Από την απεξάρτηση, πέρασε τρίτος στο Πανεπιστήμιο

Ο μοναδικός επιτυχών μαθητής φέτος σε πανεπιστημιακή σχολή (στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου) από τα Τμήματα Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της Μονάδας Απεξάρτησης 18 Ανω, μας ζήτησε, για τις ανάγκες του κειμένου, να τον αποκαλούμε Δημήτρη.

«Πάντα μου άρεσε αυτό το όνομα», παραδέχθηκε στην αρχή της κουβέντας μας. Οπως και ότι πάντα του άρεσε η μουσική και ειδικά οι ονειρικές μελωδίες των Pink Floyd. «Οι Pink Floyd διεύρυναν τους μουσικούς μου ορίζοντες. Η μουσική για μένα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα νοήματα που κατάφερα να βρω ως άνθρωπος. Και μάλιστα, στην επίπονη διαδικασία της απεξάρτησης, την επανέφερα πάρα πολύ στη ζωή μου», ανέφερε ο ίδιος ο 40χρονος, μουσικός στο επάγγελμα, αφού μας εξιστόρησε τι τον οδήγησε στο κατώφλι των δομών της Μονάδας 18 Ανω, στη Μαυρομιχάλη 122 στα Εξάρχεια, το φθινόπωρο του 2020.

«Χρειαζόμουν βοήθεια. Εκανα χρήση ουσιών από τα 14. Χρήση ηρωίνης έκανα μία πενταετία. Υπήρξε ένα μεγάλο διάστημα που ήμουν καλά, αλλά, ενώ ήμουν ενεργός επαγγελματικά ως μουσικός, χρειάστηκε μετά την κρίση, το 2010, να αλλάξω επάγγελμα. Αυτό με οδήγησε σε μια ματαίωση και, δυστυχώς, ξανάπεσα. Ο καθένας έχει τον προσωπικό του πάτο. Εμένα ήρθε τον Σεπτέμβριο του 2020. Εκανα αρκετές δουλειές για να συντηρώ την αυτοκαταστροφή μου και όταν είδα ότι τα χρήματα τελειώνουν και ότι, πέρα από τα ψέματα που έλεγα στους δικούς μου, θα αναγκαζόμουν να αρχίσω να κλέβω, δεν το άντεξα και αναζήτησα βοήθεια. Πήγα πολύ συνειδητά στο 18 Ανω γιατί η θεραπεία που παρέχουν είναι πιο κοντά στη δική μου ιδιοσυγκρασία. Στην 3η φάση της θεραπείας είναι η επανένταξη, όπου υπάρχει και το σχολείο.

Στις αρχές του περσινού καλοκαιριού πήρα την απόφαση να ξαναδώσω. Σε μια πρόβα με μουσικούς, έπεσε στο τραπέζι από έναν φίλο η πληροφορία ότι έχει αλλάξει το σύστημα και σκέφτηκα, ευκαιρία είναι, ας προσπαθήσω. Το κλίμα στο Σχολείο 18 Ανω είναι πολύ όμορφο, καμία σχέση με τα συμβατικά σχολεία. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι, δεν θα τα είχα καταφέρει. Μιλάμε για πολλή φροντίδα, στήριξη, αγάπη. Η καθηγήτριά μου, η Μαίρη, όταν έδινα Εκθεση ήταν έξω από το σχολείο. Το συγκεκριμένο θέμα, για τον εθελοντισμό, το είχαμε δουλέψει λίγες μέρες πριν γράψω. Πήρα 17. Μπήκα στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, την πρώτη μου επιλογή, τρίτος κατά σειρά», λέει ο 40χρονος, αναφέροντας πως για την επιτυχία του νιώθει λύτρωση. «Μέσα σε αυτόν τον δυστοπικό κόσμο υπάρχουν και οάσεις. Μια τέτοια είναι το 18 Ανω. Αρκεί να αγαπάς τον εαυτό σου και υπάρχουν άνθρωποι που θα στηρίξουν αυτήν την επιλογή».

Προσωπική δικαίωση

Τι λέει, όμως, για όλα αυτά η κυρία Μαίρη Βλάχου, η φιλόλογος του Σχολείου 18 Ανω που παρακολούθησε από κοντά όλο αυτό το ανηφορικό ταξίδι; «Σε όλη την περίοδο της προετοιμασίας, είχε σταθερή προσήλωση στον στόχο. Με μεγάλη ευρύτητα πνεύματος, με εξαιρετική ικανότητα στην παραγωγή λόγου και διανοημάτων, ανήσυχος και πολυτάλαντος, συνέβαλε ώστε η εκπαιδευτική ανταλλαγή να είναι πολύ δημιουργική. Το κύριο βάρος της προετοιμασίας μας έπεσε στην επανασύνδεσή του με τη μαθησιακή διαδικασία, την προσαρμογή στις εξεταστικές συνθήκες και κυρίως την οργάνωση και οριοθέτησή του. Σε αυτό το τελευταίο υπήρχε η μεγαλύτερη δυσκολία.

Η συνέπεια, η δέσμευση, η σταθερότητα στην επιλογή και την ολοκλήρωση του στόχου, η αυτοπεποίθηση είναι στοιχεία που μαθητές σαν τον «Δημήτρη» τα είχαν απολέσει κατά τη διάρκεια της χρήσης και τα ξαναβρίσκουν με την πρόοδο της θεραπείας. Η επιτυχία του είναι η ολοκλήρωση μιας πορείας μετάβασης. Είναι μια προσωπική δικαίωση αλλά και μια νέα πρόκληση. Για τον ίδιο, όπως και για τους άλλους μαθητές, ο αγώνας συνεχίζεται καθημερινά και δεν μπορεί να είναι άλλος από την αναζήτηση μιας άλλης φιλοσοφίας ζωής, με χειραφέτηση και κριτική σκέψη, ενάντια σε κάθε μορφή εξάρτησης».