Το «ελληνικό κόλπο» του καλοκαιριού ήρθε να θυμίσει τα… αυτονόητα

Το καλοκαίρι του 2015 ο Ολυμπιακός τελικά δεν «βρήκε τερματοφύλακα για δέκα χρόνια» ολοκληρώνοντας μεθοδικά τον επαναπατρισμό του Στέφανο Καπίνο που έναν χρόνο πριν είχε αφήσει τα γάντια του Παναθηναϊκού για την Bundesliga.

Μια στροφή πριν όμως (2014) εντόπισε «τον καλύτερο Έλληνα για δέκα χρόνια», όταν με συνοπτικές διαδικασίες εξασφάλισε με την ίδια μέθοδο την επιστροφή του Κώστα Φορτούνη και νωρίτερα έστησε αληθινό κόλπο αρπάζοντας τον Κώστα Μανωλά (2012) από την αγκαλιά της ΑΕΚ.

Όλοι τους 21-22 χρονών, όπως ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος που σήμερα περνά για πρώτη φορά την βαριά πύλη του Ρέντη. Όλοι τους αποτέλεσμα της ίδιας λογικής σκέψης: Αν θες να έχεις την καλύτερη ελληνική ομάδα, επιβάλλεται να βρεις και να εμπιστευτείς τους καλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές.

Δεν κάνουν «μπαμ» στα πρωτοσέλιδα. Δεν υπόσχονται… λαγούς με πετραχήλια με την άφιξη τους. Δημιουργούν όμως εκείνη την αίσθηση σιγουριάς ότι το club έχει τον έλεγχο της βασικότερης ποδοσφαιρικής δεξαμενής: Της εγχώριας.

Τον Αλεξανδρόπουλο ο Ολυμπιακός δεν τον σκέφτηκε τώρα. Τώρα βρήκε την ευκαιρία, σε σχεδόν ιδανικές προϋποθέσεις. Και είναι δεδομένο πως αν (του) προκύψει θα επιχειρήσει να το ξανακάνει: Υπάρχουν άλλωστε και άλλοι Έλληνες ποδοσφαιριστές με αντίστοιχο CV που θα μπορούσαν να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής.

Αρκεί φυσικά να το επιθυμούν και οι ίδιοι, όπως ο συγκεκριμένος. Ξημερώματα Πέμπτης με το τελευταίο αεροπλάνο γύρισε στην Αθήνα για να τελειώσει τη μεταγραφή του. Την ίδια που «αρνήθηκε» όταν προσπάθησε η ΑΕΚ.

Οι νέες ομάδες δεν φτιάχνονται σε μια νύχτα, ούτε σε ένα καλοκαίρι. Αν θέλεις να ξεκινήσεις από την αρχή πρέπει να έχεις κατά νου μια μεθοδολογία συγκεκριμένη και φυσικά μπόλικη υπομονή.

Πέρσι τέτοιες ημέρες οι Ερυθρόλευκοι έβαζαν ξανά στις ράγες τους αθόρυβα, τον Παναγιώτη Ρέτσο στα 24 του. Κόντεψαν να τον χάσουν μέσα στην ομίχλη της περσινής «να πάει και να μην ξανάρθει» διαδρομής. Τώρα ο Μαρτίνεθ ξεκινά την ιδέα του στην άμυνα από εκείνον, ενώ ο Γκουστάβο Πογιέτ δεν σχηματίζει προσκλητήριο εθνικό δίχως το όνομα του.

Και από τις καραμπόλες της προηγούμενης σεζόν ξεπετάχτηκε και ο Ανδρέας Ντόι. Ακόμη πιο μικρός. Και είναι εκεί γύρω πάντα ο Κωνσταντίνος Τζολάκης διεκδικώντας την δική του ευκαιρία.  Μια καλή «ελληνική βάση» για την επόμενη ημέρα.

Ο ποδοσφαιριστής Αλεξανδρόπουλος σχηματίζει ένα πραγματικά ελκυστικό πακέτο. Η ταχύτητα, το μπόι , η αποφασιστικότητα του  έκαναν ένα selling club όπως η Σπόρτινγκ Λισαβόνας να επενδύσει το περασμένο καλοκαίρι 4 εκατ ευρώ. Δεν έπιασε. Δεν είναι όμως ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος που σε αυτή την δύσκολη μετάβαση είτε δεν προσαρμόστηκε, είτε δεν βρήκε τον απαραίτητο χώρο.

Στον Ολυμπιακό μπορεί να είναι αλλιώς. Πολλώ δε μάλλον πλάι σε ποδοσφαιριστές όπως ο Βιθέντε Ιμπόρα ή ο Ινμπόμ Χουάνγκ. Και αυτή είναι η πιο ενδιαφέρουσα αφετηρία στο πιο σημαντικό «ελληνικό κόλπο» του καλοκαιριού.