ΣΥΡΙΖΑ: Η δυστοκία να βρεθούν υποψηφιότητες μια ανάσα πριν τις κάλπες

Ήταν αναμενόμενο μετά από τις δύο εκλογικές ήττες και την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα να μην περιμένουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ να επιδείξει τα γρήγορα αντανακλαστικά στα οποία είχε συνηθίσει τους ψηφοφόρους πριν από κάλπες παρελθοντικών εκλογών. Αφενός, μιλάμε για ένα κόμμα χωρίς πρόεδρο, με όλο τον εσωτερικό αναβρασμό που αυτό συνεπάγεται, αφετέρου δε, η ήττα έχει την κακή συνήθεια να φέρνει αμφιβολίες, ακόμη και σε έμπειρα μέλη.

Εν ολίγοις, πολλές και πολλοί δεν θέλουν να αναλάβουν το βάρος ακόμη μίας εκλογικής μάχης με εξαιρετικά ρευστά αποτελέσματα. Αυτό είναι και ο λόγος που, μέχρι στιγμής, έχουν ανακοινωθεί οι στηρίξεις σε μόλις εφτά περιφέρειες, εκ των οποίων η Αττική, όπου ο κ. Ιωακειμίδης κατεβαίνει ως ανεξάρτητος υποψήφιος.

Φυσικά, η «λύση» Ιωακειμίδη δεν πρέπει να θεωρηθεί λύση ήττας, αφού πρόκειται για έναν άνθρωπο πολύ έμπειρο στην αυτοδιοίκηση, καθώς διετέλεσε δήμαρχος Ρέντη και μετά του ενοποιημένου δήμου Ρέντη-Νίκαιας από το 2010.

Επίσης, η στήριξη στον κ. Ιωακειμίδη έρχεται ως απάντηση στα σενάρια συνεργασιών με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, κάτι που επιχείρησε να «περάσει» ο Χρήστος Σπίρτζης, αλλά μειοψήφησε, με αποτέλεσμα ο ίδιος να εγκαταλείψει τον σχεδιασμό των αυτοδιοικητικών εκλογών, αφού μάλιστα παραιτήθηκε και από την ΠΓ του κόμματος.

Ο κ. Ιωακειμίδης είναι ένας υποψήφιος που ταιριάζει στην αντίληψη της νέας κατάστασης την οποία απέκτησε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εθνικές εκλογές: το σαφές ιδεολογικό πρόσημο, που δεν «χωράει» το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σε αυτήν την κατεύθυνση. Η επιλογή του Γιώργου Ιωακειμίδη, ανθρώπου που προέρχεται από την Ανανεωτική Αριστερά, είναι, πέρα από τα υπόλοιπα, ένα πολιτικό μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα σταλμένο από τη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας.

Έλλειψη συνεννόησης

Από χθες, Παρασκευή, περιμέναμε να δούμε «λευκό καπνό» από την Κουμουνδούρου, αφού είχε γίνει γνωστό πως θα ανακοινωθούν τουλάχιστον (οι) περισσότερες υποψηφιότητες σε περιφέρειες και κεντρικούς δήμους. Ωστόσο, η μεγάλη -και μοναδική- ήταν αυτή της υποψηφιότητας του Γιώργου Ιωακειμίδη στην Αττική. Επίσης, ανακοινώθηκε η Χρύσα Καραγιάννη για το Νότιο Αιγαίο.

Η Κουμουνδούρου δεν έχει καταλήξει ούτε για δήμο Αθήνας και Θεσσαλονίκης, ούτε για την αντίστοιχη Περιφέρεια του Βορρά. Το ίδιο ισχύει και για την τεράστια πλειοψηφία των μεγάλων δήμων της χώρας: δεν υπάρχουν ανακοινώσεις υποψηφίων για δήμους Κρήτης, Ηπείρου, Θεσσαλίας κλπ.

Σίγουρα οι καταστροφικές πυρκαγιές ήταν ανασταλτικός παράγοντας για τις διαδικασίες σε τοπικό επίπεδο, που θα έφερναν αποτελέσματα και στην Κουμουνδούρου (πχ. ο ΣΥΡΙΖΑ Βόλου σίγουρα δεν είναι σε συνθήκες να προτείνει δήμαρχο αυτήν την στιγμή).

Αλλά το μεγάλο πρόβλημα έχει ξεκινήσει πολύ καιρό πριν και είναι, ουσιαστικα, η αλλαγή των συσχετισμών της πλειοψηφίας. «Πρόβλημα», επειδή καθυστερεί τις αποφάσεις, όχι επειδή αλλάζει την γραμμή.

Όμως, αυτή που φαινόταν ως πλειοψηφία το προηγούμενο διάστημα και επιχειρούσε συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, τώρα έχει παταγωδώς ηττηθεί. Μόνο λίγα στελέχη εντός της Πολιτικής Γραμματείας (κοντά στο κομμάτι των πρώην προεδρικών που εκπροσωπούν κυρίως Σπίρτζης – Πολάκης – Νοτοπούλου, προσβλέπουν ακόμη σε τέτοιες συνεργασίες, με επιχείρημα «να συσπειρωθούν οι προοδευτικές δυνάμεις ενάντια στην Δεξιά».

Η πλειοψηφία, όμως, κρίνει πως κάτι τέτοιο θα κοστίσει στον ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί τον βασικό κορμό των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας και που, ακόμη και μετά την εκλογική συντριβή, παραμένει αξιωματική αντιπολίτευση. Μια θέση εντός του δημοκρατικού κοινοβουλίου για την οποία ο Νίκος Ανδρουλάκης χτίζει ήδη αφήγημα και οι τυχόν συνεργασίες, θα μπορούσαν να του δώσουν ένα μεγάλο αβαντάζ.

Το στοίχημα

Το πολύ βασικό ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είναι πως καλείται να αντιμετωπίσει τις πρώτες μετά Τσίπρα εκλογές, χωρίς να έχει ακόμη εκλέξει νέα ή νέο πρόεδρο. Το κόμμα της Αριστεράς είναι ακέφαλο και άρα απείθαρχο, σε σημείο που κάποια στελέχη προερχόμενα από τις τάσεις του κόμματος, βλέπουν την ευκαιρία να μετρήσουν τις εσωτερικές τους δυνάμεις.

Αυτή η προεκλογική περίοδος χαρακτηρίζεται από μεγάλη δυστοκία από πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ κι αντί για μπρα-ντε-φερ με τους πολιτικούς του αντιπάλους, χάνει χρόνο σε εσωτερικές διαμάχες.

Έτσι, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καλείται να φέρει εις πέρας δύο πράγματα: να τιμήσει τον ρόλο του ως κόμμα της Αριστεράς και της Δημοκρατίας, ειδικά με δεδομένο ότι η ακροδεξιά απειλή διαρκώς πλησιάζει να καταφέρει αν όχι νίκες, ισχυρή αντιπολίτευση στον επικρατών ορμπανισμό, αποτελώντας -ξανά- τον κορμό των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας. Και ο χρόνος λιγοστεύει επικίνδυνα.