Απάτριδες, ανυπεράσπιστοι και μόνοι

Η πατρίδα είναι κάτι που θα ερμηνευτεί, για όσο υπάρχει τόπος, Γη, σύνορα, όπως την καταλαβαίνει ο καθένας και η καθεμία. Για άλλο κόσμο είναι η Ανάπτυξη, τα λεφτά που θα προσφέρει. Άλλοι λένε πως είναι η ελευθερία του λαού. Κάποιοι μιλάνε για αξιοπρέπεια. Κάποιοι, για «ανόθευτο αίμα» και «σύνορα απροσπέλαστα».

Και καθώς το «ανόθευτο αίμα» με τρομάζει, θέλω να μιλήσω αλλιώς για την πατρίδα. Το μέρος εκείνο, δηλαδή, που είναι τόπος. Που ζεις, μπορείς να δουλέψεις, να πάρεις ανάσα, να χαρείς την φύση. Μεγάλη υπόθεση η φύση.

Τα καθαρά νερά. Τα δέντρα. Τα ζώα. Η πανίδα, που πανίδα είμαστε κι εμείς. Η δυνατότητα να ξεκουραστείς. Η δυνατότητα να πάρεις ανάσα.

Μια βδομάδα καίγεται, λοιπόν και τι απομένει, πέρα από την καμένη γη; Για εμάς, τους πολλούς, τι απομένει; Σίγουρα δεν θα μας μείνει κέρδος, απώλειες μετράμε.

Γιατί όταν δεν έχεις πια περιβάλλον, πεθαίνεις. Η καμένη Γη, τα μολυσμένα νερά, το χώμα που έχει καταστραφεί, θα μας αρρωστήσουν. Είναι η ψυχή, είναι και το σώμα. Το σώμα σε μολυσμένο περιβάλλον, νοσεί και μάλιστα βαριά. Κι αν δεν κερδίσει η απόγνωση, θα «χτυπήσει» η καταστροφή αλλιώς.

Έχει αλλάξει το οικοσύστημα, αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Είναι η κλιματική κρίση, σαφώς, είναι και οι επιλογές που κάνουν την πυρόσβεση κακόγουστο ανέκδοτο. Πώς μπορούμε να ελπίζουμε ότι οι αστυνομικοί, χωρίς εκπαίδευση, θα καταφέρουν να αντιμετωπίζουν την πυρκαγιά; Γιατί δεν έχουμε προσλάβει πυροσβέστες; Εναέρια μέσα περισσότερα;

Γιατί, εν ολίγοις, ειδικά μετά το Μάτι, δεν ξόδεψε η Πολιτεία χρήματα σε πυροπροστασία, ανθρώπινο δυναμικό και πυροσβεστικά μέσα; Δεν έφτανε μία τραγωδία;

Στην Αχαΐα, στο χωριό Πλάτανο, ενημέρωσαν οι κάτοικοι ότι πρόλαβαν το κακό μόνοι και μόνες. Ήταν τυχεροί που άλλαξε φορά ο άνεμος. Αυτό είναι μοναχά ένα από τα παραδείγματα. Αλλού η φωτιά κατέστρεψε τα πάντα.

Η Ρόδος έχει σβηστεί από τον χάρτη.

Η Βόρεια Εύβοια καταστράφηκε πριν δύο χρόνια και η Κάρυστος, στο νότιο τμήμα του νησιού, κοντεύει να εξαφανιστεί.

Οι εικόνες θυμίζουν προσφυγιά, άνθρωποι ανάμεσα σε φλόγες να τρέχουν να σωθούν. Κι είναι πράγματι προσφυγιά, αυτό που λέγαμε από παλιά «κλιματική προσφυγιά» να ξεριζώνεσαι, ως πυρόπληκτος πλέον, από τον τόπο σου.

Μήπως δεν είναι και αυτό ξεριζωμός από την πατρίδα σου;

Η καταστροφή της φύσης είναι αργός θάνατος. Να ξαναθεριέψει το δάσος θέλει δεκαετίες. Σενάρια «επενδυτικά» θα δείξει ο χρόνος αν ισχύουν.

Το ζήτημα είναι πως, ανυπεράσπιστοι, μόνοι απέναντι στο θηρίο της φωτιάς, που τον χειμώνα θα φέρει το θηρίο της πλημμύρας, μας στερήθηκε κάτι πολύ σημαντικό: η πατρίδα. Η πατρίδα όπως την εννοούμε ως τόπο, ως ανάσα, ως ζωή. Πρόσφυγες εντός συνόρων και πάλι πρόσφυγες είναι.

Μας καταδικάζουν να νιώθουμε τυχεροί που ζούμε ανάμεσα σε τσιμέντα. Μέχρι να τελειώσει για όλες και όλους μας το οξυγόνο.