Παντρεύτηκαν για να ζήσουν στο εξωτερικό και να γλιτώσουν. Αλλά δεν ξαναείδαν ποτέ τους συζύγους τους

Όπως και πολλές άλλες γυναίκες στο κρατίδιο Παντζάμπ, επί μακρόν κόμβος μετανάστευσης από την Ινδία, η Sharndeep Kaur φιλοδοξούσε να παντρευτεί έναν Ινδό που εργαζόταν στο εξωτερικό και να τον ακολουθήσει σε μια πιο ευημερούσα ζωή στο εξωτερικό.

Στις 13 Ιανουαρίου του 2014, νόμιζε ότι το όνειρό της είχε γίνει πραγματικότητα. Εκείνη την ημέρα σε έναν ναό Σιχ, παντρεύτηκε τον Harjinder Singh, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από την Ιταλία, και μετακόμισε με την οικογένειά του.

Μετά από λίγες ημέρες, όμως, τα πεθερικά της άρχισαν να απαιτούν από αυτήν περίπου 10.000 δολάρια ώστε να μπορέσει ο σύζυγός της να μετεγκατασταθεί στον Καναδά. Όταν η Sharndeep δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τα χρήματα, την άφησαν νηστική και τη χτύπησαν, σύμφωνα με καταγγελία στην αστυνομία που δεν οδήγησε σε κατηγορίες.

Η αρχή της δυστυχίας της

Οκτώ εβδομάδες μετά το γάμο, ο σύζυγός της επέστρεψε στη δουλειά του σε μια γαλακτοβιομηχανία στην Ιταλία. Η Kaur δεν τον είδε ποτέ ξανά. «Οι μέρες έγιναν εβδομάδες και μετά μήνες» είπε πρόσφατα στο σπίτι της στο χωριό Fateh Nangal. «Και τα μάτια μου συνέχισαν να τον ψάχνουν».

Η Kaur δεν ήταν μόνη της στη δυστυχία της. Δεκάδες χιλιάδες Ινδές γυναίκες έχουν εγκαταλειφθεί από συζύγους που εργάζονται στο εξωτερικό, σύμφωνα με κυβερνητικούς αξιωματούχους και ακτιβιστές, παγιδεύοντας πολλές από αυτές στα σπίτια των πεθερικών τους σύμφωνα με τα τοπικά κοινωνικά έθιμα, ακόμη και για δεκαετίες.

Ορισμένες γυναίκες που έχουν εγκαταλειφθεί από τους συζύγους τους είναι θύματα των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων της αλλαγής των συνθηκών. Άλλες, ωστόσο, έχουν υποστεί απροκάλυπτη εξαπάτηση, οι οικογένειές τους έχουν εξαπατηθεί από προίκες, έξοδα για μήνα του μέλιτος και πληρωμές για βίζα.

Photo: Samrat Khadka / Unsplash

Οκτώ γυναίκες έκαναν τη διαφορά

Υπάρχουν ελάχιστα ένδικα μέσα διαθέσιμα για τις γυναίκες των οποίων οι σύζυγοι φεύγουν, και η καταδίωξη των ανδρών βάσει γενικότερων νόμων μπορεί να είναι δύσκολη εάν βρίσκονται στο εξωτερικό. Όμως οκτώ γυναίκες κατέθεσαν αίτηση στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδίας σε μια προσπάθεια να πιέσουν την κυβέρνηση να θεσπίσει πολιτικές για την αντιμετώπιση αυτού που χαρακτήρισαν ως ένα ευρέως διαδεδομένο πρόβλημα.

Ένας πρώην δικαστής που ήταν επικεφαλής μιας επιτροπής που εξέτασε το θέμα στο Παντζάμπ δήλωσε ότι μόνο στο εν λόγω κρατίδιο υπάρχουν 30.000 τέτοιες περιπτώσεις.

Ενώ το Παντζάμπ, το μοναδικό κρατίδιο της Ινδίας με πλειοψηφία Σιχ, φιλοξενεί μερικές από τις πλουσιότερες γεωργικές εκτάσεις της χώρας, εδώ και καιρό παλεύει με την ανεργία και τη χρήση ναρκωτικών. Οι διαφημιστικές ταμπέλες που προωθούν κέντρα εκπαίδευσης στην αγγλική γλώσσα και εταιρείες παροχής συμβουλών για τη χορήγηση βίζας αποτελούν απόδειξη της φυγής στο εξωτερικό. Νεαροί άνδρες συχνά αναγκάζουν ηλικιωμένους συγγενείς να πουλήσουν γη για να μπορέσουν να μεταναστεύσουν.

Η φιλοδοξία των αντρών σε μία άνιση κοινωνία

Ένα πρόσφατο απόγευμα, σε ένα κυκλικό κόμβο στο Κοτλί, ένα χωριό που περιβάλλεται από χωράφια με ρύζι και ζαχαροκάλαμο, δώδεκα ηλικιωμένοι άνδρες κάθονταν κάτω από ένα δέντρο και συζητούσαν τα προβλήματα των ταλαιπωρημένων αγροτών: Χαμηλά εισοδήματα, βουνά από χρέη και, σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτοκτονίες.

«Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλοι θέλουν να πετάξουν έξω από το Παντζάμπ για να πραγματοποιήσουν το όνειρο του δολαρίου» δήλωσε ο Σατνάμ Σινγκ, 65 ετών, συνταξιούχος δάσκαλος, «και αυτές οι γυναίκες είναι εν μέρει αποτέλεσμα αυτών των φιλοδοξιών».

Είπε ότι ορισμένοι σύζυγοι ήθελαν να τιμήσουν την υπόσχεση να πάνε τις γυναίκες τους στο εξωτερικό, αλλά είτε απρόβλεπτα γεγονότα είτε αυστηροί κανόνες για τη βίζα τους εμπόδιζαν να το κάνουν.

Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα

Ακτιβιστές και εμπειρογνώμονες περιέγραψαν ένα πιο ανησυχητικό μοτίβο, το οποίο παρατηρήθηκε επίσης στις συνεντεύξεις με 12 γυναίκες.

Η κατάσταση, είπαν, συχνά εξελίσσεται ως εξής: Οι γονείς κανονίζουν να παντρέψουν την κόρη τους με έναν Ινδό που επιστρέφει. Πληρώνουν προίκα, μια πρακτική που έχει απαγορευτεί εδώ και καιρό στην Ινδία αλλά εξακολουθεί να είναι συνηθισμένη. Ακολουθεί ένας πλούσιος γάμος, με μέρες γεμάτες φαγητό και αλκοόλ και χορό με μουσική Παντζάμπι. Στη συνέχεια ακολουθεί ο μήνας του μέλιτος, που επίσης πληρώνεται από την οικογένεια της νύφης.

Ο σύζυγος φεύγει αεροπορικώς και η σύζυγος περιμένει για τη βίζα, ενώ ζει με τα πεθερικά της. Τα πεθερικά ζητούν χρήματα για να εξασφαλίσουν τη βίζα, αλλά αυτή δεν φτάνει ποτέ. Η σύζυγος, η οποία συχνά είναι αναλφάβητη, βρίσκεται υπό συνεχή παρακολούθηση για να διατηρείται ο έλεγχός της, γεγονός που την βλάπτει ψυχολογικά.

Photo: Amish Thakkar / Unsplash

«Σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι»

Για την Kaur, η οποία έφυγε από το σπίτι των πεθερικών της μετά από πέντε μήνες, ήταν «σαν να ζούσε σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι».

Άλλοι κίνδυνοι μπορεί επίσης να παραμονεύουν. Ορισμένες γυναίκες παραπονιούνται ότι «υφίστανται σεξουαλική εκμετάλλευση από άλλα μέλη της οικογένειας του συζύγου τους, επειδή δεν έχουν πού αλλού να πάνε» δήλωσε ο Rakesh Kumar Garg, συνταξιούχος δικαστής που μέχρι πρόσφατα ήταν επικεφαλής της κρατικής επιτροπής για το θέμα.

Σε αρκετές περιπτώσεις, οι άνδρες χρησιμοποίησαν τα χρήματα της προίκας για να πληρώσουν τους ενδιάμεσους πράκτορες της μετανάστευσης για να προσγειωθούν σε πλούσιες χώρες όπως ο Καναδάς, όπου οι Σιχ αποτελούν περίπου το 2% του πληθυσμού.

«Τα αγόρια έρχονται, διασκεδάζουν και φεύγουν με τα χρήματα της προίκας», δήλωσε ο Garg. «Στη συνέχεια παντρεύονται ξανά σε ξένες χώρες για να πάρουν την υπηκοότητα. Πρόκειται απλώς για προδοσία».

Απίστευτη απελπισία

Οι εγκαταλελειμμένες γυναίκες βρίσκονται παντού στο Παντζάμπ – ένα σημάδι ότι η απελπισία να φύγουν ξεπερνά τις πολλές προειδοποιητικές ιστορίες.

«Μία ζει εδώ» είπε η Kulwinder Kaur, η οποία είπε ότι η ίδια εξαπατήθηκε στον γάμο της το 1999, δείχνοντας από τη βεράντα της προς μια πόρτα στα δεξιά του σπιτιού της. «Μία άλλη ζει εκεί» συνέχισε, δείχνοντας προς μια πύλη εισόδου φτιαγμένη από μπαμπού, στα αριστερά του σπιτιού της.

Μετά το γάμο της, η Kaur, η οποία δεν έχει συγγένεια με την Sharndeep Kaur, έζησε με τον σύζυγό της για εννέα μήνες στο σπίτι των γονιών του στο Kotli. Εργαζόταν ως ξυλουργός πριν φύγει για τον Καναδά χωρίς να της το πει. Συνεχίζει να ζει με τα πεθερικά της, που είναι και οι δύο κατάκοιτοι, 24 χρόνια μετά το γάμο της.

«Είμαι απλώς σαν υπηρέτρια στο σπίτι του» είπε.

Θύματα απατηλών γάμων

Ένα πρόσφατο φωτεινό πρωινό, η Satwinder Kaur Satti, η οποία είναι επικεφαλής της Abbnhi, μιας ομάδας υποστήριξης για γυναίκες που έχουν μείνει πίσω, μιλούσε με επισκέπτες στο σπίτι της, στη Ludhiana, όταν χτύπησε το τηλέφωνό της.

«Μπορείτε να με βοηθήσετε, παρακαλώ;», ρώτησε μια γυναίκα καθώς έκλαιγε στο τηλέφωνο, αφού είπε ότι την είχε χτυπήσει η πεθερά της επειδή δεν κατάφερε να κανονίσει χρήματα για τον γιο της στο εξωτερικό.

Στο σπίτι της γυναίκας, η Satti, η οποία είπε επίσης ότι ήταν θύμα απατηλού γάμου, την ενθάρρυνε να υποβάλει καταγγελία στην αστυνομία, αλλά η γυναίκα ήθελε να περιμένει μερικούς μήνες. «Ο σύζυγός σου δεν θα σε βγάλει ποτέ έξω, να το θυμάσαι αυτό», της είπε η Satti. «Κάνε μήνυση στην αστυνομία ή πέθανε περιμένοντας».

Το πέρασμα στην εκδίκηση

Ορισμένες γυναίκες αγωνίζονται για την κατάσχεση των διαβατηρίων των συζύγων τους. Η Ravneet Khural, καθηγήτρια αγγλικής γλώσσας, στέλνει υπενθυμίσεις μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου κάθε εβδομάδα στις αρχές ζητώντας τους να ακυρώσουν το διαβατήριο του συζύγου της, Harpreet Singh Dhiman.

Αυτό είναι δυνατό βάσει ενός ομοσπονδιακού νόμου που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ανάκληση των διαβατηρίων Ινδών που έχουν φύγει στο εξωτερικό, αφήνοντας πίσω τις συζύγους τους, εάν οι σύζυγοι αρνούνται επανειλημμένα να εμφανιστούν ενώπιον δικαστών.

Η αμφισβήτηση

Οι γονείς του Dhiman μετακόμισαν στον Καναδά με επαγγελματική βίζα μετά τον γάμο της Khural το 2015. Αφού έζησε σε διάφορες χώρες και έκανε περιστασιακά ταξίδια στην πατρίδα του για να δει συγγενείς και τη σύζυγό του, ο Dhiman συνάντησε τους γονείς του στον Καναδά το 2021.

Η Khural δήλωσε ότι πλήρωσε περίπου 8.000 δολάρια στα πεθερικά της για τα χαρτιά και τη βίζα. Ο πεθερός της, Kesar Singh, αρνήθηκε τον ισχυρισμό αυτό.

«Ας το αποδείξει» δήλωσε ο Singh τηλεφωνικά, προσθέτοντας ότι ο γιος του είχε υποβάλει αίτηση διαζυγίου πριν φύγει από την Ινδία επειδή το ζευγάρι δεν μπορούσε να τα βρει μεταξύ του.

Η Khural δήλωσε ότι είχε λάβει ειδοποίηση από δικηγόρο σχετικά με την αίτηση διαζυγίου στα τέλη του περασμένου μήνα. Οι γυναίκες σε τέτοιες περιπτώσεις σπάνια υποβάλλουν οι ίδιες αίτηση διαζυγίου, για πολιτιστικούς και οικονομικούς λόγους.

Η Khural υπέβαλε καταγγελία στην αστυνομία, κατηγορώντας τον σύζυγό της για ενδοοικογενειακή βία – η αστυνομία συχνά ξεκινά έρευνες με τέτοιες κατηγορίες λόγω της έλλειψης συγκεκριμένων νόμων που να αντιμετωπίζουν τους συζύγους που φεύγουν – και ότι την παρακολουθούσε με κάμερες. Η υπόθεση, όπως οι περισσότερες στην Ινδία, προχωράει αργά.

«Θέλω να του δώσω ένα μάθημα» είπε, «ώστε να θυμάται για πάντα τι μου έκανε».

Περιμένοντας και περιμένοντας και περιμένοντας

Ένα πρόσφατο βράδυ, η Kaur στεκόταν στη βεράντα των γονιών της όταν ένας άνδρας με λευκό πουκάμισο περπάτησε μέσα από ένα μονοπάτι στη μέση των χωραφιών σιταριού πίσω από το σπίτι.

«Μακάρι να ήταν αυτός» είπε και η φωνή της λύγησε. «Αλλά ξέρω ότι δεν θα επιστρέψει ποτέ».

*Με στοιχεία από nytimes.com