«Οι γυναίκες του Τρούμαν Καπότε» – Τα καμώματα της ψυχρής, υψηλής κοινωνίας του Μανχάταν

Η μεγαλύτερη τραγωδία της καθ’ όλα τραγικής ζωής του Τρούμαν Καπότε ήταν ότι δεν πρόλαβε ποτέ να ολοκληρώσει το «Όταν οι προσευχές εισακούονται», το μυθιστόρημα για τα καμώματα της υψηλής κοινωνίας που ο ίδιος και ο υπόλοιπος κόσμος γνώριζαν ότι θα ήταν το αριστούργημά του.

Το οραματίστηκε ως την απάντησή του στο «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Προυστ, αλλά συμπιεσμένο σε έναν μόνο τόμο και τοποθετημένο κυρίως στη μεταπολεμική Νέα Υόρκη.

Οι βασικοί χαρακτήρες του «Όταν οι προσευχές εισακούονται» ήταν μια ομάδα γυναικών της υψηλής κοινωνίας, τις οποίες ο Καπότε αποκαλούσε στην πραγματική ζωή «κύκνους».

Μεταξύ αυτών ήταν η Babe Paley, η Lee Radziwill, η Slim Keith και η CZ Guest, καθώς και η Gloria Guinness, η Marella Agnelli και η Pamela Harriman. Ήταν πάμπλουτες, έξυπνες αν και όχι διανοούμενες, καλύτερες με τα άλογα παρά με τα παιδιά και δεν έβγαιναν ποτέ από τη λίστα με τους πιο καλοντυμένους.

Η μοναδική συγγραφική περίπτωσή του

Όλες τους λάτρευαν επίσης τον Τρούμαν Καπότε, τον μικροσκοπικό δημοσιογράφο του Νότου που δεν αγαπούσε τίποτα περισσότερο από ένα ακατάσχετο γεύμα στο Elaine’s ή στο La Côte Basque με κάποιο κακόβουλο κουτσομπολιό στο φόντο της κουβέντας του τραπεζιού, που συνήθως αφορούσε όποιον «κύκνο» είχε μόλις φύγει από το τραπέζι για να πουδράρει τη μύτη του.

Ο Καπότε είχε συγκεντρώσει όλα τα συστατικά για το αριστούργημά του, αλλά δεν μπορούσε να το κάνει. Πάντα ήταν καλύτερος ως μικρογράφος – το αφιέρωμα ή το διήγημα στο περιοδικό ήταν η ευτυχία του. Το «Πρωινό στο Τίφανις», το σημαντικότερο επίτευγμά του στη μυθοπλασία, ήταν ένα μοναδικό βιβλίο.

Η μόνη φορά που έγραψε με επιτυχία εκτενώς ήταν με το «Εν ψυχρώ», έναν θρίαμβο αληθινών εγκλημάτων που πρόλαβε το σημερινό πάθος για το είδος, περισσότερο από μισό αιώνα νωρίτερα.

Όσο περισσότερο προσπαθούσε, τόσο λιγότερο έβγαιναν οι λέξεις

Το 1975 ο Καπότε αποφάσισε σε απόγνωση να δημοσιεύσει μερικά ολοκληρωμένα κεφάλαια του «Όταν οι προσευχές εισακούονται» στο περιοδικό Esquire ως εγγύηση και ορεκτικό για ό,τι επρόκειτο να ακολουθήσει (οι προκαταβολές του τόσο από τον εκδότη όσο και από το Χόλιγουντ ήταν τεράστιες).

Τα αποσπάσματα του περιοδικού όχι μόνο προκαλούσαν αποτροπιασμό με την ειλικρίνειά τους – οι αλλαγές στα ονόματα δεν ξεγέλασαν κανέναν – αλλά αποκάλυπταν ότι το προηγουμένως αναβράζον πνεύμα του είχε εξατμιστεί, αφήνοντας μόνο μια λάσπη κακίας. Συνοψίζει τις υποτιθέμενες καλύτερες φίλες του ως «γοητευτικά ανίκανες τυχοδιώκτριες».

Οι κύκνοι όχι μόνο απέρριψαν αμέσως τον Καπότε, αλλά φρόντισαν να το κάνουν και όλοι οι άλλοι. Επτά χρόνια αργότερα ήταν νεκρός σε ηλικία 59 ετών, έχοντας βυθιστεί σε απόγνωση μεθυσμένος από ποτά και ναρκωτικά.

Δεν πρόκειται για ένα roman à clef

Στις ευχαριστίες του βιβλίου «Capote’s Women», ο Αμερικανός συγγραφέας και δημοσογράφος, Λόρενς Λέμερ, εξηγεί ότι αποφάσισε να γράψει το βιβλίο που ο Τρούμαν Καπότε δεν κατάφερε ποτέ. Δεν πρόκειται για ένα roman à clef, αλλά για μια σωστά τεκμηριωμένη (κυρίως σε δημοσιευμένες βιογραφίες) μη μυθοπλαστική αφήγηση του πώς ήταν η ζωή «ως μέλος της κοριτσίστικης συμμορίας του» ο Καπότε.

Σχεδόν αμέσως, όμως, αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα – ίσως το ίδιο που αντιμετώπισε και ο Καπότε. Οι γυναίκες αυτές, όντας οι τυχερές ιδιοκτήτριες δεύτερων, τρίτων και τέταρτων σπιτιών, πηγαινοέρχονταν μόνιμα μεταξύ του Χάμπτονς και της Βενετίας μέσω Παρισιού. Ενώ μπορεί να είχαν κοινούς μόδιστρους και ακόμη και συζύγους, σπάνια βρίσκονταν όλες στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή.

Δείτε ένα βίντεο με «κύκνους»

Ζόρικα, προνομιούχα κορίτσια

Δεδομένης της έλλειψης σημείων διασταύρωσης, το μόνο που μπορεί να κάνει ο Λέμερ είναι να μας δώσει μια σειρά από διακριτά και ουσιαστικά παράλληλα πορτρέτα των κύκνων. Υπάρχει η Lee Radziwill, η οποία μεγάλωσε στη σκιά της αδελφής της Jacqueline Kennedy.

Ενώ η Τζάκι εμφανίζεται επίμονη και πειθαρχημένη, η Lee σπαταλούσε τη ζωή της στο αλκοόλ και φρόντιζε να είναι πάντα λίγο πιο αδύνατη από τη μεγάλη της αδελφή. Ή τι γίνεται με την CZ Guest, η οποία μπήκε με ένα λευκό άλογο στην αίθουσα χορού του Waldorf Astoria το 1955, δεκαετίες πριν η Bianca Jagger δοκιμάσει το ίδιο κόλπο στο Studio 54;

Η Pamela Harriman είναι η πιο ενδιαφέρουσα από όλες -παντρεύτηκε τον γιο του Winston Churchill για να μπει στην αγγλική αριστοκρατία και στη συνέχεια, αφού τον παράτησε, κατέληξε να γίνει η ίδια πρέσβειρα των ΗΠΑ στο Παρίσι.

Ο Λέμερ εργάζεται σκληρά για να αποσπάσει κάθε ίχνος ενθουσιασμού και γοητείας από αυτά τα συστατικά. Υπάρχουν πορτραίτα του Cecil Beaton, φορέματα του Courrèges, σαμπάνια με τον κουβά.

«Αλλά όπως ακριβώς ο Καπότε δυσκολεύτηκε να κάνει αυτό το υλικό να τραγουδήσει, όταν επεκτάθηκε σε βιβλίο, έτσι και ο Λέμερ θέλει δουλειά για να μας κρατήσει να επενδύσουμε στη χρυσοποίκιλτη ερημιά όλων αυτών» γράφει στην κριτική του για το βιβλίο η Kathryn Hughes στην Guardian.

*Με στοιχεία από theguardian.com