Υπήρχε μια περίοδος που το άρωμα γυναίκας στην παγκόσμια πολιτική σκηνή ήταν έντονο και σαγηνευτικό.

Εκεί κάπου στο 2020 η Άνγκελα Μέρκελ στη Γερμανία, η  Κατρίν Γιακομπσντότιρ στην Ισλανδία, η Τσάι Ινγκ Γουέν στην Ταϊβάν και η  Τζασίντα Αρντερν στη Νέα Ζηλανδία πιστώνονταν την επιτυχία των λιγότερων θανάτων από την Covid 19 στις χώρες τους, σε σχέση με τις συγκλονιστικές απώλειες στα υπόλοιπα κράτη του κόσμου.

Τα ερωτήματα που προέκυψαν ήταν πολλά. Για το καλύτερο αποτέλεσμα τους έφταιγε ότι ήταν γυναίκες, άρα έβαζαν σε προτεραιότητα τη φροντίδα, ή ότι οι περισσότερες εξ αυτών διαφέντευαν νησιών, στα οποία ο περιορισμός της εξάπλωσης του κοροναϊού ήταν ευλόγως ευκολότερος;

Μήπως είχε σχέση ότι προέρχονταν από πλούσιες χώρες, στις οποίες οι γυναίκες γίνονται περισσότερο αποδεκτές στην πρώτη γραμμή της εξουσίας, όπως για παράδειγμα η Μέττε Φρεντέρικσεν στη Δανία ή το στυλ της ηγεσίας τους ήταν αυτό που πέτυχε αυτή τη σημαντική νίκη;

Προκλήσεις για γυναικεία μυαλά

Η αλήθεια είναι ότι ξεκάθαρη απάντηση δεν δόθηκε ποτέ, καθώς οι οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις των lockdowns, όπως επίσης οι περιπλοκές των εμβολιαστικών προγραμμάτων κυριάρχησαν της δημόσιας συζήτησης της εποχής μέχρι το τέλος της πανδημίας.

Σήμερα λόγω των πολλών προκλήσεων, του πολέμου στην Ευρώπη, της οικονομικής αναταραχής και της κλιματικής αλλαγής, το βασικό ερώτημα, αν οι γυναίκες είναι καλύτεροι ηγέτες από τους άνδρες, επανέρχεται δριμύτερο.

Όπως σημειώνει σχετικό άρθρο του World Politics Review, πολλοί θα επιχειρηματολογήσουν ότι η διαχείριση της πολιτικής δεν είναι ζήτημα φύλου, αλλά ικανοτήτων, γεγονός που κάνει το όλο θέμα ελιτίστικο, κάτι του τύπου «ωραία θα ήταν να είχαμε περισσότερες γυναίκες στην εξουσία, αλλά δεν είναι και απαραίτητο».

Στον αντίλογο, όσοι επιθυμούν τη συζήτηση του, μέχρι να δοθούν σαφείς απαντήσεις, αναρωτιούνται γιατί οι αποκαλούμενες «κακές γυναίκες» της ιστορίας, όπως η Μάργαρετ Θάτσερ του Ηνωμένου Βασιλείου, η Ίντιρα Γκάντι της Ινδίας και η Μπεναζίρ Μπούρτο του Πακιστάν χρησιμοποιούνται πυκνά συχνά από όσους πιστεύουν ότι η πολιτική εξουσία είναι «ανδρικό κλαμπ», για να αποδείξουν την απειρία και την ανετοιμότητα τους για ανώτατα αξιώματα.

Το όφελος για το εκλογικό σώμα

Στην πραγματικότητα, συνεχίζει το ίδιο δημοσίευμα, παρότι υπάρχουν ενδείξεις ότι οι γυναίκες στην εξουσία έχουν λιγότερες απολυταρχικές διαθέσεις,  το σχετικό δείγμα σε πρωθυπουργικά ή προεδρικά πόστα είναι πολύ μικρό για συγκεκριμένα συμπεράσματα.

Ωστόσο, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι όπου η γυναικεία εκπροσώπηση στα κοινοβούλια ή στα νομοθετικά σώματα είναι περισσότερο ισόποση με την αντίστοιχη των ανδρών, υπάρχει διαφορά στις αποφάσεις που λαμβάνονται αλλά και στο όφελος που έχει το εκλογικό σώμα.

Δηλαδή, σε αυτές τις περιπτώσεις έχει διαπιστωθεί μεγαλύτερη ισότητα των δύο φύλων σε ζητήματα εκπαίδευσης κα εργασίας, αλλά και σε ότι αφορά την προώθηση νόμων εναντίον των διακρίσεων κάθε είδους, υπέρ της γυναικείας αναπαραγωγής και κατά της βίας στις γυναίκες.

Για παράδειγμα, σε όποιο κοινοβούλιο οι γυναίκες είναι πολλές, οι άδειες λοχείας είναι μεγαλύτερες, τα παιδιά έχουν καλύτερες παροχές και οι ηλικιωμένοι τυγχάνουν περισσότερης φροντίδας.

Στόχος η ενότητα

Επιπλέον, οι γυναίκες στα νομοθετικά σώματα ευνοούν την εξέλιξη μιας κοινωνίας, επειδή επενδύουν με μεγαλύτερη ζέση στην εκπαίδευση, το κράτος πρόνοιας, τις κοινωνικές υπηρεσίες, την υγεία, το καθαρό νερό και την προστασία του περιβάλλοντος, από ότι οι άντρες.

Στις χώρες, επίσης, που οι γυναίκες έχουν σημαντική εκπροσώπηση σε καίριες θέσεις η ειρήνη έχει περισσότερες πιθανότητες, οι στρατιωτικές δαπάνες είναι λιγότερες και ο δείκτης θνησιμότητας χαμηλότερος.

Το στοίχημα σε κάθε περίπτωση είναι η φυλετική διαφορετικότητα στην ηγεσία να μην διχάζει, αλλά να αποτελεί την ευκαιρία για μεγαλύτερη συναίνεση και συνέργεια σε όλο το πολιτικό φάσμα, καταλήγει το ίδιο δημοσίευμα.

Headlines