Φωτιά και θάνατος! Μια ζωή γεμάτη πληγές του παρελθόντος που κάθε καλοκαίρι ανοίγουν, και γεμίζουν τον κόσμο… σαν τα ζουμιά που κυλάνε στο σαγόνι από τη φέτα το καρπούζι στο χέρι. Κι ύστερα χάνονται. Για λίγο, γιατί ο χρόνος δεν επουλώνει τις πληγές. Απλά ό,τι δε θέλουμε να φανεί πως πονάει λέμε ότι δεν είναι καν εκεί.

Ήμουν μόλις τεσσάρων ετών όταν έχασα τον παππού μου. Έφυγε από τη στεναχώρια του, επειδή κάποιος αποφάσισε να βάλει φωτιά ενώ φυσούσε σ’ ένα μικρό χωριό στην Ικαρία και η πύρινη λαίλαπα κατάπιε το βιός του. Έχουν χαραχθεί μέσα στην ψυχή μου τα λόγια που έγραψε η μητέρα μου πάνω στο μνήμα του:

«Ταξίδι δίχως γυρισμό σκέφτηκες γρήγορα να κάνεις,

Δεν ήθελες κανέναν να πικράνεις και όμως οι άνθρωποι σου έκαναν κακό,

Σου κάψανε πατέρα το χωριό, σου βάλανε φωτιά και στη ζωή σου

Εσύ με έμαθες στη γη να περπατώ, και ‘γω ζητώ φτερά για την ψυχή σου…».

Ακόμη θυμάμαι τη γιαγιά μου να μου μιλάει για τη φύση, και τις διαρκείς προτροπές της να αγαπάμε τα δέντρα, αυτούς τους «καλοπροαίρετους γίγαντες» που συντροφεύουν με το φιλικό τους θρόισμα τους περαστικούς.

Λίγα χρόνια αργότερα στις 30 Ιουλίου 1993, και πάλι στην Ικαρία, καταγράφεται η πιο πολύνεκρη μέχρι τότε πυρκαγιά στη χώρα, με 13 ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους και περισσότερα από 20.000 στρέμματα να γίνονται στάχτη. Η αγωνία της μάνας μου να βρει τον 13χρονο αδερφό μου, ο οποίος είχε πάει στο σπίτι της άλλης γιαγιάς, πολύ κοντά στο επίκεντρο της φωτιάς, δεν ξεχνιέται.

Εκεί έμαθα για πρώτη φορά το τι σημαίνει αυτοθυσία αλλά και κρατική αδράνεια…

Τρεις νεαροί ο Γιώργος Κηρύκου, ο οποίος συμμετείχε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο Δημήτρης Τσαγανός και ο Ηλίας Φυσίδας προσπάθησαν να σώσουν τους συγχωριανούς αλλά κάηκαν ζωντανοί.

Οι εμπρηστές είχαν ξαναχτυπήσει, άσχετα αν δεν συνελήφθη ποτέ κανείς. Και για την τότε κυβέρνηση όλα καλά καμωμένα, ούτε παραίτηση, ούτε ανάληψη ευθύνης. Τη μόνη ευθύνη ανέλαβαν οι τρεις αυτοί ήρωες που θυσίασαν τη ζωή τους για την προστασία των αλλων.

Το σκίτσο του Κ. Μητρόπουλου από «ΤΑ ΝΕΑ» το 1993 – Πιο επίκαιρο από ποτέ…

Καθώς γράφω αυτές τις λέξεις, το μυαλό αρχίζει να πλανιέται σε παλιές αναμνήσεις, αυτές που κάνουν την εμφάνιση τους σαν απόσπασμα ονείρου. Κάπως έτσι εμφανίζονται οι «μαύρες σελίδες», όπως ήταν οι φωτιές αργότερα στη Σάμο, στην Ηλεία, στο Μάτι και πάει λέγοντας… «Μαύρες σελίδες» αλλά με… λευκούς ιππότες, τους πυροσβέστες, τους εθελοντές και όσους έσπευσαν να βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούσε ο καθένας τον συνάνθρωπό του…

Η πληγή ξανάνοιξε στις 25 Ιουλίου, όταν ο Αντιπτέραρχος Χρήστος Μουλάς, μαζί με τον συνάδελφό του Περικλή Στεφανίδη, έβαλαν φτερά αγγέλου τόσο νωρίς και τόσο άδικα… Έπρεπε να ζήσουν ανέμελες στιγμές της νιότης, να γελάσουν δυνατά, να τραγουδήσουν, να χορέψουν, αλλά…

Και το αγέννητο αγοράκι του Χρήστου έπρεπε να γνωρίσει τον μπαμπά του, αλλά…

Απλά εύχομαι από εκεί ψηλά να συνεχίσει να μας δείχνει τον δρόμο… Το πιο δυνατό άστρο στον ουρανό με το αέναο φωτάναμά του να χαράζει τα μονοπάτια μας, μήπως και καταφέρουμε να κάνουμε κάτι σωστό ως κοινωνία…

Οι πληγές μας είναι η μόνη μας ελπίδα… να πονάμε και να μην ξεχνάμε μέχρι να αλλάξουν όλα, μέχρι να γυρίσει ανάποδα ο ντουνιάς…

Headlines