Ενα το κόμμα, τέσσερις οι στρατηγικές

Αν συμφωνούσαν όλοι στην εικόνα και στα χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ της νέας εποχής, δεν θα είχαμε και τις τέσσερις διαφορετικές υποψηφιότητες.

Καθώς όμως ξεδιπλώνεται η κούρσα για τη διαδοχή στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γίνονται διακριτά τα ξεχωριστά στοιχεία του κάθε υποψήφιου προέδρου αλλά και το πώς φαντάζεται τον πολιτικό χώρο του στη μετά Τσίπρα φάση.

Υπό μία έννοια, ακόμη και ο τρόπος που ο καθένας εκ των υποψηφίων επιλέγει να αρθρώσει τη δική του πρόταση αυτές τις ημέρες μέσα από κείμενα, παρεμβάσεις, περιοδείες και αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, θα έλεγε κανείς πως επιχρωματίζει το πώς φαντάζεται τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μια γενική ανάγνωση θα κατέτασσε τις 2 συν 2 (μέχρι τώρα) υποψηφιότητες σε ταυτοτικές και ανοιχτές. Στις δύο πρώτες θα ενέγραφε κάποιος την Εφη Αχτσιόγλου και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Στις δεύτερες τον Νίκο Παππά και τον Στέφανο Τζουμάκα. Πάλι όμως μια τέτοια ταξινόμηση θα απλούστευε πολύ τα ιδιαίτερα στοιχεία, ακόμη και τα ιδεολογικά, του καθενός και βέβαια το πολιτικό του σχέδιο.

Πάντως είναι κοινός τόπος πως υπάρχουν αποχρώσεις πάνω σε πεδία εντελώς αντίθετες που παράλληλα διαμορφώνουν εικόνα στελεχών που δεν συγκλίνουν σε ορισμένα εκ των δομικών χαρακτηριστικών του κόμματος, της θέσης του στο πολιτικό σκηνικό, στο είδος του ανοίγματος, στον ρόλο του στα ευρωπαϊκά, στο πώς βλέπει τη σχέση του με το Κέντρο, την Κεντροαριστερά και την Αριστερά.

Υπάρχουν και κοινοί τόποι (πέραν του ότι όλοι κριτικάρουν την κυβέρνηση, όπως χθες για τη δολοφονία του νεαρού από ναζιστές στη Νέα Φιλαδέλφεια), όπως η δήλωση υποστήριξης χθες του Τσακαλώτου αλλά και του Παππά προς την Αχτσιόγλου και κόντρα στις έμφυλες επιθέσεις που εκείνη δέχεται.

Διακριτές αποχρώσεις

Πάμε όμως να δούμε μερικές από τις διακριτές αποχρώσεις του κάθε υποψηφίου που υποδηλώνει και μια διαφορετική ατζέντα για τα θέματα. Ο Παππάς είναι σαφές πως έχει μια απεύθυνση στο ευρύτερο ακροατήριο, ενώ και οι ως τώρα επαφές του στοχεύουν στο φλερτ με τη μεσαία τάξη και ένα μέρος των επαγγελματικών φορέων που εκείνη εκφράζει.

Επιμένει σε ένα κόμμα μελών και με όρους «παράταξης», ενώ χθες μόλις σε συνέντευξή του (Aegean Voice, Κυκλάδες) ανέφερε ότι «το όραμά μας αφορά το αύριο της δημοκρατικής παράταξης, η οποία εκτείνεται από την Αριστερά ως το Κέντρο και μπορεί, με αξιώσεις, να διεκδικήσει τη νίκη στις επόμενες εκλογές».

Συχνά μιλά για τον κίνδυνο ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να αναδιπλωθεί σε μια «ριζοσπαστική φωλιά» και με «μερικότητες» ή όπως τόνισε χθες «δεν μπορούμε να πούμε ότι μας αφορά μόνο μία παράδοση του αριστερού και προοδευτικού κινήματος στην Ελλάδα». Η κριτική που του γίνεται βέβαια είναι πως στοχεύει σε ένα θολό και ασαφές άνοιγμα.

Παραταξιακός είναι και ο Στέφανος Τζουμάκας. Μιλάει και κείνος για την προοδευτική παράταξη και αποκρούει έναν ΣΥΡΙΖΑ που απλώς θα διαμαρτύρεται – όπως λέει συχνά στον κύκλο του. Ρηξιακός και εσωτερικά ο Τζουμάκας, θέλει να εκφράσει ένα μέρος κόσμου που μετά το 2010 στελέχωσε τον ΣΥΡΙΖΑ και πήγε δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα (συχνές οι αναφορές του σε εκείνον). Και εκείνος στο πεδίο των αυτοδιοικητικών εκλογών μιλάει για «ανοικτές δημοτικές παρατάξεις αναγέννησης και νίκης με τη συμμετοχή πολιτών».

Η Εφη Αχτσιόγλου από τη μεριά της ακολουθεί μια προσεχτική στάση και ως προς την απεύθυνση αλλά και ως προς τις εσωτερικές δύσκολες σήμερα ισορροπίες του κόμματος. Δεν διστάζει να επαναλαμβάνει τον όρο Αριστερά αλλά και με ένα περιεχόμενο προοπτικής για την κοινωνία, όπως λέει η ίδια, και το τόνισε με έμφαση πρόσφατα («Realnews»).

Η έννοια του ταυτοτικού έχει κεντρική θέση στον ως τώρα λόγο της αλλά και η δυνατότητα διακυβέρνησης, ενώ είναι καθαρό πώς σκέφτεται την επόμενη ημέρα του χώρου με ένα κόμμα δομών και «συλλογικού νου».

Με ριζοσπαστική ματιά και με μια συλλογική ηγεσία, ο Τσακαλώτος σχεδιάζει τον δικό του ΣΥΡΙΖΑ ως ένα ευρωπαϊκό αριστερό κόμμα με αξιοπιστία, όπως συχνά λέει, αλλά και λύσεις για τους ευάλωτους – από τους αντιπάλους του θεωρείται η πιο «στενή» υποψηφιότητα, αν και μέχρι τώρα στηρίζεται και από εσωτερικά ρεύματα και πρόσωπα που υπερβαίνουν την Ομπρέλα.