Ακουσε, ο κόσμος όλος για εκείνον τον γητευτή των ονείρων. Οντως, απίστευτος. Τα γητεύει. Μαθαίνει τα όνειρα να περπατούν με έναν δικό τους, ανάλαφρο τρόπο, απλά στις μύτες των ποδιών, την ίδια ώρα που εκείνος πετά. Μια συμφωνία υπάρχει αναμεταξύ τους. Ο ένας δεν ενοχλεί τον άλλον! Τα όνειρα αφήνουν την πραγματικότητα στην ησυχία της. Και εκείνος, ο Νίκος Γκάλης συνεχίζει το ταξίδι του στα σύννεφα της δόξας. Εχουν, άραγε, τα όνειρα πόδια; Ποιος ξέρει…Αλλά και όσοι βλέπουν ακόμη στις θύμησές τους τον απαράμιλλο Γκάνγκστερ των παρκέ, τι να σκέφτονται αλήθεια;

Κοιτάς ψηλά, εκεί που ίπταται ο Γκάλης και φτάνει προς το καλάθι. Όχι δεν είναι η κατεύθυνση των ματιών που έχει τη σημασία της. Η δίψα της ψυχής, να ερμηνεύσεις κάτι μαγικό και έξω από τα στενά μπασκετικά όρια, είναι αυτό που σε κάνει να κοιτάς ψηλά. Βρήκες τη λύση της εξίσωσης; Όχι…Κάποια πράγματα δυσκολεύεσαι ακόμη και να τα προσεγγίσεις. Όπως τότε. Τη δεκαετία του ’80 που περίμεναν τα άδεια και άνυδρα απογεύματα να τα γεμίσει εκείνος. Ο ένας. Ο αξεπέραστος. Λες και μόνον αυτός μπορούσε να γεμίζει τις εξέδρες και να προκαλέσει έκρηξη συναισθημάτων.

Λένε πολλοί πως ο Νίκος Γκάλης ισορροπούσε στον αέρα. Υπερβολή! Η αλήθεια είναι πως ισορροπούσε στον χρόνο. Δεν έφευγε βιαστικά, καθυστερούσε, ώστε να τον απολαύσουν ακόμη περισσότεροι, να γαλουχηθεί κι άλλη γενιά με τα ασύνορα επιτεύγματά του. Αφησε τη μνήμη του χρόνου να μιλήσει. Μετέφερε το δικό του μήνυμα πως όλα είναι δυνατά και τίποτα ανέφικτο. Για τον ίδιο, ασφαλώς.

Απόψε στο ΟΑΚΑ, ανάψτε τα φώτα. Όλα τα φώτα που έχετε μέσα σας, οπωσδήποτε και τα φώτα της ψυχής. Φωτίστε τη σάλα να τον δείτε ξανά, οι μικροί να μάθουν και οι μεγάλοι να θυμηθούν. Ποιος ήταν αυτός που ανάγκαζε τους πάντες να (του) παραδοθούν στο παρκέ. Μάταιος ο κόπος και οι προσπάθειες να αποφύγουν την κυριαρχία του. Πώς να ξεφύγουν, αλήθεια; Και πώς να δραπετεύσει κάποιος από την παικτική γοητεία, την ιδιοφυία του Νίκου Γκάλη;

Το αξεπέραστο «4» στον ουρανό της δόξας. Επιτέλους, τιμάται ο άνθρωπος που έκανε τους πάντες να αγαπήσουν παραπάνω, ενίοτε παράφορα, τον αθλητισμό. Δεν το επεδίωξε. Και στο ΟΑΚΑ απόψε, όταν θα ακούς συνθήματα όπως «τι την έκανε τη μπάλα ο θεός» ή «Νίκο Γκάλη, σάρωσέ τους πάλι», ίσως να δακρύζεις για τα χρόνια που έφυγαν και όσα έζησες, ίσως πάλι να νιώθεις πως η επέλαση των αναμνήσεων δεν άφησε τίποτα στο διάβα της. Μόνο εκείνον, ακαταμάχητο βασιλιά μιας άλλης εποχής.

Headlines