Ο Βίκτορ Μπελμοντό είναι ίδιος ο παππούς του και το απολαμβάνει

Μπορεί να είναι ταυτόχρονα προβάδισμα αλλά και βάρος να φέρει κανείς το όνομα ενός επιφανούς προκατόχου – αλλά τι γίνεται αν του μοιάζεις κιόλας; Τα μαξιλαρένια χείλη του ηθοποιού Βίκτορ Μπελμοντό διασκεδάζουν όταν τίθεται η αναπόφευκτη ερώτηση. «Δεν είναι ενοχλητικό. Το καταλαβαίνω», λέει.

Αν και έχει λιγότερο αιχμηρή εμφάνιση, είναι αναμφισβήτητα της ίδιας κοψιάς με τον παππού του, τον Ζαν-Πολ. «Ξέρω το όνομα που έχω και ποιος ήταν ο παππούς μου. Από τη στιγμή που κάνω την ίδια δουλειά, είναι φυσιολογικό οι άνθρωποι να έχουν απορίες. Εφόσον μιλάμε και για τις ταινίες μου, είναι εντάξει».

Ένα νέο κινηματογραφικό κεφάλαιο

Ο Μπελμοντό, 29 ετών, εξελίσσει αθόρυβα την καριέρα του με έναν σημαντικό, δευτερεύοντα ρόλο στην ταινία Lie With Me (Arrête avec tes Mensonges), ένα δράμα επιστροφής στην πατρίδα, που θυμίζει αλμοδοβαρικό σκηνικό, σε σκηνοθεσία Olivier Peyon.

Υποδύεται τον Λούκα, ο οποίος εργάζεται για ένα αποστακτήριο στην πόλη Cognac και υποδέχεται – 35 χρόνια αφότου έφυγε – έναν συγγραφέα μπεστ σέλερ, τον Στεφάν, για να γίνει πρεσβευτής του ποτού του. Αλλά οι δύο άνδρες αναγκάζονται να αναμετρηθούν με το παρελθόν: Ο ανεκπλήρωτος πρώτος έρωτας του Στεφάν ήταν ο μακαρίτης πατέρας του Λούκα.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας 

Περήφανος ο παππούς

Ωστόσο, ο Λούκα έχει μια ατζέντα. Ήταν η μυστική πτυχή της ιστορίας που προσέλκυσε τον Μπελμοντό. «Είναι ένας χαρακτήρας που αρχικά φαίνεται αρκετά ελαφρύς και στη συνέχεια πέφτει σε κάτι πιο βαθύ και σκοτεινό» λέει. «Αυτό είναι που με άγγιξε – ο βαθμός στον οποίο αυτό το σκοτάδι που έχει μέσα του εμφανίζεται σιγά-σιγά». Ο Μπελμοντό είναι καλός στο ρόλο, αποδίδοντας μια χαρακτηριστική επιπόλαιη ανυπομονησία που θα έκανε περήφανο τον παππού του.

Ο ρόλος του στο «Lie With Me» και ο μοναδικός πρωταγωνιστικός ρόλος του Μπελμοντό μέχρι σήμερα στο «Envole-Moi» του 2021 – μια ανοιξιάτικη κωμωδία για έναν άχρηστο κομματάνθρωπο που πιέζεται από τον γιατρό πατέρα του να φροντίσει ένα ανάπηρο αγόρι – πιέζονται κάτω από το βάρος των αποφάσεων των προηγούμενων γενεών.

Υπάρχει μια ατάκα στο Envole-Moi – όταν κάποιος σχολιάζει ότι υπάρχουν πλέον δύο γιατροί στην οικογένεια – που μοιάζει πολύ επίκαιρη όσον αφορά την απόφασή του να ασχοληθεί με την υποκριτική. Ο Μπελμοντό ορκίζεται ότι ήταν σύμπτωση: «Μόνο αργότερα, βλέποντας την ταινία, είπα στον εαυτό μου: «Είναι αστείο, σχεδόν θα έλεγε κανείς ότι έγινε επίτηδες». Μάλλον ήταν ασυνείδητο».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Victor Belmondo (@victorbelmondo)

Ο Μπελμοντό μπήκε στην οικογενειακή επιχείρηση με τον ίδιο τρόπο

«Όταν είπα στον εαυτό μου: «Θέλω να γίνω ηθοποιός», δεν είπα ποτέ: «Ναι, αλλά αυτό κάνει και ο Papi». Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό» λέει. Στην περίπτωσή του, η υποκριτική ήταν μια διέξοδος για την υπερβολική ενέργεια. «Δεν την εξέφραζα απαραίτητα με τον σωστό τρόπο – όπως στην τάξη ή στο σπίτι. Έκανα ηλίθια πράγματα, σε όλη μου την παιδική και εφηβική ηλικία».

Είναι γιος του τρίτου παιδιού του Ζαν-Πολ, ο οποίος έγινε οδηγός αγώνων, και της Λουάνα Τένκα, Ιταλίδας σεφ και τηλεπαρουσιάστριας. Ο Βίκτορ λέει ότι ο Ζαν Πολ ήταν ένας στοργικός παππούς αν και δεν ήταν ο τύπος που προσέφερε συμβουλές καριέρας. «Ήταν ένας πολύ σεμνός άνθρωπος και δεν ήταν ο τύπος που εξαπέλυε θεωρίες για τη δουλειά. Για εκείνον, το να είσαι ηθοποιός ήταν ένα μεγάλο παιχνίδι». Παρ’ όλα αυτά, πιστεύει ότι ο παππούς του, ήταν σημαντικό γι’ αυτόν ότι κάποιος κρατούσε το οικογενειακό μαγαζί ανοιχτό.

Τα πρώτα κινηματογραφικά σκιρτήματα

Μια από τις πρώτες συναντήσεις του Μπελμοντό με τον παππού του στην οθόνη ήταν στο κατασκοπευτικό θρίλερ «The Professional» του 1980- μη μπορώντας να διακρίνει τη μυθοπλασία από την πραγματικότητα, άρχισε να κλαίει όταν κάποιος πυροβόλησε με πολυβόλο τον Papi του.

Του άρεσε ιδιαίτερα η μεθυσμένη κωμωδία-δράμα «Οι Δυο Αλήτες» (A Monkey in Winter, του 1962) σε σκηνοθεσία Ανρί Βερνέιγ.

Και πώς θα μπορούσε να μην εντυπωσιαστεί ένα νεαρό παιδί από την ικανότητα του παππού Μπελμοντό να κάνει τρελά ακροβατικά, όπως η τρελή πτώση σε λατομείο στο «Οι διαρρήκτες» (Le Casse του Verneuil), το 1971, ή το σερφ στο παρισινό μετρό στον «Τρόμο πάνω από την πόλη» (Peur Sur la Ville) του 1975;

«Του άρεσε να τα κάνει, ακόμη και στην πραγματική ζωή. Δε νομίζω ότι περνούσε μέρα χωρίς να κάνει το ένα ή το άλλο κόλπο. Μου αρέσει πολύ να κάνω ακροβατικά, αλλά δεν έχω την ίδια όρεξη» λέει ο Βίκτορ.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Victor Belmondo (@victorbelmondo)

Η οικογενειακή επιρροή

Αυτή η ελευθερία και η ρευστότητα ήταν το αίμα της nouvelle vague, την οποία εγκαινίασε ο παππούς του με το «Με κομμένη την ανάσα» (Breathless) του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, το 1960. Και η υπενθύμιση του κινήματος ότι ο κινηματογράφος πρέπει να παραμένει σε επαφή με τη ζωή εξακολουθεί να είναι μια πρόκληση για τους ηθοποιούς, να βρουν στιγμές αλήθειας.

Ο ίδιος αισθάνεται πιο άνετα να το κάνει αυτό κάτω από τη ρουμπρίκα του σοβαρού δράματος, αλλά θαυμάζει εκείνους, όπως ο κλασικός κωμικός της δεκαετίας του ’60, Λουί ντε Φουνές, που μπορούν να το κάνουν με στυλ. «Το έπαιζε πάρα πολύ, αλλά ήταν πάντα αληθινός σε ό,τι κι αν έκανε. Δεν ξέρω αν είμαι ικανός να το κάνω αυτό».

Μετά τον θάνατο του Ζαν-Πολ τον Σεπτέμβριο του 2021, ο Βίκτορ εκφώνησε επικήδειο λόγο μπροστά από το φέρετρο του παππού του περιγράφοντας τον Ζαν-Πολ ως «αιώνιο ήλιο». «Ήμουν τόσο συγκινημένος εκείνη την ημέρα. Αλλά το σημαντικό δεν ήταν η τηλεόραση ή οτιδήποτε άλλο. Ήταν απλά να πω λίγα λόγια για τον παππού μου» λέει.

Στα σωστά μονοπάτια

Με τον Γκοντάρ να έχει επίσης αποχωρήσει πρόσφατα, η γενιά της nouvelle vague σβήνει. Ο Βίκτορ  πρωταγωνίστησε πρόσφατα σε μια τηλεοπτική βιογραφία της Μπριζίτ Μπαρντό, υποδυόμενος τον Ροζέ Βαντίμ, τον σκηνοθέτη του «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα» και πρώτο σύζυγο της Μπαρντό.

«Ο Βαντίμ ήταν ο κατ’ εξοχήν επικούρειος. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή στη ζωή του είχε αποφασίσει να είναι ευτυχισμένος ό,τι κι αν συνέβαινε – και τίποτα δεν θα του το στερούσε αυτό» λέει ο Βίκτορ.

Αυτό το πνεύμα ήταν ο δείκτης της εποχής. «Ήταν μια ανέμελη εποχή. Ο παππούς μου ήταν αναιδής, ο Βαντίμ ήταν αναιδής, η Μπαρντό ήταν αναιδής. Ήταν ωραίο να τριγυρνάς στο Σεν Τροπέ και να κολυμπάς στην μπρονζέ νοσταλγία. Σου κάνει καλό να είσαι λίγο ακομπλεξάριστος» συμπληρώνει.

Πιστεύει, άραγε, ότι είναι δυνατόν να εμφανιστεί τώρα κάποιος σταρ και να παρασύρει το zeitgeist με τον ίδιο τρόπο που το έκανε η γενιά του παππού του; «Όλα είναι πιθανά» λέει. «Αλλά η βιομηχανία δεν είναι πλέον η ίδια. Στη Γαλλία, υπάρχει λιγότερη ανάγκη για star system από ό,τι πριν. Έχουμε πολλούς σπουδαίους ηθοποιούς, αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ένας ή δύο που ξεχωρίζουν απαραίτητα όπως η Μπαρντό ή η Κατρίν Ντενέβ. Ίσως απλά να υπάρχει πάρα πολύ ταλέντο σήμερα».

Η αστραπή δεν χτυπάει δύο φορές στο ίδιο μέρος, φυσικά, και το νέο μοντέλο Μπελμοντό θα πρέπει να βρει το δικό του δρόμο.

Αλλά οι βασικοί στόχοι της υποκριτικής παραμένουν οι ίδιοι- ο χορός της τέχνης και της ζωής που έβαλε τον παππού του στο επίκεντρο της σκηνής ως ηθοποιό και διασημότητα.

Από τα πολλά υποσχόμενα, πρώτα σημάδια, φαίνεται ότι είναι ενεργό το γονίδιο και σε εκείνον. «Στη ζωή, ήταν κάποιος που ζούσε μόνο στο παρόν, που δεν είχε καμία σκέψη για το παρελθόν ή το μέλλον και απολάμβανε κάθε στιγμή χωρίς να ανησυχεί για τίποτα. Ο αυθορμητισμός που είχε στις ταινίες ήταν ο ίδιος που είχε και στη ζωή» καταλήγει ο εγγονός μιλώντας για τον παππού του.

*Με στοιχεία από theguardian.com