Ναυάγιο: «Είναι θαύμα που είμαι ζωντανός»: – Ο Πακιστανός αστυνομικός που επέζησε στην Πύλο αφηγείται την ιστορία του

Ο Ουσμάν Σιντίτσε, 27 ετών, από την πόλη Γκουτζράτ στην επαρχία Παντζάμπ του Πακιστάν, επέβαινε στο αλιευτικό που μετέφερε εκατοντάδες ανθρώπους από τη Λιβύη στην Ιταλία και βυθίστηκε ανοιχτά της Πύλου στις 15 Ιουνίου.

Περίπου 500 άνθρωποι παραμένουν αγνοούμενοι, ενώ μόλις 104 διασώθηκαν από τους συνολικά 750 επιβάτες του. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι οι προσπάθειες της ελληνικής ακτοφυλακής να ρυμουλκήσουν το αλιευτικό μπορεί να προκάλεσαν τη βύθιση του, γράφει ο Guardian.

Αυτή είναι η ιστορία του:

«Διασωθήκαμε περίπου πέντε ή έξι ώρες μετά το ναυάγιο. Ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Ήμουν εντελώς γυμνός. Για να σωθούν κάποιοι, γραπώθηκαν από το παντελόνι μου ενώ προσπαθούσα να ξεφύγω από το πλοίο που βυθιζόταν. Έπρεπε να το βγάλω για να σωθώ.

Τυχερός μέσα σε άτυχους

Ένας φίλος καθόταν δίπλα μου, αλλά νομίζω ότι δεν κατάφερε να βρει τον τρόπο να βγει από το πλοίο καθώς βυθιζόταν. Ήξερα την έξοδο κινδύνου και το μυαλό μου δούλευε μέσα στην κρίση, οπότε ήμουν τυχερός.

Είδα ένα σωσίβιο που αιωρούνταν. Προσπάθησα να το τραβήξω και είδα μέσα ένα μωρό νεκρό μέσα. Εκείνη τη στιγμή, τρόμαξα πολύ και άρχισα να προετοιμάζομαι ψυχικά ότι θα ήμουν ο επόμενος που θα πεθάνω. Νόμιζα ότι θα τελειώσει η ζωή μου, καθώς η ακτοφυλακή μας κοιτούσε αλλά δεν μας έσωζε.

Κάθε φορά που προσπαθούσα να κολυμπήσω προς το πλοίο της ακτοφυλακής, απομακρυνόμουν από αυτό λόγω των έντονων κυμάτων. Πάλευα σε ένα κομμάτι ξύλο, το οποίο χρησιμοποιούσα για να ισορροπήσω το σώμα μου.

Ήταν ξημερώματα όταν δύο ταχύπλοα με έσωσαν. Μερικές ώρες αργότερα, με πήγαν σε ένα μεγάλο λευκό πλοίο, το οποίο χρειάστηκε περίπου οκτώ ώρες για να φτάσει στην Ελλάδα. Ήμουν στο νοσοκομείο για δύο ημέρες και ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης του ΟΗΕ με βοήθησε να επιστρέψω στο Πακιστάν.

Είναι θαύμα που είμαι ζωντανός. Ήμουν εντελώς απελπισμένος. Δεν είχαμε φαγητό για έξι μέρες στο ταξίδι. Είχα αγοράσει μερικά πράγματα πριν από το ταξίδι, αλλά μου ξεκαθάρισαν ότι δεν μπορούσαν να πάρω ούτε ένα κομμάτι χαρτί, καθώς θα αύξανε το βάρος του πλοίου. Όλοι φορούσαν απλώς τα ρούχα τους.

Χωρίς φαγητό και νερό

Δεν μας προσφέρθηκε τίποτα, παρά το γεγονός ότι μας χρέωσαν επιπλέον 100 δολάρια για φαγητό και μας υποσχέθηκαν ένα σωσίβιο. Οι άνθρωποι που ήταν στο πάνω κατάστρωμα έλαβαν λίγο φαγητό και νερό, αλλά εγώ ήμουν στο δεύτερο τμήμα του σκάφους και δεν μας δόθηκε τίποτα.

Στο Πακιστάν είμαι αστυνομικός. Ζώντας σε ένα στενό σπίτι μαζί με μια άλλη οικογένεια και έχοντας γυναίκα και παιδί, η ζωή ήταν σκληρή. Ήταν δύσκολο να επιβιώσεις εκεί. Έχοντας δει κάθε άλλο άτομο από την πατρίδα μου, το Γκουρτζάτ, να πηγαίνει στην Ευρώπη, για να εγκατασταθεί εκεί και να στηρίζει τους γονείς και τα παιδιά του για να έχουν μια καλύτερη ζωή πείστηκα να κάνω το ταξίδι.

Ήθελα ο γιος μου να έχει καλή εκπαίδευση και να βοηθήσω τους γονείς μου. Το σπίτι μας είναι τόσο μικρό, που δεν έχουμε χώρο για επισκέπτες και καλεσμένους να καθίσουν, πόσο μάλλον για να περάσουν μια νύχτα μαζί μας. Σκέφτηκα ότι αν φτάσω στην Ιταλία, θα μπορούσαν να αλλάξω το βιοτικό επίπεδο της οικογένειάς μου. Μπορώ να προσφέρω στο παιδί μου την εκπαίδευση που χρειάζεται για να γίνει αξιωματικός. Εδώ στο Πακιστάν, η εκπαίδευση είναι προνόμιο.

Ο πατέρας μου εξακολουθεί να εργάζεται, παρόλο που έχει πόνους στις αρθρώσεις και άλλα προβλήματα υγείας. Ήθελα να ξεκουραστεί. Έκανε πολλά για εμάς και πίστευα ότι ήταν δική μου ευθύνη να κάνω κάτι.

Δεν νομίζω ότι αυτή η τραγωδία θα αποτρέψει τους ανθρώπους από το να κάνουν αυτό ταξίδι. Κάποιοι στη Λιβύη μου είπαν ότι οι λαθρέμποροι ανέστειλαν τις επιχειρήσεις τους μετά το ελληνικό ναυάγιο, αλλά ότι θα ξαναρχίσουν σε μια εβδομάδα περίπου.

Το επικίνδυνο ταξίδι στην Ευρώπη

Τουλάχιστον 20.000 Πακιστανοί, πολλοί με τις οικογένειές τους, βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη Λιβύη και περιμένουν να ξεκινήσουν το ταξίδι τους μέσω πλοίου για την Ιταλία. Έξι από τους φίλους μου έχουν ήδη φτάσει στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια της δίμηνης παραμονής μου στη Λιβύη, 11 πλοία αναχώρησαν και έφτασαν στην Ιταλία.

Είναι επίσης δύσκολο να επιστρέψεις από τη Λιβύη. Αν κάποιος ζητήσει από τον μεσάζοντας να τον στείλει πίσω, θα του ζητήσει περισσότερα χρήματα. Αν κάποιος έχει δανειστεί 2,4 εκατομμύρια ρουπίες Πακιστάν, περίπου 6.500 ευρώ, για αυτό το ταξίδι, πώς μπορεί να αντέξει οικονομικά να δανειστεί περισσότερα χρήματα για να επιστρέψει;

Γνωρίζουμε ότι όλοι όσοι πηγαίνουν στη Λιβύη με σωστή βίζα έχουν προορισμό την Ευρώπη με παράνομα μέσα, επομένως η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει τους ανθρώπους να ταξιδεύουν εκεί. Δεν υπάρχει τίποτα στη Λιβύη, οπότε γιατί κάποιος να πάει στη Λιβύη εκτός από αυτό το ταξίδι στην Ευρώπη;

Δεν πήρα πολιτικό άσυλο για να μείνω στην Ελλάδα, όπως άλλοι Πακιστανοί. Την ημέρα που επέστρεψα σπίτι, άνθρωποι που μου είχαν δανείσει χρήματα ήρθαν για τα πάρουν πίσω. Ανησυχώ πραγματικά για το πώς θα τα πληρώσω. Πούλησα δύο βουβάλια, ένα ποδήλατο και τα κοσμήματα της γυναίκας μου, καθώς δανείστηκα πάνω από 1 εκατομμύριο πακιστανικές ρουπίες από φίλους και συγγενείς για αυτό το ταξίδι.

Αν ήμουν στη Λιβύη τώρα και μου έλεγαν να πληρώσω περισσότερα για να επιστρέψω στο σπίτι, δεν θα το έκανα ποτέ. Θα προτιμούσα να προχωρήσω…