Ο Jamie Reid, ο καλλιτέχνης των εξώφυλλων των δίσκων των Sex Pistols, πέθανε σε ηλικία 76 ετών

Πέθανε σε ηλικία 76 ετών ο Τζέιμι Ριντ , ο καλλιτέχνης και γραφίστας του οποίου τα κολάζ για τους Sex Pistols αποτέλεσαν κεντρικό πυλώνα της πανκ αισθητικής.

Ο γκαλερίστας του John Marchant επιβεβαίωσε τον θάνατό του μαζί με την οικογένεια του Τζέιμι Ριντ. Σε ανακοίνωσή του περιγράφεται ως «καλλιτέχνης, εικονοκλάστης, αναρχικός, πανκ, χίπης, επαναστάτης και ρομαντικός. Ο Τζέιμι αφήνει πίσω του μια αγαπημένη κόρη, την Ρόουαν, μια εγγονή, την Ρόουζ, και μια τεράστια κληρονομιά. Συμπαντική Μεγαλειότητα, Αλήθεια, Αγάπη, Άπειρο».

O Τζέιμι Ριντ / Photo: Instagram

Η συνάντηση με τον ΜακΛάρεν

Γεννημένος στο Λονδίνο το 1947, ο Reid γράφτηκε στο Wimbledon Art School σε ηλικία 16 ετών, ενώ αργότερα μετακόμισε στο Croydon Art School, όπου γνώρισε τον μελλοντικό μάνατζερ των Sex Pistols και έρωτα της σχεδιάστριας μόδας Βίβιαν Γουέστγουν, τον Μάλκομ ΜακΛάρεν.

Η πιο γνωστή δουλειά του Ριντ ήταν για τα εξώφυλλα μιας σειράς κυκλοφοριών των Sex Pistols: Το ροζ και κίτρινο κείμενο του μοναδικού τους άλμπουμ Never Mind the Bollocks, Here’s the Sex Pistols- το God Save the Queen, το hit single που απαγορεύτηκε από το BBC με ένα φωτογραφικό πορτραίτο του Cecil Beaton της βασίλισσας Ελισάβετ Β’ που παραμόρφωσε ο Ριντ- τη σπασμένη άδεια κορνίζα για το Pretty Vacant- και ένα πειραγμένο κόμικ για το Holidays in the Sun.

Η αφίσα του για το single, Anarchy in the UK, με μια σκισμένη σημαία Union Jack, ήταν μια άλλη εικόνα που καθόρισε την εικονοκλαστικότητα της εποχής του πανκ. Δημιούργησε επίσης πολυάριθμα εναλλακτικά σχέδια για singles – στο God Save the Queen τοποθέτησε μια παραμάνα στο χείλος της βασίλισσας καθώς και σβάστικες για μάτια, ενώ ένα εναλλακτικό εξώφυλλο για το Pretty Vacant παρουσίαζε λεωφορεία που έδειχναν τους προορισμούς Nowhere και Boredom. Ο Ριντ εργάστηκε επίσης για τις εικόνες της ταινίας The Great Rock’n’Roll Swindle των Sex Pistols.

Δείτε το βίντεο

Προβοκάτορας, στιλάτος και καταστασιακός

Τα γράμματά του μιμούνταν το στυλ cut-and-paste ενός ανώνυμου σημειώματος λύτρων, ένα στυλ που ανέπτυξε για πρώτη φορά με την ρηξικέλευθη έκδοση Suburban Press, την οποία ξεκίνησε το 1970 μαζί με τους Jeremy Brook και Nigel Edwards.

Εμπνεύστηκε από την εναλλακτική πολιτική των τελών της δεκαετίας του 1960, και έκανε τον γραφιστικό σχεδιασμό για το βιβλίο Leaving the 20th Century του 1974: The Incomplete Work of the Situationist International, το οποίο συγκέντρωσε μεταφρασμένα κείμενα Γάλλων καταστασιακών συγγραφέων.

Ο Ριντ εξήγησε το ήθος του το 2015: «Η κουλτούρα μας είναι προσανατολισμένη προς την υποδούλωση – για να εκτελούν οι άνθρωποι προκαθορισμένες λειτουργίες, ιδίως στον εργασιακό χώρο. Πάντα προσπαθούσα να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να το σκεφτούν αυτό και να κάνουν κάτι γι’ αυτό».

Ο ιστότοπός του περιγράφει το έργο του ως μείγμα «γνωστικισμού και διαφωνίας» με την πνευματικότητα επίσης να αποτελεί σημαντικό συστατικό.

Η τέχνη του βρίσκεται σε μεγάλα ιδρύματα όπως η Tate Britain, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης και το Μουσείο Καλών Τεχνών του Χιούστον, ενώ εκτός από τα διάσημα κολάζ, δημιούργησε επίσης εκατοντάδες αφηρημένους πίνακες.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Offical Jamie Reid Archive (@jamie_reid_archive)

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Offical Jamie Reid Archive (@jamie_reid_archive)

«Πολύπλοκες ιδέες σε μια φαινομενικά απλή μορφή»

Στα μεταγενέστερα χρόνια, συνεργάστηκε με τον Shepard Fairey -τον καλλιτέχνη του δρόμου που είναι γνωστός για την εικόνα «Hope» του Ομπάμα- και υποστήριξε τα κινήματα των Occupy και Pussy Riot. Το 2017 δημιούργησε ένα ριφιφί στο έργο του με τα μάτια σβάστικας God Save the Queen με πρωταγωνιστή τον Ντόναλντ Τραμπ, με τίτλο God Save Us All.

Συνεργάστηκε επίσης με τον ιστορικό του πανκ, τον Jon Savage, σε ένα βιβλίο με έργα του, το Up They Rise: The Incomplete Works of Jamie Reid, που εκδόθηκε το 1987. «Συνάντησα για πρώτη φορά τον Jamie στα τέλη του 1978» λέει ο Savage. «Θυμάμαι να ανεβαίνω σε ένα σπίτι, και υπήρχαν αυτά τα μπαούλα γεμάτα με έργα τέχνης των Sex Pistols. Ο συνδυασμός τους μου έκανε ανεξίτηλη εντύπωση – ήταν σαν να βρήκα το δοχείο με το χρυσάφι στην άκρη του ουράνιου τόξου. Αυτό ήταν κάτι πολύ σημαντικό που έπρεπε να διατηρηθεί».

Ο Savage εντοπίζει το ύφος του Ριντ ως περιέχον «πολύπλοκες ιδέες σε μια φαινομενικά απλή μορφή. Δεν είναι ασπρόμαυρο, ενώ πολλές πανκ εικονογραφίες ήταν – εδώ υπήρχε κάτι που ήταν έντονα πολύχρωμο και πολύ, πολύ απλό».

Είπε ότι η θεμελίωση του Ριντ στη ριζοσπαστική πολιτική έδινε «ένα πρόσθετο στοιχείο πολυπλοκότητας. Σε σύγκριση με ορισμένα από τα μάλλον κακόγουστα και μιμητικά punk γραφικά, του Τζέιμι, τα δικά του προέρχονταν από ένα βαθύ μέρος».

*Με στοιχεία από theguardian.com