν μάλιστα στην κάλπη του Οκτωβρίου μετά τη λήξη της αντιπυρικής περιόδου. Αλλά πόσοι εξ αυτών κατεβαίνουν στην εκλογική κούρσα έχοντας σχέδιο για την – επείγουσα πια – πράσινη μετάβαση και την «αειφορία» και πόσοι εξ ημών νοιαζόμαστε που δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός για αυτή την εύηχη λέξη; Οσο θα απουσιάζουν μικρές ή μεγαλύτερες, πλην δραστικές, απαντήσεις εντός και εκτός πόλεων τόσο θα ενισχύονται ταχέως οι παράγοντες της κλιματικής κρίσης. Τόσο θα μένει κενού περιεχομένου η λέξη «πρόληψη».

Τόσο θα απομακρύνεται ο στόχος της «κλιματικής ουδετερότητας» και θα έρχεται πιο κοντά το σενάριο – όπως το θεώρησε πιθανό μιλώντας στο «Βήμα» ο διευθυντής της ευρωπαϊκής υπηρεσίας Copernicus δρ Κάρλο Μπουοντέμπο – σε κάποια περιοχή της Ευρώπης το θερμόμετρο να δείξει 50 βαθμούς Κελσίου τα επόμενα χρόνια.

Τα «έκτακτα» γίνονται αναμενόμενα, απαιτώντας εμπροσθοβαρή διαχείριση και έγκαιρο σχεδιασμό. Αυτός δεν πρέπει να περιλαμβάνει αρμοδίους και αναρμόδιους. Οφείλει να είναι σφαιρικός σε εθνικό πια επίπεδο, να μην αφήνει κανέναν απέξω – ούτε την ατομική ευθύνη ούτε την Τοπική Αυτοδιοίκηση ούτε βεβαίως την κεντρική διοίκηση.