Οι «φουνταριστοί», το χρυσό που χάθηκε και το «γιατί» είναι μεγάλη ομάδα η εθνική πόλο

Κοιτάς τον θριαμβευτικό αγώνα με τη Σερβία. Τότε που οι αντίπαλοι… πνίγηκαν από το πάθος και τις εμπνεύσεις του (κόουτς) Βλάχου και των παικτών. Ένα εκκωφαντικό 13-7 που ήρθε και έμοιαζε με έκπληξη σημαντική. Κι όμως, δεν ήταν! Ο λόγος; Οι παίκτες απέδωσαν το μάξιμουμ, με απλά λόγια τους «έπιασαν όλα», είχαν ένα σχεδόν εξωπραγματικό 6/7 στον «παίκτη παραπάνω», ο δε Κωνσταντίνος Κάκκαρης, υπήρξε θεριό αληθινό στα λίγα μέτρα μπροστά στην αντίπαλη εστία.

Πήρε δύο αποβολές, πέτυχε τρία γκολ, με το παραπάνω η δουλειά για τον καλύτερο …σέντερ φορ της Ευρώπης, σύμφωνα φυσικά και με την ηχηρή μεταγραφή που έκανε ο ηλικίας 24 ετών «φουνταριστός» στις αρχές καλοκαιριού. Πήγε στην Προ Ρέκο, την πρωταθλήτρια Ευρώπης για την τελευταία τριετία, πάει να πει αυτό είναι λες και μεταγράφεται ένας παίκτης στη Ρεάλ Μαδρίτης! Ο πρώτος Ελληνας πολίστας που θα παίξει εκεί και μαζί με τον Δημήτρη Νικολαϊδη, έχουμε στην εθνική ομάδα το καλύτερο δίδυμο στον κόσμο.

Το μεσημέρι του Σαββάτου ο τελικός με την Ουγγαρία. Ένα ματς γεμάτο άγχος και δεν ήταν καθόλου παράξενο. Με την άμυνα των Ούγγρων να «κλείνει» ώστε να περιορίσει τις πάσες στους «φουνταριστούς» και κατά συνέπεια έπρεπε να έρθουν γκολ από την περιφέρεια. Το είδαμε είτε από τον Γεννηδουνιά, είτε από τον Σκουμπάκη και φυσικά από τον (υποτιμημένο) Γκιουβέτση που έπιανε σουτ λες και μέσα του κυλούσε …αίμα ουγγρικό! Αλλά στα τρία μέτρα τι συνέβη; Κάπου εκεί άρχισαν τα δύσκολα. Κανένα γκολ ο Νικολαϊδης, μηδέν ο Κάκκαρης και το σύνολο ήταν 4/12 για την εθνική ομάδα στον «παίκτη παραπάνω», χαμηλό για τις απαιτήσεις ενός τέτοιου αγώνα. Ο δε Κάκκαρης, είδε τη μπάλα «να μπαίνει και να βγαίνει» σε μια προσπάθειά του ένα λεπτό προτού ολοκληρωθεί το ματς, μια ευκαιρία από αυτές που λες «δύσκολα χάνονται»…

Πίκρα μεγάλη για το χρυσό που χάθηκε και έπεσε στον βυθό της πισίνας στη Φουκουόκα. Θάμπωσε το όνειρο. Και τα μάτια όλων γέμισαν με δάκρυα και μάλλον αυτό είναι η μεγαλύτερη νίκη/ επιτυχία της ομάδας. Γιατί όταν θέλεις να λέγεσαι «μεγάλος» βάζεις τον πήχη των απαιτήσεων ψηλά και δεν πιπιλάς την καραμέλα «πάμε και όπου βγει» ή το επίσης κοινότοπο «κάθε ματς είναι τελικός». Προπονητής και παίκτες δεν δίστασαν να εκστομίζουν το «θέλουμε το χρυσό», αυτό απαίτησαν από τους εαυτούς τους και για τον συγκεκριμένο λόγο τους αγαπάμε.

Κι ας μην το έφεραν. Δεν πειράζει- ας είναι. Στο Τόκιο ήττα με τρία γκολ από τη Σερβία στον τελικό των Ολυμπιακών, στο Παγκόσμιο τα πέναλτι μας φρέναραν και προέκυψε το δεύτερο μετάλλιο, είναι σαφές ότι ανεβαίνουμε σκαλί σκαλί. Αλλά η κλίμακα που φτάνει στον παράδεισο έχει λίγα σκαλοπάτια ακόμη…20:44