ΤΟ ΠΑΣΟΚ μάλλον έχει ξεχάσει τι σημαίνει να είναι… ΠΑΣΟΚ

Φαινομενικά τώρα θα έπρεπε να είναι μια καλή περίοδος για το ΠΑΣΟΚ.

Εδραιώθηκε η νέα ηγεσία, πλέον υπάρχει και η νέα κοινοβουλευτική ομάδα και είναι σαφές ότι ως ένα βαθμό έχει απαλλαγεί από το βάρος όλων εκείνων των στελεχών που χρεώνονται μεγάλο μέρος της ευθύνης για τη μνημονιακή περιπέτεια της χώρας.

Έχει αποσαφηνίσει ότι έχει μια γραμμή σκληρά αντιπολιτευτική απέναντι στην ΝΔ, αφήνοντας στην άκρη προηγούμενες ταλαντεύσεις.

Ο βασικός αντίπαλος στον χώρο της κεντροαριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται σε μια από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας του, μετά από την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία και την εκκίνηση μιας κούρσας για τη διαδοχή, που έχει οδηγήσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια παραλυτική κατάσταση.

Και όμως εάν κοιτάξει κανείς την επικαιρότητα, θα δει ένα κόμμα που ουσιαστικά απουσιάζει από τις πολιτικές εξελίξεις.

Δεν αναφέρομαι στο εάν στέλνονται δελτία τύπου ή κάνει δηλώσεις ο εκπρόσωπος Τύπου.

Αναφέρομαι στο εάν επί της ουσίας παρεμβαίνει στις εξελίξεις, εάν κατορθώνει να θέσει τις συντεταγμένες της δημόσιας συζήτησης.

Δηλαδή, την ίδια στιγμή που φέρονται ως να έπρεπε να είναι το ΠΑΣΟΚ η αξιωματική αντιπολίτευση, δεν δείχνουν να θέλουν να αναλάβουν και την ευθύνη ως προς την παραγωγή πολιτικού λόγου και πολιτικών γεγονότων που ο ρόλος αυτός συνεπάγεται.

Εάν δεν υπήρχαν οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, που υποχρεώνουν τα κόμματα αυτή τη στιγμή να ανακοινώνουν υποψηφιότητες, πολύ φοβάμαι ότι ο τόνος από το ΠΑΣΟΚ θα ήταν «κλειστόν λόγω παρατεταμένων διακοπών».

Όμως, το πρόβλημα δεν είναι εάν έχει επικρατήσει ένα κλίμα πολιτικής ραθυμίας.

Σε τελική ανάλυση ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν αυτός που κάποτε είχε υπογραμμίσει πόσο ιερά είναι τα «μπάνια του λαού».

Το πρόβλημα είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ μοιάζει να ξεχνά την ίδια του την ιστορία, αν και την επικαλέστηκε πολλάκις προεκλογικά.

Το γεγονός ότι ήταν το κόμμα που άλλαξε το πολιτικό τοπίο στη χώρα, το κόμμα που ουσιαστικά ήταν στο επίκεντρο αυτού που ονομάζουμε «Μεταπολίτευση».

Το κόμμα που ανασημασιοδότησε την έννοια της «προοδευτικής παράταξης».

Το κόμμα που έδωσε τρεις πρωθυπουργούς και κυβέρνησε για πολλά χρόνια.

Το κόμμα που συνδέθηκε με τη δημιουργία του ΕΣΥ, την καθιέρωση του ΑΣΕΠ, τον εκσυγχρονισμό του οικογενειακού δικαίου, την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, τον εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας.

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δείχνει να θέλει να εκπροσωπήσει «αυτοδικαίως» αυτή τη βαριά κληρονομιά και ταυτόχρονα να μη θέλει να κάνει πολλά για να την εκπροσωπήσει.

Αντιθέτως, «βολεύεται» να είναι άλλη μια παραλλαγή ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς, να μιλάει γενικόλογα, να υποστηρίζει ότι έχει πρόγραμμα αλλά να μην μπορεί να εξηγήσει γιατί η δική του διακυβέρνηση θα ήταν διαφορετική.

Δεν ξέρω τι φταίει για αυτή την πολιτική έλλειψη έμπνευσης.

Μπορεί να φταίει ότι θεωρούν ότι για ένα διάστημα η ΝΔ θα είναι ο «κυρίαρχος του παιχνιδιού» και άρα να κρατάνε δυνάμεις για μετά.

Μπορεί να φταίει ότι τα στελέχη, ιδίως της νεότερης γενιάς, διαμορφώθηκαν πολιτικά στην περίοδο που το ΠΑΣΟΚ ταυτόχρονα αποδιαρθρωνόταν και μεταλλασσόταν στη δεκαετία των μνημονίων.

Μπορεί να φταίει ότι σε αυτή τη φάση κυρίως τους ενδιαφέρει να δουν να επιταχύνεται η αποδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ και μετά θα ασχοληθούν με τη δική τους στρατηγική.

Όμως, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Αυτή τη στιγμή δεν κάνουν πολιτική. Και συμβάλλοντας έτσι, έστω και άθελά τους, στην εικόνα ότι η κυβέρνηση δεν έχει αντίπαλο, στην πραγματικότητα υπονομεύουν και τη δική τους δυνατότητα να ασκήσουν πολιτική.

Γιατί έτσι που πάει το πράγμα σε λίγο θα αρχίσουμε να βάζουμε αγγελίες «Ζητείται Αντιπολίτευση».