Το «112» θα μας σώσει (και) από τον χουλιγκανισμό

«Ο κύκλος της βίας στα γήπεδα παραμένει και θα συνεχίσει να παραμένει ανοιχτός. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισής του είναι η εγρήγορση». Ο αξιωματούχος της αστυνομίας του Μάντσεστερ μιλούσε ήρεμα προσπαθώντας να μου εξηγήσει τη μεγάλη παρεξήγηση: ο χουλιγκανισμός δεν έχει νικηθεί στην Αγγλία, παρά τα όσα υποστηρίζει ο υπόλοιπος κόσμος.

Ένα δευτεριάτικο πρωινό, πριν από 26 χρόνια, η διεύθυνση της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» μου ανακοίνωσε πως πρέπει να πάω στο Μάντσεστερ για να κάνω ρεπορτάζ για τον τρόπο με τον οποίον η Γιουνάιτεντ και οι υπόλοιπες αγγλικές ομάδες εκρίζωσαν τον χουλιγκανισμό από τα γήπεδα. Λίγες ώρες νωρίτερα είχαν προηγηθεί πολύ σοβαρά επεισόδια σε αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος ως συνέχεια ενός φαύλου κύκλου βίας.

Εκείνα τα χρόνια ήταν πολλοί αυτοί που πίστευαν και πιθανόν να εξακολουθούν να πιστεύουν πως το αγγλικό ποδόσφαιρο νίκησε τον χουλιγκανισμό με τις σκληρές αποφάσεις της Μάργκαρετ Θάτσερ και τον περίφημο αποκλεισμό των ομάδων της Γηραιάς Αλβιόνας από τα Κύπελλα Ευρώπης με εισήγησή της στην UEFA. Το ακούμε άλλωστε συχνά από χείλη πολιτικών και δημοσιογράφων ως πρόταση για την πάταξη της βίας.

Όταν επισκέφτηκα τα κεντρικά γραφεία της αστυνομίας του Μάντσεστερ και μίλησα με τον αξιωματικό που τότε ήταν υπεύθυνος για την καταπολέμηση της βίας στα γήπεδα, αντιλήφθηκα πως όλα όσα γνωρίζαμε για το θέμα ήταν εκτός πραγματικότητας.

«Ο χουλιγκανισμός δεν έχει νικηθεί και δεν νομίζω πως θα νικηθεί ποτέ. Απλά τον διατηρούμε εν υπνώσει παραμένοντας σε εγρήγορση», εξηγούσε ο βρετανός αξιωματούχος.

Ιδια ήταν και η τοποθέτηση των ανθρώπων της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ οι οποίοι με ξενάγησαν στο εσωτερικό του Ολντ Τράφορντ για να μου δείξουν πως λειτουργεί το κλειστό κύκλωμα με τις κάμερες. Οπου κι αν πατούσες το πόδι σου τότε, στο ιστορικό γήπεδο της Γιουνάιτεντ, νόμιζες πως θα υποχωρούσε το ξύλινο πάτωμα. Στην τεχνολογία ωστόσο για τον εντοπισμό των ταραχοποιών στις εξέδρες ήταν χρόνια μπροστά και δεν έκαναν ποτέ εκπτώσεις, όπως άλλωστε και στα υπόλοιπα αγγλικά γήπεδα.

Εκτοτε στην Ελλάδα προστέθηκαν δεκάδες μαύρες σελίδες γηπεδικής βίας και κάθε φορά η εκάστοτε πολιτική ηγεσία επαναλάμβανε τα τετριμμένα.

Πριν τη δολοφονία του Αλκη είχαν προηγηθεί παρόμοιες επιθέσεις στη Θεσσαλονίκη αλλά η αστυνομία έφτανε πάντοτε καθυστερημένα για να καταγράψει τα γεγονότα.

Πολλοί πίστεψαν -ξανά λανθασμένα- πως το αίμα του άτυχου φίλου του Αρη θα έθετε σε εγρήγορση τα αντανακλαστικά της αστυνομίας και θα έστελνε ένα ισχυρό μήνυμα για το τέλος της ανοχής. Ηταν τόσο ισχυρό ώστε στην Τούμπα εμφανίστηκε πανό με το μήνυμα «Αδέρφια, κρατάτε γερά».

Δυστυχώς μετά τη δολοφονία του Αλκη ακολούθησαν δεκάδες περιστατικά επιθέσεων σε ανυποψίαστους πολίτες κάθε ηλικίας με οπαδικά κίνητρα σε κάθε γωνιά της χώρας. Και βέβαια η αστυνομία ήταν πάλι απούσα.

Όπως ήταν απούσα και στην περίπτωση της καθόδου στην ελληνική επικράτεια των Κροατών θαυμαστών της ταινίας «Bad Boys» με τον Σον Πεν, από την οποία εμπνεύστηκαν τα φασιστοειδή της Ντιναμό Ζάγκρεμπ για να δημιουργήσουν τους «Bad Blue Boys» το 1986. Όπως ήταν απούσα όταν έκαναν κομμάτια την αρτηρία του Μιχάλη Κατσούρη και του αφαιρούσαν τη ζωή.

Όπως θα είναι απούσα από τα επόμενα ραντεβού θανάτου που θα οργανωθούν μακριά από τα φώτα της πόλης ή στις ενέδρες που θα στηθούν για να ξεπλυθεί το αίμα.

Δυστυχώς για την ελληνική αστυνομία και την πολιτική της ηγεσία δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος να στέλνουν μήνυμα μέσω του «112» για εκκενώσεις για να αισθάνονται μετά ασφαλείς πως έπραξαν τα «πιλάτεια» δέοντα και δεν φέρουν ευθύνη για τους νεκρούς.

Όταν θα γίνει κι αυτό θα λυθεί ένα ακόμα πρόβλημα…