Έφτασα 45 για να ακούσω έναν προπονητή οποιουδήποτε αθλήματος να λέει «συγγνώμη, έκανα λάθος». Όχι σε μια συνέντευξη Τύπου, που λίγοι μπορεί να το έχουν ψιθυρίσει εξ ανάγκης, αλλά στους παίκτες του ακαριαία, στο time-out που -κατά την άποψή του- δεν έπρεπε να έχει πάρει ποτέ. Και εν συνεχεία σε ζωντανή μετάδοση μετά από έναν τελικό παγκοσμίου πρωταθλήματος που η εθνική πόλο των ανδρών δεν είχε ξαναπαίξει στην ιστορία της.

Ας απαντήσουμε μερικά ήσσονος σημασίας ερωτήματα. Λέω ήσσονος, διότι το μείζον σε τούτη την περίπτωση είναι ότι  ο άνθρωπος αυτός έχει το ήθος, την ακεραιότητα, τη συγκρότηση, την υπευθυνότητα, την ευαισθησία να αναλάβει ειλικρινώς και κλαίγοντας την ευθύνη και να μην τη φορτώσει (αν ακολουθούσε την πρακτική συναδέλφων του όλων των σπορ) σε οποιονδήποτε Κάκαρη, Φουντούλη, Παπαναστασίου.

1) Γιατί πήρε το time out στα 39 δευτερόλεπτα και ενώ ο Φουντούλης έχει κλέψει, υπάρχει αποβολή και η Ελλάδα βγαίνει στην κόντρα 2 εναντίον ενός, λίγο κάτω από το μέσον της πισίνας;

Το πήρε διότι η ακαριαία και ενστικτώδης κίνηση των προπονητών 9 στις 10 φορές που αποβάλλεται αντίπαλος παίκτης στα τελευταία λεπτά κρίσιμα λεπτά είναι να παίρνουν time out.

2) Γιατί ζήτησε συγγνώμη θεωρώντας ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας του;

Ζήτησε συγγνώμη διότι θεώρησε ότι έκοψε την κόντρα που θα κατέληγε σε σχεδόν βέβαιο γκολ ή θα μας είχε αποφέρει πέναλτι, αφού σύμφωνα με τους νέους κανονισμούς κάθε επαφή σε τέτοια συνθήκη είναι πέναλτι.

3) Γιατί (ίσως) δεν έκανε και τόσο λάθος 

Στο φινάλε του ματς οι παίκτες ήταν εξαντλημένοι από το ασύλληπτο θρίλερ που είχε παιχτεί. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ούτε ότι η πάσα προς τον παίκτη της κόντρα θα ήταν σωστή, ούτε ότι, αν εκείνος έπαιρνε τη μπάλα, θα έφτανε μέχρι την αντίπαλη εστία με αρκετή δύναμη για να σουτάρει αξιοπρεπώς, ούτε ότι ο Ούγγρος θα τον ακουμπούσε κατά τρόπον τέτοιο ώστε να δοθεί πέναλτι.

Εν ολίγοις (αν και ο προπονητής ξέρει πάντα απείρως καλύτερα) δεν είμαι βέβαιος ότι η φάση θα κατέληγε σε γκολ. Θεωρώ μάλιστα τους Ούγγρους (από τους οποίους οι Έλληνες πολίστες είναι καλύτεροι το 2023 για το οποίο συζητάμε) κατά τι πιο καλά «κολυμπημένους» από εμάς. Άλλωστε, μέσα στο ίδιο ματς είχαμε χάσει αντίστοιχη ευκαιρία.

Επίσης, υπάρχουν περιπτώσεις αντίστοιχες που ο προπονητής έχει φάει ανάθεμα γιατί δεν πήρε time out. Είναι κάτι παρεμφερές με την απόφαση «κάνω ή δεν κάνω φάουλ» στις ειδικές καταστάσεις ενός αγώνα μπάσκετ.

Αυτή η ομάδα είναι δημιούργημα του Θοδωρή Βλάχου. Την έφτασε μέχρι τους τελικούς Ολυμπιακών Αγώνων και Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Ακόμα κι αν έκανε λάθος, στα σίγουρα δεν είναι ούτε για κλάματα, ούτε για συγγνώμες, ούτε για να το βλέπει στον ύπνο του μέχρι το Παρίσι. Στο οποίο παρεμπιπτόντως η εθνική μας μπορεί να κάνει το step-up και να ακούσουμε τον εθνικό ύμνο.

Σε τέσσερις μήνες η εθνική θα μαζευτεί ξανά για να παίξει Ευρωπαϊκό, Παγκόσμιο και Ολυμπιακούς Αγώνες. Το χρυσό θα έρθει. Γιατί; Διότι αφενός οι παίκτες της Ελλάδας είναι οι καλύτεροι στον κόσμο στις θέσεις τους (και ο προπονητής επίσης στη δική του) και κυρίως γιατί είναι ομάδα με στέρεες βάσεις σε ισχυρές και σπάνιες προσωπικότητες. Πλέον και με έντονες τις πινελιές αυτοπεποίθησης.

Δεν λέω «δεν πειράζει», ούτε «όχι δάκρυα». Ούτε «χρυσοί στις καρδιές μας». Πειράζει και μάλιστα πολύ. Όχι εμένα και εσάς. Ποιος ασχολείται μαζί μας που δεν ασχολούμαστε μαζί τους όσο πρέπει; Πειράζει τους ίδιους. Τους πονάει πολύ. Αλλά ταυτόχρονα τους πεισμώνει. Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, αλλά τα κεφάλια δεν ήταν κατεβασμένα. Τα πρόσωπα ήταν κλαμένα, αλλά το κεφάλι ήταν υπερηφάνως ψηλά.

Ο Θοδωρής Βλάχος το μεσημέρι της 29ης Ιουλίου έγραψε αθλητική ιστορία. Και αυτό δεν αφορά στη μπάλα, το νερό και το χλώριο. Αφορά στις αξίες και στις αρχές που έχουν όσοι υπηρετούν αυτό το ξεχωριστό σπορ. Το οποίον έχει την πιο επιτυχημένη εθνική όλων των εποχών σε όλα τα σπορ. Που παράγει ασταμάτητα. Που η μια γενιά διαδέχεται την άλλη και την βελτιώνει.

Υπερήφανος δεν είμαι. Διότι δεν κάνω όσα θα ήθελα για αυτούς. Το ίδιο ισχύει και για όλους εσάς που σήμερα γεμίσατε με την υπερήφανη παρουσία σας τα social media.

Μπορούμε όμως να πούμε ότι τους αγαπάμε, τους σεβόμαστε και μαθαίνουμε από όλα όσα είναι, από όλα όσα φέρουν!

Θοδωρή, σκούπισε τα δάκρυα.

Ξαναγίνε εκείνος ο Θοδωρής που γνώρισα ένα χιονισμένο Σαββατόβραδο του 2001 στην ανοιχτή πισίνα της Γλυφάδας.

Headlines