Το κάψιμο του Κορανίου δεν είναι «ελευθερία έκφρασης» αλλά έγκλημα μίσους

«Όσοι καίνε βιβλία, στο τέλος καίνε ανθρώπους», η φράση αυτή του ποιητή Χάινριχ Χάινε έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές.

Άλλωστε, στοιχειώνουν ακόμη τη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας οι εικόνες από τις τεράστιες πυρές βιβλίων που οργάνωσαν οι ναζί στο Βερολίνο το 1933, καθώς ήταν αυτοί που οργάνωσαν τα «εργοστάσια θανάτου» του Ολοκαυτώματος.

Αποδείχτηκε ότι αυτοί που έκαψαν βιβλία το 1933, μετά έκαψαν ανθρώπους. Εκατομμύρια ανθρώπους.

Ανάμεσα στα βιβλία που έκαψαν οι ναζί τότε ήταν και αυτά του εβραϊκής καταγωγής Χάινε, και ας ήταν ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της Γερμανίας στον 19^ο αιώνα.

Η συγκεκριμένη φράση του Χάινε προέρχεται από το πρώτο θεατρικό έργο του με τίτλο «Αλμανσόρ» που αφηγείται την τραγική ιστορία ενός Άραβα άντρα και μιας γυναίκας με καταγωγή από το Μαρόκο που έχει αναγκαστεί να αφήσει το Ισλάμ και να ασπαστεί το Χριστιανισμό.

Το έργο λαμβάνει χώρα στη Γρανάδα του 1492 και η φράση είναι η αντίδραση στην είδηση ότι στην αγορά έκαψαν το Κοράνι.

Και η πλήρης φράση έχει ως εξής: Das war ein Vorspiel nur, dort wo man Bücher Verbrennt, verbrennt man auch am Ende Menschen. (Αυτό ήταν μόνο ένα προοίμιο. Όπου καίνε βιβλία, στο τέλος καίνε και ανθρώπους).

Σήμερα, το δημόσιο κάψιμο του Κορανίου έχει γίνει η αγαπημένη πρακτική της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς που κατεξοχήν επενδύει στην ισλαμοφοβία και μια ολόκληρη μυθολογία για το Ισλάμ που υποτίθεται ότι είναι οπισθοδρομικό και υποστηρίζει τη βία και τη βαναυσότητα.

Και βέβαια όλα αυτά διανθισμένα με τις απαραίτητες ρατσιστικές αναφορές ότι το Ισλάμ δεν έχει θέση στην Ευρώπη και είναι εχθρικό προς τις «ευρωπαϊκές αξίες».

Μικρή σημασία έχει το Ισλάμ είναι στη Ευρώπη από αιώνες ή ότι εάν αρχίσουμε να αποδίδουμε τη βία στις θρησκείες θα βρεθούμε στην αμήχανη θέση να πρέπει να εξηγήσουμε τη βαναυσότητα που διαπράχθηκε στο όνομα της Χριστιανοσύνης από τις Σταυροφορίες και την αποικιακές γενοκτονίες μέχρι το γεγονός ότι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι σε μεγάλο βαθμό έγιναν μεταξύ χριστιανικών εθνών.

Ούτως ή άλλως οι ρατσιστικές γενικεύσεις πάντα άλλη στοχοθεσία έχουν: στην προκειμένη περίπτωση να επιτείνουν τις αρνητικές διακρίσεις σε βάρος των πολλών εκατομμυρίων Μουσουλμάνων που ζουν στην Ευρώπη και να δικαιολογήσουν τις αντιμεταναστευτικές και αντιπροσφυγικές πολιτικές, που στην πραγματικότητα αποτελούν μορφές συνέχισης της αποικιοκρατίας στο σήμερα.

Όμως, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι το κάψιμο του Κορανίου, ή το σκίσιμο ή οποιαδήποτε επιλογή βεβήλωσής του, δεν είναι απλώς ένα «δημόσιο διάβημα».

Δεν είναι μια «ελευθερία έκφρασης του λόγου», κατ’ αναλογία π.χ. με το κάψιμο της αμερικανικής σημαίας σε μια αντιπολεμική διαδήλωση (που συνήθως αναφέρεται ως παράδειγμα «ελευθερίας της έκφρασης).

Το κάψιμο ή σκίσιμο του Κορανίου είναι μια συνειδητή πράξη ρατσιστικού μίσους. Είναι μια πράξη που γίνεται για να προσβάλει και να τραυματίσει μια ολόκληρη κοινότητα. Είναι μια κακοποιητική πρακτική και πρέπει να έχει ανάλογη μεταχείριση.

Και πριν πείτε ότι «απλώς καίνε ένα βιβλίο», θυμηθείτε όλα τα κρούσματα δολοφονικής ισλαμόφοβης βίας που είχαμε τα τελευταία χρόνια σε διάφορες περιπτώσεις με πιο τραγική αυτή του μακελειού στο Κράιστσερτς στη Νέα Ζηλανδία.

Γιατί ναι, αυτοί που καίνε βιβλία, στο τέλος όντως σκοτώνουν και ανθρώπους.