Θοδωρής Βλάχος: «Η συγγνώμη μου βγήκε αυθόρμητα»

Ηρθε στο προγραμματισμένο ραντεβού μας, σε ένα κοινό στέκι στο Παλαιό Φάληρο, ακριβώς 1′ νωρίτερα από την ώρα που είχαμε πει. Συνεπής. Οπως συνεπής φροντίζει να είναι ο Θοδωρής Βλάχος απέναντι στην επιτυχία και κάνοντας μια διαδρομή εδώ και δεκαετίες γεμάτη ξεχωριστές στιγμές.

«Καλώς τον ήρωα των παιδικών μου χρόνων», του λέω και τον πειράζω. Τέλη δεκαετίας του ’80 και ο σχεδόν 20 ετών Βλάχος, κατεβαίνει από τον Βόλο και εντάσσεται στον Ολυμπιακό σε μια προσπάθεια των Ερυθρόλευκων να σηκώσουν κεφάλι στην υδατοσφαίριση. Μαζί με τους Βενετόπουλο και Λούδη κατέληξαν στον Πειραιά. «Αλλά στον Ολυμπιακό. Ενώ οι Καϊάφας και Πάτρας από τον Βόλο επίσης, πήγαν στον Εθνικό. Ποιος ξέρει… Μάλλον έκανα τη σωστή επιλογή», λέει γελώντας με αυτό το ζωγραφισμένο στα χείλη χαμόγελο αγαλλίασης για όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα.

«Καλά που ήρθαμε εδώ. Τι μου θύμισες…Τα χρόνια στο Παλαιό Φάληρο. Εδώ έκανα το αγροτικό μου ή καλύτερα, αληθινό πανεπιστήμιο ήταν. Το 2005. Εφυγα από τον Ολυμπιακό όπου ήμουν βοηθός ξένων ονομάτων και θέλησα να ανοίξω τα φτερά μου. Αν ερχόταν ξανά προπονητής από το εξωτερικό, τότε θα έμενα. Αλλά ένιωσα πως μπορούσα να δοκιμάσω. Ξέρεις, στην ομάδα του Παλαιού Φαλήρου έχεις την πισίνα αλλά τίποτα δεν είναι όπως σε έναν μεγάλο σύλλογο. Προσπάθεια καθημερινή. Να μπουν βάσεις, κανόνες, να τεθούν κοινοί στόχοι. Παλεύεις σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε στιγμή. Εμαθα πολλά εκείνα τα αλησμόνητα έξι χρόνια».

Είσαι στις πισίνες…

«Από τα 13 μου, κοντά 40 χρόνια».

Γιατί κάποιο παιδί διαλέγει αυτόν τον δρόμο; Θα έλεγε κάποιος πως το πόλο είναι τρίτο ή τέταρτο άθλημα στις επιλογές των πιτσιρικάδων.

«Στον Βόλο είχαμε παράδοση στο πόλο. Κανείς από την οικογένειά μου δεν ήταν άνθρωπος του αθλητισμού. Αλλά πίστεψαν πως έχω ταλέντο και γράφτηκα. Στην πισίνα είναι πιο ελεγχόμενα τα πράγματα για έναν νεαρό. Το άθλημά μας είναι ομαδικό, έχει ενέργεια, πειθαρχία, ανταγωνισμό. Παιχνίδι με την μπάλα και ταυτόχρονα βγάζει μια αρχοντιά. Αρέσουν αυτά, ήταν σαν μαγνήτης».

Αν γραφόταν βιβλίο με τη ζωή σου τι τίτλο θα έβαζες;

«Σίγουρα κάτι με όνειρα. Γιατί όλα βγήκαν αληθινά. Παραπάνω από αληθινά. Εγινα καλύτερος προπονητής σε σύγκριση με ό,τι ήμουν ως παίκτης. Τα τελευταία χρόνια κυρίως και πετυχαίνουμε επίσης πολλά. Οχι πως δεν έκανα καριέρα ως παίκτης για 10 χρόνια στον Ολυμπιακό, μετείχα και σε παιχνίδια της Εθνικής ομάδας, αλλά η πορεία μου ως κόουτς είναι μεγαλύτερη. Αγάπησα την προπονητική, εξελίχθηκα, μαθαίνεις να χειρίζεται καταστάσεις και χαρακτήρες».

Ας φτάσουμε στο προκείμενο και την περιλάλητη «συγγνώμη» για το επίμαχο τάιμ άουτ στον τελικό του Παγκοσμίου. Τελικά, είναι τόσο δύσκολο να ζητήσει κάποιος συγγνώμη; Να παραδεχθεί ένα σφάλμα;  

«Συγγνώμη λες, ίσως και όταν γνωρίζεις τι ανθρώπους έχεις απέναντί σου. Τον χαρακτήρα τους. Δεν είμαστε, βέβαια, όλοι τόσο καιρό μαζί. Ακόμη κι αν δεν λέγεται εύκολα, βγήκε αυθόρμητα. Δεν είχα σχεδιάσει κάτι. Πήρα το τάιμ άουτ, ερχόταν ο Φουντούλης και ο Παπαναστασίου και άκουσα «Θοδωρή γιατί»; Ηταν λάθος, βγαίναμε δύο με έναν».

Την έχεις ξαναδεί από τότε τη φάση;  

«Οχι. Μάλλον θα αργήσω να το κάνω. Αργότερα, ύστερα από καιρό θα δω ξανά το παιχνίδι αυτό».

Τελικά, ήταν λάθος ή μήπως όλοι υπερβάλλουμε; Πώς υπάρχει η σιγουριά ότι θα έμπαινε γκολ;

«Μόνο υποθετικά μπορούμε να μιλάμε. Είμαστε δύο με έναν. Είχαμε κερδίσει αποβολή. Θα ήταν σε άλλη περίπτωση, έξι εναντίον πέντε. Ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις τι θα γινόταν. Και γκολ να σημειώναμε, υπήρχε χρόνος να ισοφαρίσουν. Δεν μπορείς βέβαια να πεις ότι εκεί χάθηκε το παιχνίδι. Υπήρχαν και άλλες φάσεις, συνέχεια έχουμε φάσεις στο πόλο. Δεν ήθελα να έχουν το βάρος οι παίκτες. Ακολουθούν σπουδαίες διοργανώσεις και πρέπει να παλέψουμε όλοι».

Τι ακριβώς έγινε;

«Δικαιούμαστε δύο τάιμ άουτ σε κάθε παιχνίδι. Αμέσως σταματά το παιχνίδι. Συνήθως, οι προπονητές τα κρατάμε για το τέλος, ή ένα από τα δύο στο τέλος. Να δώσουμε οδηγίες, να μιλήσουμε. Ο κανονισμός εφέτος άλλαξε. Δεν το δείχνεις με τα χέρια σου το τάιμ όπως στο μπάσκετ, αλλά πατάς ένα κουμπί. Ηταν δίπλα ο συνεργάτης, ο βοηθός μου ο Τάσος Σχίζας. Γυρίζω να του πω «τάιμ άουτ», πέρασαν δευτερόλεπτα, βγήκαμε μπροστά. Δεν το είδα. Στην πορεία αποδείχθηκε πως δεν λειτούργησε αυτή η αλλαγή στο πώς καλείς τάιμ άουτ. Αλλά ξαναλέω, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι θα γίνει. Ολοι κρίνονται από το αποτέλεσμα. Με τις ΗΠΑ για παράδειγμα, παίξαμε στο τέλος με δύο φουνταριστούς και βγήκε. Ηταν μια κακή μου στιγμή. Μιλάμε όμως με τις πιθανότητες που υπήρχαν. Κανένα τάιμ άουτ δεν σου εξασφαλίζει την επιτυχία».

Και στο μπάσκετ υπάρχει, σε ανάλογες περιπτώσεις, συζήτηση για το «κάνουμε ή όχι φάουλ» στο τέλος.

«Ακριβώς. Εχεις την τελευταία φάση και το αποτέλεσμα. Από αυτό κρίνονται τα πάντα».

Η ευκαιρία του Κάκκαρη στα 49»; Πώς χάθηκε αυτή;

«Δεν ήταν καν φάση φουνταριστού. Ηταν σαφές γκολ δεν μπήκε από την υπερβολική σιγουριά που είχε».

Πώς ήταν;

«Απογοητευμένος. Σκασμένος. Αλλά αυτές είναι φάσεις που συμβαίνουν στον αθλητισμό. Στο μπάσκετ πόσα λέι απ έχεις δει να χάνονται; Πάρα πολλά. Και μετά λες «τι συνέβη και δεν μπήκε το καλάθι». Κρίμα. Αλλά πρέπει να προχωρήσεις».

Με τις ΗΠΑ τι έγινε; Ημασταν πίσω, δεν παίξαμε καλά, έκανες σκληρές δηλώσεις.

«Ναι, ήμασταν πέντε γκολ πίσω. Πολύ δύσκολα γυρίζει τέτοιο παιχνίδι. Στα τρία πρώτα οκτάλεπτα είχαμε βάλει οκτώ γκολ και στο τελευταίο επτά. Πρέπει και ο αντίπαλος να… κοιμάται, όμως. Τους ταρακούνησα».

Είπες πως δεν έδειξαν αυτοπεποίθηση.

«Μα δεν παίζαμε καλά. Τυχεροί ήμασταν. Χτύπησα καμπανάκι. Κάποιες φορές οι νίκες σε ξεγελάνε, ρίχνουν στάχτη στα μάτια. Δεν έπρεπε να συμβεί κάτι τέτοιο, θέλαμε να δούμε την κατάσταση και την αλήθεια. Βγήκαμε πρώτοι στον όμιλο και είχαμε τέσσερις ημέρες ρεπό».

Μετά τι έγινε;  

«Δώσαμε ένα φιλικό με την Ισπανία. Και πάλι όμως, κακή απόδοση. Τους μίλησα επίσης έντονα στο πούλμαν. Μια ακόμη ομιλία. Οι παίκτες παραδέχθηκαν πως δεν παίζαμε καλά. Τους είπα όσα είχα να πω και μετά συζήτησαν μεταξύ τους. Τους μίλησαν και οι αρχηγοί, ο Φουντούλης και ο Γεννηδουνιάς».

Αυτή η ομάδα, τελικά, έχει ηγέτες;  

«Κανείς δεν είναι πάνω από την ομάδα. Θα στο πω διαφορετικά. Στον Ολυμπιακό είχαμε τον Πάβιτς, προσωπικότητα μεγάλη. Σπουδαίος γκολκίπερ. Αρχηγοί μεν οι Φουντούλης και Γεννηδουνιάς, μιλάνε όταν πρέπει στους συμπαίκτες και στα αποδυτήρια, αλλά σε έναν αγώνα βγαίνει μπροστά ένας παίκτης και στον επόμενο ένας άλλος. Εχουμε προσωπικότητες μεγάλες αλλά δεν ξεχωρίζει κάποιος, αυτό εννοώ».

Στιγμές έντασης συνεπώς προκύπτουν σε μια ομάδα;

«Σε ένα διάστημα περίπου 15 ημερών δεν μπορεί όλα να είναι ρόδινα. Κάποιες φορές χρειάζεται κάτι να πεις, να είσαι σκληρός. Η διαχείριση είναι σημαντικός παράγοντας. Ηταν κάποια πράγματα που ξύπνησαν την ομάδα. Ο εφησυχασμός είναι ο χειρότερος εχθρός. Αυτό το «ξέρεις, έλα μωρέ»».

Οι Ούγγροι ως σχολή τι έχουν;  

«Το εύκολο γκολ. Το σκορ. Είναι μεγάλη σχολή, σπουδαία τεχνική στο πώς σουτάρουν. Και δύο αριστερόχειρες καταπληκτικούς, ο Βάμος παίζει στον Ολυμπιακό».

Από αριστερόχειρες εμείς; Κάποτε ήταν ο Χαραλαμπίδης.

«Πολύ παλιά… Μετά ο Μαχαίρας. Αλλά τα τελευταία 20 χρόνια δεν έχουμε».

Είναι κάτι κρίσιμο το πόλο. Σου λείπει ένα «αριστερό χέρι»;

«Τώρα πια δεν το σκέφτομαι. Δεν με απασχολεί. Αλλωστε, έχουμε πετύχει τόσα πολλά πράγματα μόνο με δεξιόχειρες».

Τα δικά μας ατού;

«Κολυμπάμε καλά. Είμαστε γρήγορη ομάδα, με καλή τακτική. Κάνουμε σουτ, βάζουμε γκολ και το παιχνίδι, οι ευκαιρίες μας είναι από φάσεις δουλεμένες. Εχουμε πολύ υψηλό ομαδικό πνεύμα».

Οι Σέρβοι;  

«Μοιάζουν με τους Ούγγρους. Αν και τώρα φαίνεται να έχουν κενό, μετά τη φυγή της γενιάς του Φιλίποβιτς. Είναι όμως  Σέρβοι και αυτό τα λέει όλα».

Απέναντί τους κάναμε το τέλειο παιχνίδι;

«Είναι γεγονός πως ήταν ένας καταπληκτικός αγώνας από την Εθνική. Ποτέ δεν ξέρεις, βέβαια, πότε είναι η κατάλληλη στιγμή, αλλά εκείνη τη στιγμή επρόκειτο για την τέλεια απόδοση».

Συνεργάστηκες με πολλούς κορυφαίους προπονητές στην αρχή της καριέρας σου. Τι πήρες από κάθε έναν; Ας πούμε, πρώτα, για τον Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς.

«Την πειθαρχία».

Ζόλταν Κάσας;  

«Διαχείριση. Μπορούσε να βγάζει το καλύτερο πρόσωπο των αθλητών».

Βέσελιν Τζούχο;

«Ημασταν κοντά σε ηλικία. Για να καταλάβεις την προσωπικότητά του, ήταν αρχηγός της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Φοβερός. Το πώς λειτουργούσε στις καταστάσεις που αντιμετώπιζε».

Να γυρίσουμε στον τελικό; Πώς βρήκαν οι εκτελεστές;  

«Είναι η πρώτη πεντάδα. Και μετά ένας ένας από την πεντάδα. Ρωτάς τους παίκτες ποιοι θέλουν. Ηταν και ο Σκουμπάκης υποψήφιος. Ηθελε. Προτιμήσαμε τον Γκιουβέτση που είχε σημειώσει και γκολ. Το έχασε. Αλλά είπαμε, αυτά συμβαίνουν».

Ο Ζερδεβάς, ο τερματοφύλακας;

«Εκανε πολύ καλό τουρνουά και μπορεί να περιμένουμε πολλά στην Εθνική ομάδα».

Κάνει εντύπωση σε πολλούς η παράδοση των Ούγγρων στο άθλημα. Κι ας μην έχουν θάλασσα. Διαθέτουν κολυμβητήρια;

«Πλάκα κάνεις; Ισως φανώ υπερβολικός, αλλά μόνο στη Βουδαπέστη πρέπει να έχουν πάνω από 100! Εκεί, όμως, πάμε στο άλλο άκρο! Αλλά χρησιμοποιεί τις εγκαταστάσεις αυτές και το κοινό, είναι κάτι σαν χώροι αναψυχής».

Εμείς;

«Δεν έχουμε κολυμβητήρια. Στον Πειραιά για παράδειγμα, μόνο ένα. Πώς θα γίνει η προετοιμασία για τις προσεχείς διοργανώσεις; Μπορούν να βγουν οι ομάδες; Ελπίζω να κατασκευαστεί κι άλλο, όπως έχει τονιστεί, και επίσης να δοθεί λύση με το ΟΑΚΑ. Κάνουμε πολλά, έχουμε ευθύνη και κουβαλάμε το άθλημα στις πλάτες μας. Το λέω στους παίκτες αυτό. Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από τον κόσμο και διάθεση για έκρηξη εγγραφών στις ομάδες. Μετά το Τόκιο, άνθρωποι από ομάδες μου έλεγαν πως δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε τα παιδιά. Είναι ευκαιρία για το πόλο να ανέβει παραπάνω».

Τα επόμενα ραντεβού;

«Τον Ιανουάριο στο Ισραήλ το Ευρωπαϊκό. Μετά στην Ντόχα το Παγκόσμιο, κάθε έξι μήνες ένα Παγκόσμιο! Συμβαίνει αυτό γιατί λόγω της πανδημίας κάποιες διοργανώσεις είχαν αναβληθεί – στην Ντόχα θα παίζαμε το ’21, για να φέρω ένα παράδειγμα. Μετά, το καλοκαίρι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το πιο σημαντικό».

Το χρυσό είναι απωθημένο;

«Δεν θα το έθετα έτσι. Είναι ο μεγάλος στόχος. Μπορούμε και αυτή η ομάδα το αξίζει».

Ενας προπονητής όπως εσύ, με τέτοιες σημαντικές επιτυχίες, στο ποδόσφαιρο αντίστοιχος με ποιον θα ήταν; Εστω κι αν ξεκάθαρα διαφέρουν τα μεγέθη.

«Στο πόλο είναι πιο κλειστός ο κύκλος. Αλλού είναι κάτι το αχανές. Θαυμάζω όμως τη δουλειά του Πεπ και του Κλοπ».

Εχουν συνάφεια κάποια από τα αθλήματα; Επιρροές, αν μπορεί κάτι τέτοιο να ειπωθεί;  

«Ναι, βλέπουμε. Μου έστειλε μήνυμα ο Μπαρτζώκας μετά τη Σερβία. Θέλω να παρακολουθήσω σεμινάριο ή προπονήσεις μπάσκετ. Δεν έχουμε τόσες φάσεις όσες στο μπάσκετ, αλλά σε ορισμένες στιγμές βλέπεις κοινά. Οπως τα μις ματς μεταξύ των παικτών».

Η κουβέντα έφτασε στο τέλος. Ο Θοδωρής Βλάχος, αυτός ο υπέροχος κόουτς και άνθρωπος που χαίρεσαι να τον ακούς γιατί μιλά στέρεα και με λογική, σηκώνεται να αποχωρήσει. Ενας νεαρός τον σταματά. «Συγχαρητήρια», του λέει. Ενα ζευγάρι, ελάχιστα μέτρα πιο δίπλα, κάνει το ίδιο μόλις τον βλέπει: «Μπράβο, σπουδαίο αυτό που πετύχατε». Ο Βλάχος αφού ευχαριστεί, γυρίζει και μου λέει: «Τα βλέπεις; Νιώθω πως κάτι κάναμε, κάτι ξεχωριστό. Ποτέ στο παρελθόν δεν συνέβη κάτι αντίστοιχο».

Τον αποχαιρετώ. Είναι βέβαιο πως θα τα ξαναπούμε σε πρώτη ευκαιρία. Η κορυφή για το πόλο είναι κοντά. Και μεταξύ άλλων, με τον Βλάχο μας ενώνει μια νοητή γραμμή στον Αργοσαρωνικό. Φεύγει για διακοπές στις αρχοντικές Σπέτσες. Αλλά και η Αίγινα έχει αυτή τη μεθυστική ομορφιά που σε (με) συνεπαίρνει…